سال نو مبارکبا د !

حلول سال 1389 را به همه هوطنان ستمکشیده وغمدار کشورم تبریک می گویم . به ایشان سال صلح و امنیت استدعا می نمایم . مردم افغانستان ازدیرین زمانه ها، روز اول سال نورا ، بنام میله ی نو روز ، روز دهقان ، یا جشن دهقان تجلیل کرده اند . درولایات مختلف کشوراز هفته ها پیش از روز اول سال آمادگی میگیرند : لباس نو میدوزند ، هفت میوه و غذا های گوناگون می پزند . دهقانان در آن روز ، بهترین پیداوار و داشته های خود را به نمایش می گزارند . زنان شال های نو به سر می کنند . به تپه ها و سبزه زار ها سبزه لگد و میله میروند . البته بنابر عنعنه و آب وهوا درهر ولایت ، شکل برگزاری جشن ها ، میله ها و خوشی ها متفاوت است .باید گفته شود ، که این سالهای خون وآتش دردسرهای زیاد فردی واجتماعی برای مردم بارآورده وامکان وفضای سروروشادمانی را ازایشان گرفته است. جشن ها ، میله ها و خوشی ها به اصطلاح به زمانی بی غمی مطرح بود . سوگمندانه بعد از گسترش بال های نامیمون واپسگرایان به کشور، ملوک الطوائفی وفرهنگ غنیمتگیری ؛ یعنی  اخاذی ، مافییایی ، گروگانگیری مسلط شده است . خنده از لب های مردم رخت بر بسته است . ملیونهاتن خواب لباس نو را نمی بینند . سفره ها از نان تهی شده است . مردم بی نوای ما به جای غذا نگرانی ، دل واپسی ، دلهره و اندوه میخورند . به عوض آب صحی ، اشک چشم یتیمان و بیوه زنان وخون دل خویش را می نوشند . بجای لباس کفن می پوشند . به عوض ساختمان منزل قبر می کنند . به جای میله ها وجشن ها ، به ماتم سراها و عزای عزیزانشان گردهم می آیند. عاید شان ازگداییِ ملی و بین المللی تاءمین می گردد. پناه گاهشان تولید و استفاده ی مواد مخدر گردیده است . با احساس ژرف آن همه درد ها و رنج های کشور ، به پیشوازسال نو ، وطنپرستان راستین گردهم آمده در نهضت فراگیر دمکراسی و ترقی افغانستان و حزب متحد ملی افغانستان وحدت نموده اند . توقع میرود  ، که در این بهار با سایر جزایر جدا شده از  پیکرحزب دموکراتیک خلق افغانستان ( حزب وطن ) نیز وحدت تاءمین گردد ، تا خادمان صدیق مردم افغانستان ، از نگاهِ چونی و چندی نیرومندتر گردند و وعده ی وصل نزدیکتر شود .تجلیل از روز اول سال و به ویژه انتخاب این موقعِ زمان ؛ یعنی ، اول بهار دلالت به فرهنگ پر بار با معنا و منطقی مردمان سر زمین آریانای کهن می نماید . در بهار است ، که همه رستنیها و زمین از پژمرردگی وخزان زده گی و خواب ژرف زمستانی  برمی خیزد و جان تکان میدهد . آب ، علوفه و غذایی زنده جانها را به ارمغان می آورد . درختها با شکوفه چراغانی می شوند. وطبیعت وچرخ اجتماعی انسان را به آغازجدی ترفرامی خواند.

اگربه رسم ورواج مردمان مختلف دراین روز توجه کنیم چند عنصرمشترک مشاهده  می شود: آب نشانۀ پاکیزگی آیینه نشانۀ خودشناسی وتوجه به امکانات  خود و هفت میوه نشانۀ استفاده از طبیعت برای توانمندی انسان وسبزی نشانۀ  باوربه رویش وامثال آن . بنابرآن منطقی  و سزاوار است ، که آغاذ بهار روز اول سال نو باشد . چنانچه به اساس همین اهمیت تاریخی  و عقلانی باید باشد ، که بنا بر پیشنهاد آذربایجان وپشتیبانی افغانستان ، ایران ، تاجیکستان ، ترکمنستان وچندکشوردیگر درفبروری سال 2010 مجمع عمومی ملل متحد روزبیست ویکم مارچ را به حیث نوروز وروز جهانی پذیرفت. یعنی نوروز ـ سر از سال 1389 ـ به مثابه ی جشن جهانی شناخته شده است و ثبت گردیده است .صرف نظرازآن که قراین وشرایط کنونی ملی وبین المللی ورشد قضایا تا چه حدی به خوش بینی مجال می دهند ، آرزوآن است که سال پیشرو را ، سال صلح ، امنیت و سال پرمیمنت به مردم کشورخود آرزوکنیم .                                                                                        هدایت حبیب                                                                         18 مارچ2010