چشمان مرا به بلخ زیبا ببرید
دستان مرا به لمس"بابا" ببرید

نگاهی اجمالی به زندگینامه خانم بهارسعید شاعر آزاده و شیرین کلام

نگارنده : زلمی رزمی

          در باره شعر و شاعری سخنان زیادی گفته شده، شعرزبان احساسات است و به عقیدهء حکیمی نقاشی سامت است و نقاشی شعر سامت و اما برخی شعرا چنان درخود غوطه ورند که فقط از خود سخن میگویند و غوغای بیرون، در درون آنان راه نمی یابد 
و نیز اشعار شان آئینه تمام نمای روح خود آنان است و فقط شادی ، ترس ، امید و احساسات درونی خود را آشکار میگردانند.
         همچنان هستند شاعران با درک و احساسی که اهداف عالی و انسانی دارند و آثار شان آئینهء تمام نمای روح بشراست و درست مثل نقاش، طبیعت را نقاشی میکنند.
         در زمرهء این دسته شاعران و سخن سرایان کشور، خانم بهار سعید یکی از شاعر زنان آزاده، شیرین کلام و پر ذوق وبا استعداد ميهن ماست ، که در آئینه اشعارش صدای خوشی ها و شادی ها ، رنج ها و اندوه ها و زشتی های جامعه منعکس میگردد.
         او در سال 1335 خورشیدی در شهر کابل دیده به جهان گشوده تحصیلات را در لیسه رابعه بلخی و سپس فاکولتهء ادبیات دانشگاه کابل و تحصیلات عالی را در دانشگاه تهران در رشتة زبان و ادبيات فارسی ـ دری بدرجهء ماستری بپایان رسانیده است و از چندین سال بدینسو، بعنوان پناهنده درایالت کالیفیرنیای امریکا بسرمیبرد.
         خانم بهار سعید که از ده سالگی ذوق و استعداد و قریحهء شعر سرایی داشت و تا کنون چندین مجموعهء شعری اش را بچاپ رسانیده ،از شوربختی ها و بدبختی های زن افغان؛ از ازدواجهای اجباری دختران؛ از زندانی کردن زن در پشت برقع و چادر سیاه
خشونت و تجاوز بر همنوعش - که گاهی با قساوت و بیرحمی توسط نزدیکترین کسان خویش سنگسار میگردد ویا خود را در آتش میسوزانند- کاملا آگاه است و در سروده هایش سوز و گداز ، درد و نالۀ آنان را فریاد کنان،  بازتاب می دهد.
         اینک با اکتفاء به همین نگاه اجمالی به بزندگينامۀ وی، قطعه شعری از سروده های او را تحت نام " آرزو " که جانش را فدای سنگ و چوب و دریا و صحرای شهر و دیار میهنش می کند، بخوانش میگیریم و به احساس انسانی اش حرمت میگذاریم:
-----------------------------------
               چشمان مرا به" بلخ"زیبا ببرید 
               دستان مرا به لمس"با با"ببرید 
               خا کستر قلب داغ هجرت زده ام 
               بر سینه ی داغدار" بکوا" ببرید 
               یا پیکر من روان آمو دارید 
               یا روح مرا به جسم دریا ببرید 
               سوز جگر نشسته در خونم را 
               بر مرهم " قند هار" بی ما ببرید
               خشت و گل و سنگ از استخوانم سازید 
               بر ساختن "کابل" فردا ببرید 
               صد بوسه ی عاشقانه از لبهایم 
               برچهره ی سنگ سنگ کوهها ببرید 
               دامن، دامن شگفتن شعرم را 
               بر جلوه ی لا له های صحرا ببرید