فاجعه زلزله در هائیتی

 

 

روز سه شنبه22  ماه  جدی در ساعت چهار و پنجاه و سه دقیقه بعدار ظهر به وقت محلی دو زمین لرزه به قدرت 7,0 و 5,9 « ریشتر »  ( كه واحدی سنجش درجه یا قدرت زلزله است ) با فاصله زمانی اندکی اکثر مناطق مجاور سواحل کشور هائیتی و از جمله پایتخت این کشور، پورتو پرینس، را به شدت تکان داد. ابعاد فاجعه آمیز زلزله که بر اثر آن ارتباط تلفنی و برق رسانی قطع شده و بسیاری از ساختمان های اداری و از جمله کاخ ریاست جمهوری در این کشور فقر زده آمریکای لاتین ویران شده اند، بسیار وسیع است. زلزله اکثر مناطق پایتخت و شهر کانگه را به تلی از خاک و خرابه بدیل کرده است. بسیاری از مدارس و بیمارستان های هائیتی ویران گشته و از آنجا که این فاجعه طبیعی در ساعات کاری روز اتفاق افتاد، صدها کودک در زیر آوار و در پشت میزهای کلاس درس خود مدفون شده اند. به گزارش آگاهان این زلزله در 200 سال اخیر بی سابقه بوده است. سازمان صلیب سرخ جهانی تخمین می زند که تعداد تلفات جانی این فاجعه می تواند نزدیک به 200000( دو صد هزار ) نفر باشد. فقر زدگی، عدم آمادگی و سازماندهی و کمبود امکانات، و سقوط سیستم اداری عملاٌ مجروحان و بازماندگان را در خطر مرگ و بیماری های مسری و مهلک قرار داده است.

ژان ماکس بلریف“، نخست وزیر هائیتی، روز پس از وقوع این فاجعه طی مصاحبه ای با ”سی ان ان“ گفت:

”احتمال آنکه تعداد کشته شدگان به مراتب بیش از صد هزار نفر باشد، زیاد است... امیدواریم که اینطور نشود و مردم توانسته باشند تا خود رانجات دهند. در حال حاضر در خیابان ها به اندازه ای جمعیت زیاد است که ما دقیقا نمی دانیم آنها کجا زندگی می کنند... اما به اندازه ای ساختمان ها و برخی از محله ها به طور کامل تخریب شده که اطلاع دقیقی از مردمی که آنجا بوده اند، در دست نیست. “

به گزارش مقامات رسمی سازمان ملل ،حدود سی تن از کارمندان این سازمان و از جمله هدی انابی، نماینده تونسی سازمان ملل در هائیتی، و معاونش ، به دلیل فرو ریختن ساختمان مرکزی سازمان ملل در پورتو پرینس در جریان زمین لرزه هائیتی ، کشته شده اند. سازمان ملل متحد گزارش داده است که هزاران خانه مسکونی در پایتخت هائیتی ویران شده و به اکثر ساختمان ها و زیرساخت های شهری آسیب شدید رسیده است. در حال حاضر، به دلیل آسیب جدی به زیرساخت ها و تشکیلات اداری پایتخت، نهادهای دولتی این کشور امکان ارائه خدمات لازم امدادرسانی را ندارند.

علاوه بر سازمان های خیریهء مستقل و یا وابسته یه سازمان ملل،  بیش از 20 کشور در اروپا، آسیا و قاره آمریکا در رابطه با کمک های جنسی و داروئی به زلزله زدگان اقدام کرده اند. هواپیما های باری دربر دارندهء غذا، آب، چادر ( خیمه )، پتو، امکانات قابل آشامیدن کردن آب، هلیکوپتر و ماشین آلات تخصصی برای جستجو در میان آوار برای یافتن زخمی ها و جان بدر بردگان فاجعه،  از روز چهار شنبه  23  ماه  جدی به مناطق زلزله زده رسیدند.

 دولت کوبا ، در پیامی رسمی به رئیس جمهور هائیتی آمادگی خود برای ارائه هرگونه کمکی به مردم هائیتی را،اعلام کرده است. در این رابطه دولت کوبا حریم فضائی کشور را برای پرواز هواپیماهای کمک رسانی آمریکا ، آزاد اعلام کرد. تیم های پزشکی و امدادهای اولیه کوبائی که بر 400 نفر متخصص بالغ می باشند، از اولین گروه های امداد بین المللی بودند که در صحنه حاضر شده و به ارائه خدمات به قربانیان فاجعه پرداختند. پزشک ها و پرستارهای متخصص کوبائی از همان اولین ساعات پس از وقوع فاجعه ، به ارائه کمک های پزشکی و امدادی حیاتی پرداخته اند. نیروهای مترقی ، نگرانی خود را از سیاست های ایالات متحده برای بهره برداری از این فاجعه طبیعی و سعی این کشور به وارد کردن نیروهای نظامی خود به هائیتی ، زیر پوشش فراهم کردن امنیت برای اقدامات امداد رسانی ، اعلام کردند. خانم کلینتون، وزیر خارجه دولت آمریکا، در سفر چند ساعته روز 25 جدی  خود به هائیتی گفت:

 ” این فقط برای روزهای در پیش نیست، بلکه برای ماه ها و سال های آینده ما به آن ها برای بازسازی کشور کمک خواهیم کرد.“

 در روزهای اخیر اعلام شده است که کنترل فرودگاه هائیتی به نیروهای نظامی آمریکا سپرده شده است.

روز پنج شنبه 24 جدی، سازمان های مترقی آمریکائی شامل ”مرکز حقوق قانون اساسی“ و ”انستیتو عدالت و دموکراسی در هائیتی“ از کشورها و سازمان های کمک کننده و اعانه دهنده خواستند که اشتباهات گذشته خود در رابطه با کمک رسانی به هائیتی را تکرار نکنند. آن ها متذکر شدند که کوشش های قبلی به خاطر ”عدم هم آهنگی، غیرقابل پیش بینی بودن و نقش نداشتن مردم هائیتی در برنامه ریزی و تصمیم گیری ،غالباٌ به مصیبت های بیشتری ختم شد.“

این سازمان ها مطرح می کنند که سازمان ملل و نیروهای موثر در برنامه ریزی کمک رسانی باید به موازات ارائه کمک های فوری به قربانیان فاجعه ، در تدارک سازماندهی برنامه های طولانی مدت برای رهانیدن هائیتی از فقر و عقب ماندگی و عدم توسعه باشند. آن ها معتقدند که : ابعاد عظیم این فاجعه صرفاٌ محصول این فاجعه طبیعی نیستند، بلکه ناشی از دهه ها فقرزدگی و سلب قدرت و اختیار از مردم هائیتی در رابطه با تصمیم گیری و برنامه ریزی برای آینده کشورشان و نقض صریح حقوق انسانی و دموکراتیک شهروندان هائیتی است.

جمهوری هائیتی از نظر اقتصادی یکی از فقیرترین کشورهای جهان محسوب می شود و براساس تخمین های سازمان ملل، بیش از هشتاد درصد از جمعیت این کشور زیر خط فقر قرار دارند. این کشور در دو دهه اخیر، به دلیل دخالت های امپریالیسم آمریکا ، به منظور ادامه کنترل خود بر آن ، با بی ثباتی و خشونت های سیاسی روبرو بوده است.

هائیتی که یکی از اولین کشورهای قاره آمریکا بود که 200 سال پیش ، استقلال خود از استعمارگران فرانسوی و استقرار جمهوری را اعلام کرد، برای دهه ها مورد تجاوز مستقیم و غیر مستقیم امپریالیسم آمریکا و نیروهای ارتجاعی مورد حمایت آن قرارداشته است.

 نیروهای نظامی آمریکا بین سال های 1915 تا 1935 هائیتی را مستقیماٌ در اشغال داشتند. پس از خروج رسمی نیروهای نظامی، ایالات متحده بین سال های 1935 تا 1971 از طریق حمایت از حکومت دیکتاتوری نظامی فرانسوا دووالیه ـ موسوم به  ”پاپا دوک“ ، نفوذ خود بر این کشور را حفظ کرد.

 پس از مرگ ”پاپا دوک“، پسرش ”بی بی دوک“ حکومت دیکتاتوری را تحت حمایت ایالات متحده ادامه داد. او در سال 1985 در یک انتخابات فرمایشی ،خود را با آراء 99 درصد رای دهندگان پیروز اعلام کرد. قیام مردم هائیتی یک سال بعد،« دیکتاتور پسر» را مجبور به فرار و تبعید در فرانسه کرد.

 دیکتاتور ”بی بی دوک“ دوسوم خزانه را به یغما برد. ارثیه حکومت او 60 درصد بیکاری، 80 درصد بی سوادی، متوسط عمر 53 سال و مرگ یک سوم کودکان قبل از 5 سالگی بود .

 در انتخابات آزاد در سال 1990 ژان برتران آریستید، کشیش ترقی خواه، با اکثریت مطلق و شکننده آراء، به پیروزی رسید. او این پیروزی را سه بار تکرار کرد و هربار با توطئه ارتجاع و امپریالیسم آمریکا مجبور به ترک قدرت شد. آریستید معتقد به ضرورت تغییرات عمیق و پایه ای برای غلبه بر فقر همه جانبه بود. او در سال 2004 در جریان کودتای نظامی که مورد حمایت آمریکا بود، به ترک کشور و تبعید به آفریقای جنوبی مجبور شد...

 

 برگرفته شده از ( نامهء مردم، نشریهء حزب توده ایران )