۲۷ ماه اگست سال ۲۰۱۱

تشبیه تصرف طرابلس به فتح مكه توسط مسلمانان،ازسویی وزیرخارجه ی تركیه!

……………

افکار عمومی شاید انتظار هر سخنی را از یك دیپلمات داشتند، جز اینکه بخواهد از دین برای اهداف دیپلماتیك و سیاسی‌اش بهره گرفته و تصرف شهر طرابلس به دست انقلابیون و مخالفان قذافی را كه با تجاوزات نظامی و بی واسطه ناتو صورت گرفت، به «فتح مكه» تشبیه كند.

این تشبیهی است كه «احمد داود اوغلو»، وزیر امور خارجه تركیه برای فتح طرابلس عنوان كرده است.

اوغلو كه با شبكه تلویزیونی «ان.تی.وی» گفت ‌وگو می‌كرد، گفت: “سه روز پیش كه در دیداری سرزده به «بنغازی» رفتم و با رهبران شورای انتقالی لیبی دیدار كردم، تصرف طرابلس به دست مخالفان را به ورود پیامبر اسلام (ص) به مكه تشبیه كردم و از آنها خواستم تا مانند پیامبر رفتار كرده و همه را ببخشند”.

این تشبیه توسط آقای اوغلو، در حالی صورت می‌گیرد كه پیش از این، «كلود گیان»، وزیر امور خارجه اسبق فرانسه گفته بود، حضور ناتو در لیبی، تداوم جنگ‌های صلیبی است و گویا این تشبیه كه گروهی در لیبی را به یاران پیامبر اسلام و حتماً رهبران آنها را هم به پیامبر خدا تشبیه كرده، همان نكته را به اذهان می‌آورد كه احتمالا حزب عدالت و توسعه، هرچند نام اسلام را بر دوش می‌كشد، بیش از آن به فكر گسترش افكار شوونیستی و ناسیونالیستی بازمانده از دوران عثمانی است و حال كه نمی‌تواند به فتح سرزمین بپردازد، به فتح اقتصاد و افكار این كشورها روی آورده است.

در همین باره، «محمد نورالدین» در یاد داشتی كه امروز در روزنامه «السفیر» چاپ بیروت منتشر كرده، با اشاره به این رویداد نوشته است: بی‌گمان، آنچه در لیبی روی داد، جنگ اسلام و شرك نبود، بلكه نبردی بود میان ساكنان صحرای لیبی و با حمایت كشورهای عضو ناتو ـ با هدف غارت ثروت‌های این كشور ـ و همه به خوبی بر این نكته آگاهند كه كشورهای عضو این سازمان، چه نقشه‌هایی برای این كشور در سر دارند و هنوز قذافی پیدا نشده، برای ماترك او به رایزنی و برگزاری نشست و كنفرانس آشكار و پنهان روی آورده‌اند.

برای اینكه به درستی و نادرستی سخنان داود اوغلو پی ببریم، بهتر است نگاهی داشته باشیم به موضع تركیه در ماه های حوت وحمل گذشته كه انقلاب مردم لیبی آغاز شد.

در آن زمان كه مبارك در اثر اعتراضات مسالمت‌آمیز مردم این كشور، ناچار به ترك قدرت شد و اردوغان به عنوان نخست وزیر تركیه، این كناره‌گیری را پیروزی برای دولت خود ـ با توجه به رنگ و رو گرفتن اخوان المسلمین مصر ـ تعبییر كرد، حركت انقلابی مردم لیبی، كاملاً ترك‌ها را در موضع انفعال قرار داد و مروری بر اخبار آن روزها، نشان می‌دهد كه سران انقره چقدر تلاش كردند تا مانع از به نتیجه رسیدن حركت اعتراضی مردم لیبی شوند.

البته برای این نارضایتی ترك‌ها، می‌توان دلایل متعددی برشمرد كه شاید مهمترین آنها به شرح زیر باشد:
1 ـ تركیه منافع اقتصادی گسترده‌ای در لیبی داشته و دارد و این برایش مهمتر از هر انقلابی است؛ هر كس كه این منافع را تامین كند، بی‌گمان تحت حمایت آنان خواهد بود.
2 ـ اردوغان روابط بسیار ویژه و دوستانه‌ای با قذافی داشت و اینكه داود اوغلو می‌گوید مانند پیامبر رفتار و همه را عفو كنید، به این دلیل است كه می‌خواهد دوست قدیمی‌اش محاكمه نشود.
3 ـ تركیه و فرانسه، روابط متوسطی در اروپا با هم دارند؛ بنابراین، اقدام فرانسه در به رسمیت شناختن شورای انتقالی لیبی، باعث شد تا ترك‌ها در موضعی انفعالی، از شناسایی این شورا خودداری كنند و جان مردم لیبی را كه امروز این همه داد حمایت از آن را سر می‌دهند، در قالب رقابت‌های سیاسی اروپایی خود بیاورند.

از سویی، تا هنگامی كه آمریكا و برخی از كشورهای عربی ـ كه بازار پرسود تركیه در آن قرار دارد ـ آنكارا را در فشار نگذارده بودند، آنها در راستای شناسایی شورای انتقالی کاری نكردند و این هم هنگامی بود كه قطعنامه‌های شماره 1970 و 1973 شورای امنیت علیه دولت قذافی صادر و تركیه هم ناچار به همراهی با این قطعنامه شد؛ بنابراین، ترك‌ها به همان اندازه كه با پا پس می‌زدند، با دست پیش كشیدند و به سرعت وارد مرحله مداخله نظامی در لیبی شده، میزبان كنفرانس‌ها و نشست‌های مخالفان قذافی و جامعه بین‌المللی شدند و سرانجام فرصت ‌طلبی آنها هنگام سفر ماه سرطان داود اوغلو به بنغازی خود را نشان داد.

نكته تأسف ‌برانگیز در سوء‌استفاده وزیر خارجه تركیه از باورهای دینی مردم منطقه به ویژه لیبی، در حالی خود را نشان می‌دهد كه شخص وی پس از ورود ناتو به عرصه نظامی در لیبی، حكم سخنگویی این سازمان را در بعد سیاسی دریافت كرد و هم اکنون هم كه طرابلس تصرف شده، وی در نشست گروه تماس لیبی در استانبول، خواستار تداوم این حضور نظامی شده است و این چیزی جز چراغ سبز برای حضور نظامیان اروپایی پس از چند دهه در سواحل جنوبی مدیترانه نیست ؛ این موضعگیریی تركیه، نمی تواند در خور تعجب باشد؛ چونكه این كشور از یكسو متحد منطقوی امریكا ـ انگلیس، بوده و ازسویی دیگر عضو پیمان تجاوز كار ناتو می باشد.

اینكه میان فتح مكه و فتح طرابلس چه مشتركات ویا هـم تفاوت ها وجود خواهد داشت ؛ در آینده‌ای نه چندان دور، روشن خواهد شد!