ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﯼ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﯼ «ﻭﯾﻮﻣﯽ» ﯾﻮﻧﺎﻥ، ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ

 

روز 12 ﻓﱪﻭﺭﯼ  ماه جاری میلادی کارگران کارخانۀ تولید مصالح ساختمانی "ویومی" در شهر "تسالینکی" در کشور یونان با کنترل و مدیریتِ خود فعالیتِ تولیدی در این کارخانۀ تعطیل شده را مجدداً راه اندازی کردند. کارگران پس از یکسال مبارزه با کارفرما بمنظور جلوگیری از بیکارسازی و تعطیلی کارخانه و پس از تلاش و همفکری در مجمع عمومی تصمیم به کنترل کارخانه و تامین ادامه کاری آن شدند.

کارگران دو روز قبل از این اقدام، سازمانها و فعالین کارگری را دعوت به یک گردهم آیی کرده بودند و آنها را از هدف خویش آگاه کردند. یک روز پس از تجمع مذکور راهپیمای بزرگی در مرکز شهر برپا شد، که بخش های دیگر کارگری و جنبشهای اجتماعی و توده های مردم با دادن شعار در تأئید تصمیم مزبور، کارگران را با حمایت مادی و معنوی مورد پشتیبانی و تشویق قرار دادند. در این راهپیمایی گروههای موسیقی معروف یونانی کنسرتی را به نفع کارگران اجرا کردند. صبح روز سه شنبه کارگران به سوی کارخانه حرکت کردند و در مقابل دوربین خبرنگاران و انبوه حامیان با جای گرفتن در پشت خط تولید، صدای ماشین آلات را در فضای کارخانه که همچون موسیقی زیست و زندگی برای آنها بود به طنین در آوردند.

با وجود شرایط سخت اقتصادی یونان، هزینۀ بالای تولید و عدم دسترسی به اعتبارات و بدست آوردن بازار، اگرچه  راه دشواری برای کارگران در پیش است. اما آنها امیدوارند در چند ماه آینده با بهره گیری از کمکهای مالی و فکری سازمانها و گروههای حمایت کننده و کاهش هزینه های ناشی از هزینۀ مدیریت و مشاوران متخصص پر خرج وی و حذف سود کارفرما، قیمت کالای تولیدی را کاهش، و به بازار دست پیدا کنند.

کارگران کارخانۀ "ویومی" در حالی کارخانه را بکنترل در آورده و مدیریت خود را اعمال میکنند که تجربۀ کارگران آرژانتین را در حافظۀ خود دارند. کارگران آرژانتینی در پی بروز تورم و گسیختگی اقتصاد و بحران بدهی سالهای 1999 تا 2002 و شکست سیاست و برنامه های نئولیبرالی دولت این کشور، طی مبارزه ای اعتراضی و سیاسی  موفق شدند حدود 200کارخانه و محل کار تعطیل شده را به اشغال خود در آوردند.

 دولت و دستگاه قضایی و کارفرمایان گرچه بارها آنها را از کارخانه بیرون راندند، اما با جلب حمایت توده های مردم و تداوم مبارزه و مقاومت توانستند تلاش دولت و کارفرما را عقیم بگذارند و با مدیریت هماهنگ شده و جمعی ضمن ادامه  تولید ،کارخانه را برای تداوم شغل و زندگی خانواده شان حفظ کنند. بدینوسیله آنها در شرایطی قرار گرفتند تا تظاهر کارفرما مبنی بر ضرر دهی کارخانه، کاهش فروش و بدی بازار و بند وبست با دولت را افشا کنند و دفتر حساب کارخانه را بر ملا نمایند. آنها با اعمال کنترل خود بر کارخانه، برای کاهش هزینه نه تنها کارگری را اخراج و دستمزد کسی را کاهش ندادند، بلکه فرصت شغلی جدید ایجاد، و ارتقاء و تساوی دستمزدها را عملی کردند. آنها مزید بر اینها به موسسات آموزشی ، بهداشتی و خدماتی و عامه المنفعه نیز در سطح شهر کمک و یاری رسانیدند.

پارلمان یونان به مثابه کارگزار نظام سرمایه­داری این کشور در حالیکه بارها از سوی دهها هزار معترض محاصره شده بود و ملیونها تظاهر کننده در سراسر کشور نسبت سیاستها و قوانین مصوب در آن نارضایتی خود را نسبت به  قوانین ریاضت کشی اقتصادی تورم و رکود تولیدی اعلام کرده بودند، ا مهر تأیید بر لوایح ریاضتی دولت کوبیدند. در نتیجه با تأئید کاستن 13 میلیارد دلار از هزینه های عمومی ، اعتبارات بیمه و خدمات عمومی کاهش یافت و مالیات های غیر مستقیم که از سفر کارگران و مردم کم درآمد برداشت می­شد افزایش یافت. حقوق و دستمزد کارگران تقلیل داده شد، و ضمن  افزایش سن بازنشستگی هزاران نفر از کار اخراج شدند.

روشن است که مصادره و راه اندازی کارخانه های در آستانۀ تعطیل و یا تعطیل شده توسط کارگران محور برنامۀ انقلابی کارگران برای دگرگونی اجتماعی نیست.بلکه پراکتیکی است از سر نیاز برای دفاع از خود و مطالبۀ حداقلی است برای داشتن حق کار، دریافت دستمزد و ادامۀ حیات و گزینش جدیدی است برای زدودن کابوس بیکاری و سلطه و امر ونهی کارفرما. این تجربه گام مثبتی است در چهارچوب نظام موجود برای پیشرفت مبارزۀ طبقاتی و تقویت اقدام جمعی و همبستگی کارگری و شکل دادن به نطفه های جامعۀ  بهتر در دل نظام پیر و فرسودۀ فعلی. 

cpiran.org

ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺵ . ﺭﺍﺣﻢ