ﻛﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ، ﻣﺮﺣﻠﻪ ﯼ ﻣﻠﯽ ﻭﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺗﯿﻚ ﺗﺤﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﻭ ﺍﻭﻟﻮﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺳﯿﺎﻟﯿﺴﻢ

ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﯼ «ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ» ﺑﺎ ﺭﻓﯿﻖ « ﺳﯿﺘﺎﺭﺍﻡ ﯾﻪ ﭼﻮﺭﯼ»، ﻋﻀﻮ ﻫﺌﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺣﺰﺏ  ﻛﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﻨﺪ(ﻣﺎﺭﻛﺴﯿﺴﺖ)

25/11/1391

       فرصتی برای ”نامه مردم“ پیدا شد تا با رفیق ”سیتارام یه‌چوری“ ، شناخته شده‌ترین چهره چپ درهندوستان و از رهبران حزب کمونیست هند (مارکسیست)، درباره برخی مسئله‌ها در زمینه تئوری و عمل کمونیست‌ها در مرحله ملی- دموکراتیک، مصاحبه‌ کند.

رفیق ”سیتارام یه‌چوری“، متولد مردادماه ۱۳۳۲ است. او در سال‌های دهه ۵۰ خورشیدی صدرِ ”فدراسیون سراسری دانشجویان“ ، بزرگ‌ترین سازمان دانشجوییِ هندوستان، بود و مبارزه پرجوش‌و‌خروش جنبش دانشجویی این کشور را در آن سال‌ها هدایت کرده است. او به دلیل همین مبارزه، و دستگیری و بازداشت از سوی پلیس در دوره شرایط اضطراری در هندوستان، از به‌پایان رساندن دوره دکترای اقتصاد خود در دانشگاه جواهر لعل نهرو، در دهلی نو، بازماند. رفیق ”یه‌چوری“ از سال ۱۳۶۳ عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست هندوستان (مارکسیست)، و از سال ۱۳۷۱ عضو هیئت سیاسی این حزب شد. او همچنین از سال ۱۳۸۴ تا کنون، عضوِ ”راجیه سَبها“ (مجلس سنای هندوستان) بوده است.

رفیق سیتارام یه‌چوری، در آبان‌ماه سال ۱۳۸۴، در مقام عضو هیئت نمایندگی دولت هندوستان، در مجمع عمومی سازمان ملل در زمینه مسئله تکنولوژی هسته‌ای سخنرانی کرد. جالب اینکه، رفیق ”یه‌چوری“ روز پیش از این سخنرانی و در راه سفر به ایالات متحده، دیداری با هیئت نمایندگی حزب توده ایران داشت.

رفیق “یه‌چوری“ نویسنده‌یی پرکار است، وجزوه‌های پرشماری در زمینه بنیادگرایی مذهبی، سیاست‌های اقتصادی، و مسئله‌های اجتماعی و فرهنگی، نوشته و منتشر کرده است. در مقام سردبیر هفته‌نامه ”دموکراسیِ خلق‌ها“ ، ارگان مرکزی حزب کمونیست هندوستان (مارکسیست)، مقاله‌های فراوانی در نشریه‌های حزبی، و نیز در رسانه‌های نوشتاری بزرگ کشور، از او منتشر شده است.
برخی از کتاب‌هایی که رفیق یه‌چوری تألیف کرده است، عبارتند از: راندن از سمت چپ؛ ”راشتای هندی“ چیست؟؛ سوسیالیسم در قرن بیست‌ویکم؛ کمونالیسم [حکومت فرقه‌‌ای- مذهبی] و سکولاریزم [جدایی دین از حکومت]. او چندین کتاب را نیز ویراستاری کرده است، که از آن جمله‌اند: یادنگاشت‌های مردم از جنبش آزادی؛ خیزش بزرگ: ارزیابی‌‌ای از چپ؛ بحران اقتصادی جهانی از دیدگاه مارکسیستی.

نامه مردم:  برنامه حزب کمونیست هندوستان(مارکسیست)، هدفِ حزب را چنین تعریف می‌کند: ”استقرار دموکراسیِ مردمی و دگرگونیِ سوسیالیستی“ . حزب شما، در مقام بخشی از ائتلاف‌های ملّی‌ای که در حال شکل‌گیری‌اند، منافعِ طبقه کارگر هندوستان و قشرهای زحمتکش را در ارتباط با گذار به سوسیالیسم، چگونه می‌تواند تأمین کند و به پیش ببرد؟

رفیق یه‌چوری: برنامه نوین حزب کمونیست هندوستان(مارکسیست)، به‌تفصیل به موضوع تشکیلِ “جبهه دموکراتیک مردمی“ ‌ای که انقلاب دموکراتیک مردمی را زیر رهبریِ طبقه کارگر به پیش خواهد برد، و نیز به جزئیات خودِ برنامه “جبهه دموکراتیک مردمی“ پرداخته است. آنچه در تحقق این امر اهمیت بنیادی دارد، تقویت ”عامل ذهنی“ ‌ای است که در میان عامل‌های دیگر، به استفاده مؤثر از ابزارهای پارلمانی و دیگر ابزارهای فراپارلمانیِ مبارزه، و برپاییِ اتحاد میان کارگران و دهقانان بستگی دارد. در مقطع‌های زمانی گوناگون، تاکتیک‌های لازمی نیز به‌کار گرفته می‌شود تا با هدف عینی ما، یعنی بهبودِ پیوند و همبستگیِ نیروهای سیاسی در میان مردم هندوستان به منظورِ تقویت مبارزات طبقاتی در مسیر انقلاب دموکراتیک مردمی، هماهنگ باشد.

فقط پس از استقرار دموکراسی مردمی و به سرانجام رساندن آماج‌های ضدامپریالیستی، ضدفئودالی، و ضد سرمایه انحصاری است که مردم هندوستان خواهند توانست به سوی سوسیالیسم به پیش روند. امّا سوسیالیسم در شرایط مشخص هندوستان به چه معناست؟ اگرچه تا زمانی که انقلاب دموکراتیک مردمی با موفقیت به سرانجام نرسیده است، نمی‌توان نقشه‌یی با جزئیات مشخص ارائه داد، امّا سرفصل‌های کلی را می‌توانیم به این ترتیب بیان کنیم:

سوسیالیسم در شرایط مشخص هندوستان یعنی: تأمینِ امنیت غذایی، اشتغال کامل، دسترسی سراسری به آموزش، بهداشت و مسکن برای همه مردم. یعنی تحکیم قدرت اقتصادی، سیاسی، و اجتماعیِ مردم از راه بهبودِ همه‌جانبه شرایط زندگی کارگران، کشاورزان، و همه قشرهای محروم دیگر.

سوسیالیسم در شرایط هندوستان یعنی اینکه در درجه نخست، قدرت مردم برتر از هر قدرت دیگری خواهد بود. اینکه دموکراسی، حقوقِ دموکراتیک، و آزادی‌های مدنی، جزو عنصرهای گسست‌ناپذیر نظمِ قضایی، سیاسی، و اجتماعیِ سوسیالیستی خواهند بود. در دموکراسی بورژوایی، ممکن است در ظاهر حقوق رسمی وجود داشته باشد، امّا اکثریت مردم از امکان به‌کارگیریِ این حقوق و برخورداری از آن‌ها محرومند. امّا در سوسیالیسم، دموکراسی بر بنیاد قدرتِ اقتصادی، آموزشی، و اجتماعیِ مردم استوار خواهد بود. این قدرت، پیش‌نیاز بنیادی و ضروری برای بهتر کردن بی‌وقفه کیفیت زندگی مردم در سطح و در عمق است، که خود شالوده شکوفاییِ دموکراسی سوسیالیستی است. در نظام سوسیالیستی، حقِ دگراندیشی، آزادی بیان و تنوع عقیده، به طور گسترده‌تری رعایت خواهد شد، که خود موجب تقویت سوسیالیسم در حکومت پرولتاریایی خواهد بود.

سوسیالیسم در شرایط هندوستان یعنی: پایان دادن به ستم ”کاست“ ی از راه الغای نظام ”کاست“ ها[۱]؛ یعنی: برابری همه قوم‌ها با زبان‌ها و گویش‌های گوناگون، و فراهم آوردن امکان رشد برابر برای همه زبان‌ها؛ یعنی: برابری واقعی همه اقلیت‌ها و قشرهای محروم، و پایان دادن به ستم جنسی.
سوسیالیسم در شرایط هندوستان یعنی اینکه ساختمان سوسیالیستیِ اقتصاد بر پایه مالکیتِ اجتماعیِ ابزار تولید و برنامه‌ریزیِ مرکزی استوار خواهد بود.

مادام که تولیدِ کالایی وجود دارد، بازار هم الزاماً وجود خواهد داشت. امّا در چارچوب و هدایتِ برنامه‌ریزیِ مرکزی، نیروهای بازار نیز گنجانده خواهند شد و فعالیت خواهند داشت. اگرچه مالکیت به شکل‌های گوناگون می‌تواند حضور داشته باشد و خواهد داشت، شکل تعیین کننده، همانا مالکیتِ اجتماعیِ ابزار تولید خواهد بود. این الزاماً فقط به صورت بخشِ دولتی و مالکیتِ دولتی نخواهد بود. اگرچه این بخش نقشی کلیدی و مهم بازی خواهد کرد، امّا شکل‌های دیگری نیز مثل مالکیتِ تعاونی و جمعی، و کنترل دولتیِ سیاست‌های اقتصادی که حیات اقتصادی کشور را تنظیم خواهد کرد، ضرورتاً در کنار یکدیگر وجود خواهند داشت.

نامه مردم:  کمونیست‌ها و نیروهای ترقی‌خواه هندوستان، مبارزه برای حقوق دموکراتیک و روندِ تلاش برای تحقق عدالت اجتماعی به سودِ توده‌های زحمتکش و کارگران را چگونه با یکدیگر تلفیق می‌کنند و به پیش می‌برند؟

رفیق یه‌چوری: سیستم دموکراتیکِ کنونیِ هندوستان، اگرچه شکلی از حکومت طبقه بورژوازی است، امّا بهبود زندگی مردم را نیز مدّ نظر دارد. این سیستم امکان‌ها و فرصت‌های معیّنی را در اختیار مردم می‌گذارد تا از منافع خود دفاع کنند، در امور کشور تا حدّ معیّنی دخالت کنند، و مبارزه برای دموکراسی و پیشرفت اجتماعی را به پیش برند. امّا قدرت فزاینده سرمایه‌های کلان و ورود و نفوذ پول‌های کلان به سیاست، و نیز باندبازی‌ها و فعالیت‌های غیرقانونیِ فزاینده در سیاست کشور، به روند دموکراتیک سیستم حکومتی صدمه زده و ناهنجاری‌هایی در آن به وجود آورده است.
دموکراسیِ پارلمانی به علت نفوذ نولیبرالیسم و تأثیر سرمایه مالی جهانی، آسیب دیده و خراب شده است. همراه با تخریبِ دموکراسی به دلیل نفوذِ پول و باندهای مافیایی در سیاست، حقوقِ دموکراتیک نیز هرچه بیشتر محدود می‌شود. حق برگزاری تظاهرات، گردهمایی‌های مردمی، و اعتصاب عمومی، را از طریق اقدام‌های اداری و مداخله‌های قضایی مخدوش و محدود می‌کنند.

برای توجیه به‌وجود آوردنِ چنین محدودیت‌هایی در حقوق مردم و گسترش هرچه بیشتر حیطه این محدودیت‌ها، از رسانه‌هایی که در کنترل شرکت‌های بزرگ است استفاده می‌کنند. مبارزه برای حفاظت از حقوقِ دموکراتیک شهروندان، سیستم دموکراتیکِ موجود، و توسعه آن، بخشی از مبارزه زحمتکشان برضد حکومت بورژوا- مالک و دستیابی به شکلی عالی‌تر از دموکراسی در دموکراسی‌ای مردمی است.

      نامه مردم:  هندوستان را غالباً در مقامِ یکی از کشورهای پنج‌گانه موسوم به (”بریکس“ BRICS )، و یکی از قدرت‌های اقتصادی نوظهور و درحال رشد که رشدی آشکار در اقتصاد دارد تحسین می‌کنند. امّا از سوی دیگر، از دهه ۱۹۸۰ به این سو، هندوستان موج‌هایی از مداخله‌ “صندوق بین‌المللی پول“ و برنامه‌های “تعدیلِ ساختاری“ با هدف ”لیبرالیزه کردن اقتصاد“ را شاهد بوده است. این دو روند چه تأثیر متقابلی بر یکدیگر و چه اثری بر اقتصاد سیاسی هندوستان دارند؟

      رفیق یه‌چوری: این درست است که هندوستان هنوز یکی از معدود کشورهایی است که رشد اقتصادی دارد. اما باید ماهیت این ”رشد“ را نیز شناخت. ما در هندوستان می‌گوییم که آنچه اصلاحات نولیبرالی موفق به انجام آن شد، افزایش فاصله میان داراها و ندارها بوده است؛ به عبارت دیگر، هندوستان خوش و خرّم برای برخی، و هندوستان فقیر و رنج‌بار برای شمار زیادی از مردم. این خود بخشی از آن پدیده جهانی‌‌ای است که رشد نابرابری‌ها را در آن شاهدیم. بنا بر یکی از گزارش‌های منتشر شده، ”ضریب جینی“ (که معیار جهانی پذیرفته شده برای ارزیابی نابرابری درآمدهاست) از سال ۱۳۶۷خورشیدی به این سو افزایش یافته است، و اینک ما در مرز تکان‌دهنده ۰/۷۱ هستیم (ضریب صفر نشانه برابری کامل است، و ضریب ۱ در سوی دیگر طیف، نشان از فقر و محرومیت تام و تمام توده‌ وسیع مردم دارد).

اینک به نظر می‌رسد که در میان کشورهای جهان، افزایش نابرابریِ درآمد به امری عادی و قاعده به‌هنجاری تبدیل شده است: امروزه، تعداد کشورهایی که ”ضریب جینی“ بالاتری نسبت به سال ۱۳۶۷ خورشیدی دارند، بیشتر شده است. بیشتر کشورهای شرق آسیا و در کناره اقیانوس آرام نیز نسبت به چند دهه گذشته، امروز به نابرابریِ درآمدیِ بیشتری مبتلایند. افزایش فاصله میان ناحیه‌های شهرنشین و روستانشین یکی از