ﻭﻧﺰﻭﯾﻼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﺎﻭﺯ: ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ

ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﯼ «ﻣﻮﺭﻧﯿﻨﮓ ﺳﺘﺎﺭ»، ﭼﺎﭖ ﻟﻨﺪﻥ


       مادورو از نقش تاریخی ”حزب کمونیست ونزوئلا“، از جمله این نکته که حزب کمونیست ونزوئلا نخستین حزبی بود که در نخستین کارزار انتخاباتی هوگو چاوز در سال ۱۳۷۷ از او پشتیبانی کرده بود، به گرمی قدردانی کرد.

       اِنریکه کاپریلِس، که پیش از این دو بار در انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در مقابل هوگو چاوز بازنده شده است، این روزها به بخت خود در برنده شدن در سوّمین دور مبارزه انتخاباتی خیلی خوش‌بین است. اما تصمیم گی‌یرمو زولوآگا به فروختن سهام اکثریت خودش در شبکه تلویزیون خصوصی ”گلوبوویژن“، از اوضاعی متفاوت حکایت می‌کند.

       تلویزیون خصوصی ”گلوبوویژن“، از همان زمان که همچون یکی از عامل‌های اصلی کودتای سال ۱۳۸۱ برضد دولت هوگو چاوز وارد صحنه شد، جنجالی‌ترین کانان تلویزیونی ضد چاوز در ونزوئلا بوده است. زولوآگا که سه سال پیش برای گریز از محاکمه به جرم احتکار، از کشور فرار کرد و به آمریکا رفت، در توضیح تصمیم خود به فروش سهامش در گلوبوویژن گفت که، ادامه کار شرکت دیگر قابل‌توجیه نبود “چرا که درآمدمان دیگر کفاف مخارج‌مان را نمی‌داد... حتّی نمی‌توانیم حقوق‌ها را متناسب با نرخ تورّم و افت ارزش پول کشور افزایش دهیم. ما از لحاظ سیاسی هم دیگر امکان کار و موفقیت نداریم، چون در کشوری هستیم که کاملاً قطبی شده است و ما در جبهه مقابل دولتی قرار داریم که خواهان شکست خوردن ماست... و ادامه کار ما از جنبه قانونی هم دیگر امکان‌پذیر نیست، چرا که پروانه کار ما به‌زودی منقضی می‌شود و تمایلی هم به تجدید آن دیده نمی‌شود.“

       البته در سخنان او هیچ اشاره‌یی به نقش نخبگان ثروتمند ونزوئلا نمی‌شود که از طریق حمایت از کودتا و تداوم دروغ‌پراکنی در قطبی کردن جامعه نقش داشتند. یکی از آن دروغ‌ها این بود که: در جریان کودتا، هواداران چاوز با گشودن آتش به روی راهپیمایانِ مخالف،‌ به خشونت دامن زدند. اگر چنین اتفاقی در بریتانیا یا آمریکا می‌افتاد و گروهی رسانه‌ای در کودتا برضد دولت مشارکت می‌کرد، کاملاً روشن است که چه بر سرش می‌آمد. با وجود این، راست‌گرایان آمریکا گستاخانه زولوآگا را شهید راه آزادی اعلام می‌کنند! برای مثال، اندیشگاه ”آزادی“ آمریکایی موسوم به ”مؤسسه کاتو“ که در سال ۱۳۸۸ همایشی پیرامون تجاوز به حریم آزادی مطبوعات در ونزوئلا برگزار کرد، از زولوآگا در مقام ”قهرمان واقعی“ یاد کرد!

       از سوی دیگر، ایلیانا راس- له‌تینِن، نماینده ضدکوبایی کنگره آمریکا از حزب محافظه‌کار، موافقت رأی‌دهندگان ونزوئلا با سمت‌گیری سیاسی کشور را نمی‌خواهد بپذیرد، و می‌گوید:

“انجام انتخابات به صِرف انجام انتخابات را نمی‌توان دموکراسی واقعی دانست.” او معتقد است که، باراک اوباما با فرستادن هیئت نمایندگی‌ای دیپلماتیک به ونزوئلا برای شرکت در تشییع جنازه هوگو چاوز (که تازه هیئت بلندپایه‌یی هم نبود)، موضعی ملایم نسبت به انقلاب بولیواری ونزوئلا گرفته است. او مصرانه تأکید می‌کند که، حتّی همین اقدام کوچک باراک اوباما که روابط میان دو کشور را عادی جلوه می‌دهد، “موقعیت مخالفانِ دولت را ضعیف کرده است.”

       البته باید گفت که نامزد جرگه‌سالاران (ثروتمندان و توانمندان) در انتخابات ریاست جمهوری ۲۳ فروردین‌ماه [چند هفته دیگر]، که با موضع‌گیری‌های اخیرش آبروی خود را در پیشگاه مردم برده‌ است، اینک در موقعیتی ضعیف قرار دارد. نیازی به این نیست که تضعیف موقعیت او را ناشی از موضع اوباما بدانیم. برای نمونه، کاپریلس در جایی گفته بود:

 “یک راننده اتوبوس نباید رئیس جمهور شود”، که تأیید کننده تعصب نورچشمی‌هایی پولدار برضد طبقه کارگر است که فکر می‌کنند به دنیا آمده‌اند تا بر دیگران حکم برانند. و البته کمتر کسی از مردم ونزوئلا از این حرف کاپریلس تعجب کرد.

       امّا اتهام‌های بی‌پایه و مایه او که مثلاً گفته بود: نیکولاس مادورو (کفیل کنونی ریاست جمهوری) بارها در مورد نبرد دوساله رئیس جمهور فقید با سرطان دروغ گفته است، یا اینکه “از جسم رئیس جمهور برای پیشبرد یک کارزار انتخاباتی استفاده کرده است”، خشم خانواده چاوز و مادورو را برانگیخت. ماریا گابریلا چاوز، دختر هوگو چاوز، از “مخالفانِ مریض” خواست که به این بازی “کثیف” پایان دهند. او در نامه سرگشاده‌یی که وزیر اطلاعات آن را در تلویزیون خواند، گفت:

“لازم می‌بینم صدای خود را برضد کسانی بلند کنم که درد و رنج خانواده من، ملّت ما، و از همه بدتر، یاد پدرِ بزرگوارم را به بازی گرفته‌اند.” کاپریلس پس از رویارویی با این واکنش‌ها، در یکی از صحبت‌هایش- ضمن اینکه مادورو را به مناظره دعوت می‌کرد و کاملاً معلوم بود که آرام و قرار نداشت و می‌لرزید- گفت:

”اگر از حرف من بد برداشت شده است، اگر حرفی که من زده‌ام موجب رنجش خانواده و خویشان رئیس جمهور شده است، مرا ببخشید.” در پاسخ به این واکنش، کفیل ریاست جمهوری اعلام کرد: “او هر چقدر دوست دارد می‌تواند به من حمله کند. برایم مهم نیست. آماده‌ام. اگر او در مقابل همه از خانواده چاوز و مردم عذرخواهی کند، من حاضرم نه در یک مناظره علنی، که در هر چندتا مناظره که مردم بخواهند، با او شرکت کنم.” مادورو همچنین این ادعا را که، گویا به کنایه گرایش‌های هم‌جنسگرایانه کاپریلس ۴۰ ساله مجرد را به سُخره گرفته است، رد کرد. این ادعا زمانی مطرح شد که او[مادورو] در ضمن یکی از کارزارهای انتخاباتی‌اش، دست همسر خود را گرفت و روی صحنه برد و گفت: ”من زن دارم. من کسی هستم که از زن‌ها خوشم می‌آید.” مادورو هرگونه کنایه و اشاره منفی از سوی او نسبت به رقیبش را انکار کرد و گفت که، اتفاقاً این مخالفان هستند که از حقوق هم‌جنسگرایان و دوجنسگرایان که در قانون اساسی آمده است، دفاع نمی‌کنند...

او افزود: “من اگر هم‌جنسگرا بودم، با افتخار آن را در ملأ عام اعلام می‌کردم، و هر کسی را که از صمیم قلب دوست دارم، می‌گفتم دوست دارم. این برای من مسئله‌یی نیست، چون بدترین مخالف هم‌جنسگرایی کسی است که برضد گرایش‌های خودش تبعیض قائل می‌شود.“

       مادورو، نامزد نیروهای انقلابی ونزوئلا، پس از صحبت‌هایش درباره ریشه‌های تربیتی‌اش در میان طبقه کارگر، با راندن اتوبوسی به سمت دفتر شورای ملی انتخابات، در حالی که جمعیت زیادی از هوادارانش نیز به دنبال او حرکت می‌کردند، مایه نشاط همگان شد (این اتوبوس‌رانی مادورو در واکنش به حرف تمسخرآمیزی بود که کاپریلس پیش از آن درباره رئیس جمهور شدن یک راننده‌ اتوبوس گفته بود). مادورو تازه از شرکت در کنگره دوازدهم ”حزب کمونیست ونزوئلا“ بازگشته بود. او در کنگره با هیئت سیاسی “حزب کمونیست ونزوئلا” هم نشستی داشت، و برای شرکت کنندگان در کنگره- که به اتفاق آرا از نامزدی او برای ریاست جمهوری حمایت کرده بودند- نیز سخنانی ایراد کرده بود.

مادورو از نقش تاریخی ”حزب کمونیست ونزوئلا“، از جمله این نکته که حزب کمونیست ونزوئلا نخستین حزبی بود که در نخستین کارزار انتخاباتی هوگو چاوز در سال ۱۳۷۷ از او پشتیبانی کرده بود، به گرمی قدردانی کرد. او با اشاره‌یی ضمنی به تفاوت‌ نظرهایی که گاه‌به‌گاه میان ”حزب متحد سوسیالیستی“ و ”حزب کمونیست ونزوئلا“ پیش می‌آید، به شرکت کنندگان در کنگره دوازدهم حزب کمونیست اطمینان داد که: از ”انتقاد و انتقاد از خود در حکم شیوه‌یی انقلابی و چاوزی در ساختمان کشور“ استقبال می‌کند. کفیل ریاست جمهوری، با تأکید بر اینکه وحدت انقلابی در پیشبرد پروژه بولیواری از اهمیت بنیادی برخوردار است، گفت:

“ما همه با هم چاوز هستیم. اگر میان ما تفرقه بیفتد، هیچ خواهیم بود، و همه‌چیز را از دست خواهیم داد.” در این نشست، “اسکار فیگوئرا”، دبیرکل حزب کمونیست ونزوئلا، فهرستی از انتقادهایی که حزب کمونیست به روند انقلاب بولیواری وارد می‌داند، و لازم است در آینده درباره آن‌ها اقدام شود، در اختیار مادورو قرار داد. اسکار فیگوئرا سپس در میان کف زدن‌های مشتاقانه حاضران اعلام کرد:

”با کمک مردم و سازمان‌های مردمی و انقلابی، نیکولاس مادورو در روز ۱۴ ﺍﭘﺮﯾﻞ [۲۳ فروردین] رئیس جمهوری قانونی و منتخب کشور خواهد شد.“

ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ: ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻡ، ﺷﻤﺎﺭﻩ ﯼ  917