اخباری که واقعیت دارد اما جلوی انتشارش را میگیرند!
اخباری که واقعیت دارد اما جلوی انتشارش را میگیرند!
راشا تودی
ترجمه رضا نافعی
اینده ما
تلاش امریکا و همدستانش برای محاصره سیاسی
ونزوئلا در هفتاد و دومین اجلاس عمومی سازمان ملل متحد با شکست روبرو شد. 120 کشور
جهان طی بیانیه ای خواستار قطع فوری تحریم ها و تهدید ها شدند. در ژنو نیز در
شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد 64 کشور از ونزوئلا حمایت کردند. (از رویدادها در
شرایطی اتفاق داده که رئیس جمهور ونزوئلا برای یک سلسله مذاکرات مهم اقتصادی و
نظامی و سیاسی در روسیه بسر می برد و تلویزیون روسیه 24 اعلام کرده که این سفر یک
هفته بطول خواهد انجامید. م)
با این همه آنچه مطابق میل کشورهای غربی
نباشد با توطئه سکوت روبرو خواهد شد. حتی اگر نظر اکثریت کشورهای عضو سازمان ملل
متحد باشد که بیانیه سیاسی آنها روز 20 سپتامبر در حاشیه هفتاد و دومین اجلاس
عمومی سازمان ملل از سوی 120 کشور از مجموع 196 کشور عضو سازمان ملل متحد به تصویب
و امضاء رسید. مضمون این بیانیه نظر سیاسی کشورهای عضو ناتو و تفسیر آنها را از
قوانین بین المللی طرد کرد و آنها را در اقلیت قرار داد. اما هیچ یک از آژانس های
بزرگ خبری این خبر را پوشش ندادند.
بیانیه 120 کشور جهان که شامل 24 بند است
بیانگر انتقاد قاطع کشورهای غیر متعهد است.
«ما با قاطعیت تمام اقدامات
اقتصادی، مالی و بازرگانی یک کشور را علیه کشورهای دیگر که مبادله آزاد کالا، در
عرصه بین المللی را مختل می سازد محکوم می کنیم. این رفتار با حقوق بین المللی
هماهنگ نیست، این رفتار ناقض اصول منشور سازمان ملل متحد است».
آنچه مورد نظر طراحان بیانیه است اقدامات
امریکا مبنی بر تحریم بسیاری از کشورهاست مانند ونزوئلا، روسیه، ایران، کوبا و
سوریه. اروپا نیز در این اقدامات قهری سهیم است. کشورهای غیر متعهد اعلام می دارند
که تحریم را از لحاظ حقوقی برسمیت نمی شناسند.
«ما از برخی کشور می
خواهیم که فورا دست از این اقدامات بردارند، آزادی بازرگانی و آزادی کشتیرانی را
دوباره برقرار سازند و به محدودیت غیرعادلانه مسافرت پایان دهند».
آنچه بویژه مورد انتقاد قرار می گیرد
تاثیر تحریم ها بر تامین مواد غذائی برای مردم است. چنین اقدامی تحت هیچ شرایطی
نباید صورت گیرد، زیرا نخستین قربانیان آن زنان و کودکان هستند که حقوق بشری آنها
مورد تجاوز قرار می گیرد. این اشاره بطور غیر مستقیم یادآور این واقعیت است که
ونزوئلا بدلیل آن که تحت محاصره بانکی امریکا قرار گرفته قادر به وارد کردن شش
میلیون پاکت مواد غذائی و دارو به خاک خود نیست.
تهدید های نظامی پرزیدنت ترامپ در اجلاس
عمومی سازمان ملل موفقیتی را که به آن امید بسته بودند بیار نیاورد. نتیجه درست
برعکس بود. حتی دولت های راستگرائی که تازه در امریکای جنوبی به قدرت رسیده اند در
این مورد احتیاط به خرج دادند. آنان قادر به جلب موافقت مردم خود برای جنگ با
ونزوئلا نبودند. هیچ کس از «گزینه نظامی» ترامپ حمایت نمی کند. تقریبا تمام کسانی
که در اجلاس سخنراندند مصرانه خواستار گفتگوی مسالمت آمیز بودند و گفتگو را یگانه
وسیله برای حل چالش های داخلی و بین المللی دانستند.
چین و روسیه نیز در سازمان ملل روشن
ساختند که آنها بکار گرفتن شدت عمل در برابر ونزوئلا را نخواهند پذیرفت. سرگئی
لاوروف وزیر خارجه روسیه گفت:» اینطوری نمی شود که اول آشوب برپا کنند و بعد برای
نجات دموکراسی تهدید به دخالت نظامی کنند» .
استدلال «یانگ یی» وزیر خارجه چین نیز در
همین جهت بود، او گفت: سیاست چین در برابر ونزوئلا تغییر نکرده است. ما به اصل عدم
دخالت و استقلال احترام می گذاریم.
«
در همین زمان شورای حقوق بشر سازمان ملل
در ژنو نیز اجلاس خود را برپاساخت. در آنجا گرچه تصویب قطعنامه ای برای ونزوئلا به
آراء لازم دست نیافت ولی 63 کشور عضو سازمان ملل و کشورهای ناظر در شورا » بیانیه
مشترک ژنو» را امضاء کردند که بیانگر حمایت از دولت کنونی ونزوئلاست.
طی سالهای گذشته دولت ونزوئلا توانست
ساختار حقوق اجتماعی ، فرهنگی، واقتصادی را بهبود بخشد . درست است که بحران کنونی
بطرز قابل توجهی بر کیفیت آنها تاثیر می گذارد اما حق غذا، حق بهره وری از آموزش و
پرورش، حق مسکن اجتماعی، آزادی مطبوعات، احزاب و انتخابات تضمین شده است. این
کارنامه ایست که ونزوئلا به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد عرضه میکند.
خورخه آره آزا، وزیر خارجه ونزوئلا توانست
در ژنو اتهامات مطروحه در باره زندانیان سیاسی، خشونت نامتناسب پلیس و مرگ و میر
ناشی از آن را در ماههای گذشته تصحیح کند و به آنچه واقعا روی داده تقلیل دهد.
اکثر کشور های نیم کره جنوبی در اظهارات
خود تاکید می کردند که طیف گسترده حقوق بشر که در سال 1966 بتصویب سازمان ملل متحد
رسیده باید در کلیت خود مورد توجه قرار گیرد و نه فقط حقوق شهروندی و سیاسی مانند
آزادی عقیده، آزادی مطبوعات یا آزادی انتخابات، حقوق اجتماعی و فرهنگی نیز حقوق
بشر هستند. برابری دستمزدها، حقوق کار، استاندارد آموزشی، حق مسکن، مراقبت های
پزشکی، تامین آب آشامیدنی، امنیت غذائی و مشابهات آن نیز در زمره حقوق بشر بشمار
می آیند. درست است که در امریکا و اروپا برای گروه نخست حقوق بشر اولویت قائل می
شوند ولی در عرصه جهانی این نظر در اقلیت قرار دارد. در » بیانیه سیاسی نیویورک»
تاکید بر آنست که هردو مقوله با یکدیگر در پیوند و فقط در ارتباط با یکدیگر می
توانند متحقق گردند. افزون بر این کشورهای امضاء کننده بیانیه تلاش برای سیاسی
کردن حقوق بشر را نیز مورد نکوهش قرار می دهند .
https://deutsch.rt.com/
international/58455-uno- vollversammlung-venezuela- sanktionen-usa/