سخنرانی رئیس جمهورمیگوئل دیازکانل درمجمع عمومی سازمان ملل

سخنرانی رئیس جمهورمیگوئل دیازکانل درمجمع عمومی سازمان ملل

سرمایه داری استعمار را تشدید می کند؛ به فاشیسم، تروریسم و آپارتاید زندگی می  بخشد

  و جنگ ها و ستیزه ها، نقض حاکمیت ملی و حق تعیین سرنوشت خلق ها، سرکوب کارگران، اقلیت ها، مهاجران و پناهندگان را گسترش می دهد!

برگردان:هاتف رحمانی

منبع: مجله هفته
خانم دبیرمجمع!
در اینجا بودن ، صحبت در این جایگاه ازطرف کوبا ، و عدم یاد آوری لحظه های تاریخی مجمع عمومی که بخشی از عزیزترین خاطرات ما نیز هستند یعنی فیدل کاسترو، چه گوارا، رائول کاسترو، و رائول روا «صدر اعظم کرامت»، فقط برای ذکر مهم ترین ها که نه تنها صدای مردم ما، بلکه صدای دیگر امریکای لاتینی ها و کارائیبی ها، افریقایی ها، آسیایی ها، خلق های عدم تعهد را، که ما با ان ها بیش از نیم قرن مبارزه مشترکی برای نظم عادلانه جهانی داشته ایم، که هنوز بسیار دور از دسترس است به اینجا آورده اند، غیر ممکن است.

با غیرعقلانیت جهانی که در آن 0.7 درصد جمعیت صاحب 46 درصد تمام ثروت ها هستند، در حالی که 70 درصد جمعیت تنها به 27 درصد از آن می توانند دسترسی یابند، 3.460 میلیارد جمعیت در فقر زندگی می کنند، 815 میلیون نفر گرسنه اند، 758 میلیون نفر بی سوادند و 844 میلیون نفر فاقد خدمات بنیادی اب آشامیدنی هستند احمقانه اما سازگار است. همه این آمار ها، درواقع، از سوی سازمان های جهانی آماده و به طور منظم مورد استفاده قرار می گیرند ، اما به نظر می رسد که آن ها دربالابردن آگاهی کافی به اصطلاح جامعه جهانی شکست خورده اند.
خانم رئیس، این واقعیت ها، ان چنان که دیروز رئیس جمهور امریکا در اینجا گفت نتیجه سوسیالیسم نیستند. ان ها پی آمد های سرمایه داری، به ویژه امپریالیسم و نئولیبرالیسم، پیامد های خودخواهی و محرومیت که ذاتی آن سیستم است، و ناشی از یک پارادایم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است که انباشت ثروت را در دستان افراد اندکی به هزینه بهره کشی و فقر اکثریت بزرگ روا می داند.
سرمایه داری استعمار را تشدید می کند. به فاشیسم ، تروریسم و آپارتاید زندگی می بخشد و جنگ ها و ستیزه ها، نقض حاکمیت ملی و حق تعیین سرنوشت خلق ها، سرکوب کارگران، اقلیت ها، مهاجران و پناهندگان را گسترش می دهد. سرمایه داری مخالف همبستگی و مشارکت دموکراتیک است . الگو های تولید و مصرفی که شاخص آن است ، غارت ، نظامیگرایی ، تهدید صلح را ترویج می کند، نقض حقوق بشر را ایجاد می کند و بزرگترین خطر برای تعادل زیست محیطی کره و بقای بشریت است.
هیچ کس فریب کسی را که ادعا می کند بشریت مواد، منابع مالی و فن آورانه کافی برای از بین بردن فقر، گرسنگی ، بیماری های قابل پیشگیری ومعضلات دیگررا ندارد نمی خورد .آن چه که وجود ندارد اراده سیاسی کشورهای صنعتی است، که وظیفه اخلاقی، مسئولیت تاریخی و منابع فراوان برای حل فشار آورترین مشکلات جهانی را دارند.
حقیقت ان است که در حالی که ادعا می شود برای تامین مالی دست یابی به اهداف و آماج های برنامه 2030 کمبود منبع وجود دارد یا از تاثیر فزاینده تغییر آب و هوا سخن می گویند ، اما در سال 2017، مبلغ 1.74 تریلیون دلار، یعنی بالاترین رقم از زمان پایان جنگ سرد، در هزینه های نظامی هدر داده شده است.
تغییر زیست بوم واقعیت اجتناب ناپذیر دیگر و موضوع بقا برای نوع بشر، به ویژه برای جزیره کوچک کشورهای درحال توسعه است. برخی از تاثیران آن در حال حاضر برگشت پذیر نیستند.
شواهد علمی حاکی است که افزایش 1.1 درجه سانتی گرادی در مقایسه با سطوح پیشا صنعتی وجود دارد و هر 9 نفر از ده نفری که در مناطق شهری زندگی می کنند هوای آلوده تنفس می کنند.
اما، ایالات متحده بعنوان آلوده کننده مهم سال گذشته و امروز از همراهی با جامعه جهانی در اجرای موافقت نامه پاریس در باره تغییر آب و هوا خود داری می کند. به همین خاطر زندگی نسل های اینده و بقای تمام انواع ، از جمله بشر را در مخاطره قرار می دهد.
بعلاوه و انگارکه به اندازه کافی تهدید علیه بشر و مخلوقات خیره کننده آن وجود ندارد، این واقعیتی است که سرکردگی گرایی نظامی و هسته ای امپریالیسم به تداوم و گسترش خود به زیان آرزوهای اکثریت خلق ها برای خلع سلاح کامل و عمومی ادامه می دهد. کوبا این ایده را در میان می گذارد، و بعنوان شاهد تعهد خود به این هدف، در 31 ژانویه، به پنجمین کشور تصویب کننده پیمان منع سلاح های هسته ای تبدیل شد ه است.
در این سازمان که آرزوی بشر برای غلبه بر ویرانی باقی مانده از جنگی وحشتناک با گفتگو بین کشورها تحقق یافت، سکوت در باره خطری که همه ما را با تشدید ستیزه های محلی، جنگ های تهاجمی مبدل شده به «دخالت های بشر دوستانه»، سرنگونی جبری دولت های مستقل، کودتاهای به اصطلاح » نرم» و دخالت در امور داخلی دیگر کشورها،اشکال تکراری از سوی برخی قدرت ها ، با استفاده از متنوع ترین بهانه ها تهدید می کند غیر ممکن است .
همکاری جهانی برای ارتقا و حفظ تمام حقوق بشر برای همه یک باید است. اما، دستکاری انتخابی وتبعیض آمیز آن (همکاری) با ادعا های سلطه ، حق برای صلح ، حق تعیین سرنوشت و حق توسعه خلق ها را نقض می کند.
کوبا نظامی سازی فضای بیرونی و فضای سایبری و نیز استفاده سری و غیر قانونی از فن آوری های اطلاعاتی و ارتباطات را برای حمله به دیگر کشورها رد می کند.
اعمال چند جانبه گرایی و احترام کامل برای اصول و حاکمیت قوانین بین المللی برای پیشرفت به سوی جهانی چند قطبی، دموکراتیک و عادلانه در راستای تضمین همزیستی مسالمت آمیز، حفط صلح و امنیت جهانی و یافتن راه حل های پایدار برای مشکلات سیستمی الزامی است.
علیه منطق تهدید یا استفاده از زور، یک جانبه گرایی، فشار ها ،تلافی جویی ها و تحریم ها که به صورت فزاینده رفتار و گفتار دولت امریکا را مشخص می کند و استفاده سوء ان از قدرت وتو در شورای امنیت در راستای تحمیل برنامه های سیاسی خود ، چالش های عظیم و تهدید هایی را در داخل خود سازمان ملل مطرح می سازد.
چرا ما تقویت وعده شده مجمع عمومی را بعنوان نهاد اصلی مشورت تصمیم ونمایندگی به کار نمی گیریم؟ اصلاح شورای امنیت نباید به تاخیر افتد یا از آن جلوگیری شود، چون این نهاد در طول زمان با دموکراتیک کردن عضویت و روش های کار آن به تنظیم نیاز دارد.
ما امروز امده ایم بر آن چه فرمانده فیدل کاسترو رز در پنجاهمین سالگرد سازمان ملل گفت تاکید کنیم که نجیب ترین الهام اکثریت بشریت را خلاصه می کند، و من آن را نقل می کنم » ما جهانی بدون اعمال سلطه طلبانه، بدون سلاح های هسته ای ، بدون دخالت گرایی، بدون نژاد پرستی، بدون تنفر ملی یا مذهبی، بدون نقض حاکمیت ملی هر کشور، با احترام به استقلال و حق تعیین سرنوشت آزاد خلق ها، بدون مدل های جهانی که سنت ها و فرهنگ های همه اجزا بشریت را اصلا به حساب نمی آورد.بدون محاصره های بی رحمانه که مردان، زنان، کودکان، جوانان و پیران را مانند بمب های اتمی خاموش می کشد می خواهیم
بیش از بیست سال از آن درخواست گذشته است و هیچ یک از آن بیماری ها شفا نیافته اند، در واقع آن ها تشدید شده اند. ما حق داریم بپرسیم چرا؟ و وظیفه داریم بر راه حل های موثر و عادلانه پافشاری کنیم .
خانم رئیس!
امریکای ما اکنون دستخوش مرحله ای از تهدید های مداوم ، متعارض با » اعلام امریکای لاتین و کارائیب بعنوان منطقه صلح» امضا شده در هاوانا از سوی سران کشورها و دولت ها به مناسبت دومین همایش جامعه کشورهای امریکای لاتین و کارائیب در سال 2014 است.
دولت کنونی امریکا ارتباط دکترین مونرو را اعلام کرده و در یک کاربست جدید از سیاست امپریالیستی خود در منطقه، با بی رحمی ویژه ای در حال حمله به ونزوئلا است.
دراین بستر تهدید آمیز است که ما مایلیم برحمایت مطلق خود از انقلاب بولیواری وچاویستا، اتحاد مدنی نظامی مردم ونزوئلا و دولت قانونی و مشروع آن ،تحت هدایت نیکولاس مادورو رئیس جمهور قانونی آن تاکید کنیم .ما تلاش های مداخله گرانه و تحریم ها علیه ونزوئلا را که خفه کردن اقتصادی آن و آسیب زدن به خانواده های ونزوئلایی را هدف گرفته است رد می کنیم.
ما همچنین تلاش برای بی ثبات کردن دولت نیکاراگوا ، کشورصلحی که پیش رفت های اجتماعی، اقتصادی وتامین اجتماعی قابل توجهی را به سود مردم خود عملی کرده است رد می کنیم.
ما زندانی کردن لوئیز ایناسیو لولا د سیلوا رئیس جمهور سابق با انگیزه های سیاسی و تصمیم برای باز داشتن مردم از رای دادن و انتخاب محبوب ترین رهبر برای ریاست جمهوری برزیل را محکوم می کنیم .
ما در همبستگی با ملت های کارائیب که خواهان غرامت قانونی برای تاثیرات وحشتناک برده داری و نیزرفتار درست، خاص و دیگرگونه شایسته خود هستند استوار می مانیم.
ما برتعهد تاریخی خود به تعیین سرنوشت و استقلال مردم برادر خود پورتو ریکو تصریح می کنیم.
ما ازاعلام حق حاکمیت قانونی آرژانتین برجزایرمالویناس، ساندویچ جنوبی وجزایر جورجیای  جنوبی حمایت می کنیم.
ما حمایت بی محدودیت خود از راه حل جامع، عادلانه و پایدار برای ستیزه اسرائیل ـ فلسطین، بر مبنای ایجاد دو دولت، با اجازه اعمال حق تعیین سرنوشت فلسطینی ها و داشتن کشوری مستقل و دارای حق حاکمیت ملی بر مبنای مرزهای قبل از 1967