ونزوئلا فرياد میزند
ونزوئلا فرياد میزند!
هنگامی که ایالات
متحده در سال ۱۹۷۳تصمیم گرفت دولت به طور دمکراتیک انتخاب شدۀ
سالوادر آلنده را در شیلیسرنگون کند ریچارد نیکسون به «سیا» دستور داد «داد اقتصاد
را درآورید.» دیگرکشورها در آمریکای لاتین سرنگونیرهبران به طور دمکراتیک انتخاب
شده رابه وسيلۀ ایالات متحده یا کارگزاران آن دیده اند. کوبا، بولیوی و نیکاراگوئه بعداًهدف سیاست خارجی
ایالات متحده قرارخواهند گرفت. اکنون برای ترقیخواهاندر آمریکای لاتین زمان بدی
است؛ اما باقیجهان نیز چندان جالب به نظر
نمیرسد. انقلاب ادامه دارد!
منبع: صدای سوسیالیستی
نویسنده: رابرت ناوان
تارنگاشت عدالت
هنگامیکه ایالات
متحده در سال ۱۹۷۳ تصمیم گرفت دولتبه طور دمکراتیک انتخاب شدۀ سالوادر آلنده را در شیلی
سرنگون کند ریچارد نیکسون به «سیا» دستور داد «داداقتصاد را درآورید.»
دیگر کشورها در آمریکای
لاتین سرنگونی رهبران به طوردمکراتیک انتخاب شده را به وسيلۀ ایالات متحده یاکارگزاران آن دیده اند.
جاکوب آربنز در گواتمالا (۱۹۵۴)،ژان– برتراند آریستید در هائیتی (۲۰۰۴) و مانوئل زلایادرهندوراس (۲۰۰۹) برخی نمونهها هستند. همچنین چندینبار علیه
جان فیدل کاسترو سوءقصد شد.
در سال ۲۰۰۲ ایالات متحده یک کودتای نامؤفق را علیه هوگو
چاوز هدایت کرد. درزمان کمی که چاوز از سوی
توطئهگران وعناصر شریر در میان نظامیان از
قدرت برکنار شد، پدرو کارمونا، رییس اتاق
بازرگانی ونزوئلا سرپرست دولت موقت اعلام شد. او فوراً کنگره ملی را منحل وقانون
اساسی ونزوئلا را تعلیق کرد.
در جریان این رویدادها
هیچ شکایت یا سروصدایی ازجانب ایالات متحده یا متحدین آن درباره دمکراسی بهگوش نرسید.
اما، بسیاری از کشورهای آمریکای لاتیننگرانی خود را از اینکه کودتا اصول دمکراتیک را زیر پابگذارد، که البته
زیر پا گداشت، اعلام کردند.
صحنههايی که ما اکنون در اخبار تلویزیون
خود میبینیم نه فوران خودبه خودی نارضایتی
از دولت، بلکه اوج روندیاست که در سال ۱۹۹۹ زمانی که هوگو چاوز برای نخستین بار به ریاست
جمهوری انتخاب شد، آغاز گردید.
انتخابات ونزوئلا
احتمالاً دمکراتیکترین انتخابات در جهان است و گروه بزرگی از ناظران
بینالمللی بر آن نظارتداشته اند. جیمی کارتر، رییسجمهور ایالات متحده از۱۹۷۷تا ۱۹۸۱،
روند انتخابات در ونزوئلا را بهترین درجهان اعلام کرده است. علیرغم اینها،
دولتهای متوالی ایالات متحده از به رسیمت
شناختن نتیجه این انتخابات سر باز زده اند.
ونزوئلا همیشه در رسانهها
به مثابه یکرژیم چپ افراطی ترسیم شده است.
توصیفاتی مانند «تجربه سوسیالیستی
شکستخورده» و «ویرانه تجربه سوسیالیستی قرن بیست‌‌ویکم» فراوان است. (جالب اینکه، این مقالات اغلب
ازرسانههای بلندگوی یکی از بزرگترین فاجعههای اقتصادی در تاریخ جهان– بحران مالی
جهانی ۲۰۰۸، میآیند.)
این توصیفات بیشتر
حاکی از چرخش به راستکل سیاستها در غرب است.
در واقع، برنامه حزبسوسیالیست متحد ونزوئلا یک نسخه رادیکالتر از
برنامهدولت اتلی [عدالت– کلمنت ریچارد اتلی
ارل اتلی سیاستمدار بریتانیایی از حزب کارگر بریتانیا ونخستوزیر این کشور به مدت ۶ سال از ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۱بود] در بریتانیای پس از جنگ است؛ اما
امروزه حمایت ازملی کردن صنابع کلیدی، مانند ذغال سنگ یا نفت، خدماتبهداشتی همگانی
و مسکن عمومی مناسب، سیاستهایچپ افراطی محسوب میشوند.
محققاً دولت ونزوئلا
از آغاز انقلاب بولیواری اشتباهاتی کرده است؛
اما آیا در جهان کشوری (از جمله
کشور خودما) وجود دارد، که به ویژه در عرصه اقتصاد اشتباه نکردهباشد؟ و تعداد کمی
از آنها مجبور بوده اند سیاستهایخود را در حین حراست از خود در برابر
تجاوزگری قدرتمندترین دولت میلیتاریستی در جهان تدوین کنند.
یکی از انتقادات کسانی
که در چپ قرار دارند این بودهاست که چاوز میباید توزیعکنندگان اصلی غذا ونوشیدنی را- مانند «پولار»- تحت
کنترل دولت قرار میداد واز این طریق جلوی بازی با کمبودهای غذایی را میگرفت.
«پولار»، بزرگترین شرکت خصوصی
ونزوئلا، تولیدکنندهآرد سنتی ذرت
است که از آن برای پخت آرهپا– متداولترین غذا در
ونزوئلا– استفاده میشود [عدالت– آرهپا غذایی است که از آرد ذرت تهیه و
روزانه با انواع پنیرمصرف میشود]. «پولار» همچنین صاحب بزرگترینکارخانه
تولید آبجو درکشوراست.
چنین به نظر میرسد که
تسامح با سرمایهبزرگ در ونزوئلا کار نکرده است. شمامیتوانید بگویید که در ونزوئلا الگوی سوسیال دمکراتیک و
نه الگوی سوسیالیستی شکست خورده است.
چنین به نظر میرسد که
تسامح با سرمایه بزرگ در ونزوئلاکار نکرده است. شما میتوانید بگویید که درونزوئلا
الگوی سوسیال دمکراتیک و نه الگوی سوسیالیستی شکست خورده است.
یک انتقاد دیگر این
است که برای کاهش وابستگی کشوربه نفت، سرمایهگذاری کافی، از طريق توجه به بخشکشاورزی و غذایی صورت نگرفته
است. ونزوئلا حدودسهچهارم غذای خود را وارد میکند، و این در زمان هاییمانند
زمان حال، کشور را آسیب پذیر میسازد.
ونزوئلا «فرياد میزند»
و طناب دور گردن آن تنگترمیشود. مشکل میتوان راه برونرفتی را دید که نتیجه آنپایان
دمکراسی یا تعلیق قانون اساسی نباشد. بعید است که ایالات متحده علناً برای حمله سرباز بفرستد، اماحمایت
مخفیانه از مخالفان دولت منتخب هماکنون
درجریان است. از کارگزارانی مانند «سازمان دولت های آمریکایی» میتواند
استفاده شود، یا ممکن است برخوردمرزی با
کلمبیا به راه انداخته شود. این سناریوها بهایالات متحده برای حمله نطامی بهانه
خواهند داد.
در اپوزیسیون ونزوئلا
عناصری وجوددارند که میانهرو هستند و مایلند در درون ساختار های دمکراتیک کار کنند، اما به نظرمیرسد
که رهبری آنها با کسانی است کهمیخواهند
همه دستآوردها و نشانههای انقلاب نابود شود. اشتباه نشود، اگر گروهدوم
قدرت را
به دست آورد این طور خواهدشد.
کوبا، بولیوی و نیکاراگوئه
بعداً هدف سیاست خارجی ایالات متحده قرار خواهند گرفت. پیش از این کودتای پارلمانی
در برزیل، هندوراس و پاراگوئه رخ داده است. شیلی و آرژانتین دولتهای راستگرا دارند. برای پیشبینیدرباره راه
سیاسی آینده مکزیک خیلی زود است. اکنونبرای
ترقیخواهان در آمریکای لاتین زمان بدی است؛ اماباقی جهان نیز چندان جالب به نظر نمی رسد.
انقلاب ادامه دارد!
برگرفته از «شبکه
ونزوئلا–ایرلند»
https://socialistvoice.ie/2019/02/venezuela-screaming/
فرستنده: ع. عظیم