امپریالیسم سبز یا راه‌حل سوسیالیستی برای بحران اقلیمی
امپریالیسم سبز یا راه‌حل سوسیالیستی برای بحران اقلیمی
منبع: گاردین، نشریه حزب کمونیست استرالیا
نویسنده: بری سی
همه ما می‌توانیم ببینیم که بحران اقلیمی نتیجه ناگزیرسرمایه‌داری است. نقش استرالیا در بحران اقلیمی بر روی
دو نظام قرار دارد: استعمار و امپریالیسم. اولاً، استرالیا باسوءمدیریت اراضی مصادره شده– از جمله صاف کردن
زمین، مدیریت ضعیف آب، فعالیت های غیرمسؤولانه کشاورزی، و صنعت استخراج معدن،
درگیر استعمار است.
ثانیاً، استرالیا با مشارکت در طرح‌های استخراج
معدن در خارج که محیط زیست و طبقه کارگر محلی آن‌هارا استثمار میکند درگیر امپریالیسم است.
یک «نیو دیل سبز»
(Green New Deal) برای استرالیاهیچ‌یک از این مشکلات را
حل نخواهد کرد.
چرا؟ به دلیل
ماهیت اصلاحات اجتماعی «سبز» که درباره یک به اصطلاح بهشت انرژی
«پاکیزه» برای مراکز شهری، یک
پیمان با مردم بومی و «اصلاحات» برای محل کار
تبلیغ می‌شود.
این در ظاهر عالی به نظر می‌رسد، اما واقعیت درمناطق روستایی استرالیا چیست؟
آیا مردم بومی زمین های خود را پس خواهند گرفت؟
چه کسی مالک کار ما خواهدبود و ارزش اصافی ما را به جیب خواهد زد؟
تحت سرمایه‌داری این اصلاحات رادیکال در شکل امپریالیسم
سبز جای یک انقلاب سوسیالستی را می‌گیرند.
این‌که استرالیا تماماً از انرژی «پاکیزه» استفاده کند
یعنی چه؟ خوب، اولاً، برای ایجاد آن انرژی پاکیزه شما به
فلزاتی مانند آلومینیوم و لیتیوم احتیاج دارید.
استرالیابزرگ‌ترین تولید کننده لیتیوم است و بعد از آن چندین
کشور در جنوب جهانی قرار دارند.
منبع اولیه آلومینیوم
بوکسیت می‌باشد که در آفریقا، اقیانوسیه وآمریکای لاتین فراوان است.
استرالیا بزرگ‌ترین تولید کننده بوکسیت است و بعد از آن چندین کشور
در جنوب جهانی قرار دارند. بنابراین، پرسش من این است: اگر استرالیا بتواند به
انرژی ۱۰۰ درصد سبز دست یابد چه کس و زمین چه
کسی لطمه خواهد خورد؟
پاسخ، استرالیای روستایی– که سرزمین مردم بومی
است و جنوب جهانی است. استخراج معدن به هزینه
مردم بومی هم‌اکنون با توجه به مورد معدن [گروه] آدانی و
استثمار معادن پاپوآی غربی در صدر اخبار قرار دارد.
اراضی مردم بومی در آمریکای لاتین نیز برای استخراج
لیتیوم و بوکسیت قربانی می‌شود. به خاطر زندگی «سبز» ایده‌آل شده، هم طبقه کارگر و هم اراضی مردم بومی،
استثمار خواهد شد. استرالیای «سبز» همین‌طور خواهد بود.
برای تولید پهنه‌های آفتابی، توربین‌های بادی، و باطریبرای ذخیره کردن انرژی،
منابع طبیعی غارت خواهند شد واز کار ارزان برای پایین آوردن قیمت‌ها استفاده خواهد
شد. استثمار این منابع و کارگر برای تولید آن‌هاوسیله‌هایی برای توجیه هدف سبز خواهند بود.
این در حالی رخ خواهد داد که مردم مراکز شهری استرالیابه خاطر کار خوبی که کرده اند به خود تبریک خواهند
گفت.
هر موضوع محیط زیستی یا اجتماعی که از انرژیسبز ناشی شود از این مراکز
شهری پنهان نگه داشتهخواهد شد. درست همان‌طور که لطمات ناشی از مدیریت
آب در استرالیا، در حالی‌که کارخانه‌های تصفیه آب پولپاور می‌کنند، بر دوش شهرک‌های روستایی مانند دوبو درایالت
نیو ساوت ولز، و جوامع مردم بومی مانند خلقبارکینجی، سنگينی میکند.
بنابراین،راه‌حل بحران اقلیمی در استرالیا راه حلی سه جانبه است.
رهبری و مالکیت ابزار این راه‌حل ضداستعماری و ضدامپریالیستی در دست کارگران است.
ما باید در حالی که در سمت یک دولت سوسیالیستی به
پبش حرکت می‌کنیم به مبارزه ضد استعماری وضدامپریالیستی عمل نماییم.
استعمارزدایی یعنی بازگرداندن زمین به صاحبان سنتی
آن. یک نقطه خوب برای شروع، بازگرداندن همه «زمین های سلطنتی» است (آری به پادشاهی انگلیس!)
که ۳۴ درصد اراضی ایالت ویکتوریا را تشکیل می‌دهد.
این هم‌چنین می‌طلبد که دهقانان، دانشمندان و کارگران دوش به دوش
با صاحبان سنتی برای آموختن مدیریت درست زمین باحداقل تأثیر بر اکوسیستم کار کنند.
صاف کردن زمین،نابود کردن جلگه