بحران سرمایه‌داری رانتی در ونزوئلا

مصاحبه با اسکار فیگوئرا

حزب کمونیست ونزوئلا معتقد است که گرد آوردن نارضایتی‌های مشروع مردم، برای تشکیل یک جبهه گسترده ملی که در رویارویی با امپریالیسم استوار خواهد ایستاد و هم‌چنین با ارتقای سیاست‌های لیبرالی دولت مقابله خواهد کرد، مهم است. علاوه بر پرداختن به نیازهای فوری مردم، که چیزی است که دولت باید انجام دهد، ما هم‌چنین خواهان مرکزیت طبقه کارگر و نقش دهقان خُرد و کمونارها در حل بحران هستیم. ونزوئلا به نقش پيشقراول خود در مبارزه ضدامپریالیستی ادامه خواهد داد. ما به ونزوئلایی نیاز داریم که روی پای خود بايستد، تا ما در داخل آن مبارزه کنیم.

منبع: شبکه همبستگی

برگرفته شده از تارنگاشت عدالت

اسکار فیگوئرا دبیرکل حزب کمونیست ونزوئلا است. او به مثابه یک کارگر ۱۷ ساله فلزکار، سازماندهی سندیکایی را با «مرکز واحد کارگران ونزوئلا» (سندیکای حزب کمونیست ونزوئلا) (CUTV) آغاز کرد. در سال ۱۹۸۶ دبیرکل «مرکز واحد کارگران ونزوئلا» شد. فیگوئرا برای دوره ۲۰۲۰–۲۰۱۶ به نمایندگی مجلس ملی ونزوئلا انتخاب شد. فیگوئرا در این مصاحبه اختصاصی نظر خود را پیرامون این‌که ونزوئلا چگونه باید بر بحران اقتصادی و اجتماعی خود فايق آید، ارايه می‌کند.

شما وضعیت طبقه کارگر و به طور کلی مردم ونزوئلا را چگونه  تحلیل می‌کنید؟ فکر می‌کنید ریشه‌های بحران کدامند؟

برای ما مهم است با توصیف جامعه ونزوئلا آغاز کنیم.

 

به نظر حزب کمونیست چیزی که وارد یک بحران جدی شده شیوه تولید سرمایه‌داری وابسته‌ای است که با الگوی انباشت رانتی مشخص می‌شود:

 ما ریشه‌های بحران فاجعه ‌باری را که اکنون با آن روبه‌رو هستیم در این الگو می‌بینیم.

من باید اصافه کنم که ما بهای پی‌آمدهای اشتباهات اخیر را می‌پردازیم: الگوی انباشت طی «روند بولیواری» دگرگون نشد. این الگو با رییس‌جمهور چاوز و اکنون بسیار کم‌تر از آن، طی ریاست جمهوری نیکولاس مادورو دگرگون نشد.

این در جای خود ما را به پرسش دیگری می‌رساند: چرا حزب کمونیست ونزوئلا بر این نظر است که ونزوئلا از زمان به قدرت رسیدت چاوز در یک روند رهایی ملی قرار دارد؟ در پاسخ به این می‌گوییم ما برنامه‌ای را که چاوز طرح کرد یکی از عناصر کلیدی گسست از وابستگی و ساختمان یک نظام جدید آمریکای لاتین و کارائیب می‌دانیم: یک تلاش سازمان‌یافته برای ساختمان یک بلوک متحد از خلق‌های قاره ما.

این حوزه کاری است که ما تاریخاً ارتقاء داده ایم، حوزه‌ای که از نظر ما، اگر می‌خواهیم در سمت گسست از سلطه امپریالیستی و وابستگی دیرپای منطقه ما پبشرفت نماییم، اساسی است. ما پروژه‌ای را که رییس‌جمهور چاوز طرح نمود از یک چشم‌انداز تاکتیکی و استراتژیک پذیرفتیم.

در واقع، ما تا جایی پیش رفتیم که گفتیم از نقطه نظر ما (و این را زمانی‌که رییس‌جمهور چاوز پیشنهاد را طرح نمود گفتیم) رشد [اقتصادی] ونزوئلا به اندازه کافی تکامل‌یافته نیست که به سوی سوسیالیسم حرکت کند. ما درک می‌کنیم زمانی که چاوز صحبت از سوسیالیسم را آغاز کرد، دعوت او با یک سناریوی سیاسی خاص همخوان بود، اما هیچ ارتباطی با رشد نیروهای مولدۀ کشور (چیزی که ما عموماً شرایط عینی می‌نامیم)، یا با شرایط ذهنی مردم ونزوئلا نداشت. از این‌رو، 

ما در جایی هستیم که بودیم، زیرا یک بحران عمیق الگوی سرمایه‌داری وابسته رانتی وجود دارد که طی بیست و چند سال «روند بولیواری» دگرگون نشد.

یک کلید دیگر برای درک حمایت ما از هوگو چاوز موضوع حاکمیت نفتی است. با چاوز، دولت ونزوئلا توانست منبع اصلی ثروت ملت، نفت را، کنترل کند. پیش از چاوز، ۹۰ درصد منافع نفت به وسیله فراملیتی‌ها مصادره می‌شد. با چاوز، بخشی از درآمدهای نفتی، که طی یک صد سال گذشته ستون فقرات اقتصاد ونزوئلا بوده است در خدمت توجه به نیازهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی مردم قرار گرفت.

اما ونزوئلا در جوانب دیگری که برای ساختمان یک ملت مستقل کلیدی می‌باشند، مانند رشد نیروهای مولده، پیشرفت نکرد. چاوز سیاسی کردن مردم را، که فعالانه درگیر شدند، آغاز کرد. دوره چاوز مردم ونزوئلا را سیاسی کرد، و این بخشاً یکی از کلیدهای پایداری امروز ملت ما است. 

با چاوز جهش بزرگی در این شناخت رخ داد که امپریالیسم ایالات متحده، متحدین اروپایی آن، و نیروهای اولیگارشی سنتی متحد با سرمایه بین‌المللی دشمنان اصلی ما هستند.

حزب کمونیست ونزوئلا سمت دولت بولیواری در سال‌های اخیر را چگونه تحلیل می‌کند؟ برخی‌ها رهبری نیکولاس مادورو را می‌ستایند– او کودتا را شکست داده است، در انتخاب پیرور شد، و در برابر تهاجم امپریالیسم مقاومت کرد– در حالی‌که دیگران از او  به خاطر راه‌حل‌های هوادار سرمایه‌داری وی برای بحران– خصوصی‌سازی‌ها، کاهش هزینه‌های اجتماعی، حذف حقوق کارگران و غیره