برنده ی درگیری نظامی اخیر ایران و آمریکا کیست؟

نشریه هفته

بیستم جنوری ۲۰۲۰

ابرقدرتها برای احتراز از رویارویی، سلاح های مهم و«ورق برگردان» خود را، برای تعیین میزان تاثیرگذاری آن ها بررقابت های جهانی، ازطریق درگیری های غیرمستقیم و نیابتی آزمایش می کنند. دقت همین «پاتریوت» های آمریکا، با شلیک موشک های عراق به اسرائیل درحمله اول آمریکا به این کشوراندازه گیری شد. عراق شکست خورد وچند ماه بعد هم اتحاد شوروی فروپاشید.
درگیری نظامی اخیر آمریکا و ایران هم درچارچوبی بسیار بزرگتر ازآنچه درحال حاضر واز اخبار رسمی به نظر میرسد، تاثیرگذارخواهد بود. در این رویارویی موشک های نقطه زن، پدافند هوایی «تور» روسی و توان سایبری ایران در مختل کردن سیستم ردیابی آمریکا، زیر ذره بین قرارگرفتند. چگونگی واکنش آمریکا در مقابله با این توانایی، یعنی آن چیزی که دانستنش برای قدرت های بزرگ دیگربسیار مهم است، برای ما مردم عادی هنوز مشخص نیست و شاید هیچ گاه مشخص نشود.

در این میان حتی اگر گمانه زنی ها در مورد هک کردن سامانه پدافندی ایران توسط آمریکا راهم علت سقوط هواپیمای اوکرایینی فرض کنیم، عواقب اعتراف به چنین واقعیتی حداقل موجب بی اعتباری تولید کنندگان سیستم های دفاعی ایران درجهان خواهد شد. پس می تواند به نفع هردو طرف و هم پیمانانشان باشد که حقیقت فعلا مسکوت بماند. همه مسئولین ج.ا.ا در اظهار نظرهایشان،نهایتاً راه را برای بازنگری دراعلام علت سقوط هواپیما باز گذاشته اند. (هرالد تریبیون 15 ژانویه در مقاله ای با نام« چه کسی هواپیمای اوکرایینی را هدف قرار داد»؟ به قلم یک مامورسابق سیا وکارشناس تروریسم، حمله سایبری را عامل سقوط هواپیما معرفی کرد.)
با وجود ابهامات به نظر من حتی اگراینک نتوان گفت که بعد ازاین درگیری مواضع سیاسی ج.ا.ا تقویت شده است ولی علائمی هم از عقب نشینی درآن دیده نمی شود. هرچند سخن ترامپ که گفت:

«در زمان ریاست جمهوری من ایران به سلاح اتمی دست نخواهد یافت»؛ و تهدید امروز ظریف به خروج از«ان تی پی» را می توان با احتیاط علائمی از تحکیم مواضع ج.ا ارزیابی کرد. همچنین ولفگانگ ایشینگر، رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ به ترامپ در مورد حمایت از تظاهرات ضد حکومتی در ایران، پس از سقوط هواپیما هشدار داد. معنیش این است:

وقتی توان برداشتن سنگی را نداری آن را بلند مکن وخود ودیگران را به دردسر نیانداز.
خسرو صدری