مبارزه طبقاتی در زمان ویروس کرونا
مبارزه طبقاتی در زمان ویروس کرونا
منبع: مارکسیسم- لنینسم امروز
مبارزه، حتا در زمان ویروس کرونا، ادامه دارد… کار زیادی در برابر نهادهای چند –سندیکایی در سطح بنگاه و کنفدراسیون های سندیکایی قرار دارد: رسیدن به توافق [با رؤسا] پیرامون امنیت و حفاظت از درآمد، دفاع از کارگران موقت، مبارزه برای بستن همه مشاغل غیراساسی، مذاکره با شرکت‌ها و مقامات عمومی برای بستن مغازه ها در غروب و در روزهای شنبه و یک شنبه، و سازماندهی اعتصابات و بسیج ها در زمانی که رؤسا سعی دارند از مذاکرات فرار کنند.
نویسنده: لئوپولدو تارتاگلیا
تارنگاشت عدالت
گزارش از ایتالیا: مبارزه طبقاتی در زمان ویروس کرونا
ایتالیا کشوری در اروپای غربی است که همه گیری ویروس کرونا نخست از آنجا اشاعه یافت و تأثیرات منفی آن بیشتر احساس می‌شود. تا ۷ مارس، داده‌های رسمی می گویند در ایتالیا ۲۶۰۶۲ نفر به ويروس کووید–۱۹ مبتلا شده اند – از اين تعداد ۱۲۸۹۴ نفر در بيمارستان بستری شده اند، که ۲۰۶۰ نفر آن ها تحت مراقبت ویژه قرار دارند– و ۲۵۰۳ نفر جان باخته اند.
سیاستمداران راست‌گرا و ویروس
لبماردی و ونتو مناطقی هستند که تاریخاً مرکز – راست، و به ویژه «لیگ شمالی» ماتئو سالوینی بر آن ها حکومت کرده است.
«لیگ» با موضع ضداروپایی و بیگانه هراسی آن، از جمله پیگرد شرورانه مهاجرینی که اکثراً ثبات نظام تولیدی ایتالیا را به ویژه در آن دو منطقه تضمین می‌کنند، مشخص می‌شود.
سالوینی سال گذشته با هدف برگزاری یک انتخابات پیش از موعد که «قدرت کامل» را به او بدهد، به اتحاد ملی حاکم بین «جنبش پنج ستاره» و «لیگ» پایان داد. او به هدف خود نرسید. اما به مثابه وزیر کشور، بنادر را به روی کشتی‌هایی که مهاجرین کشتی شکسته‌ای را می‌آوردند که در دریای مدیترانه به وسیله سازمان‌های غیردولتی نجات داده شده اند، بست. یکی از موضوعات تکراری او این بوده است که «قایق‌ها تروریست‌ها و ییماری می آورند.»
اما به نظر می رسد ویروس کرونا را یک سرمایه دار آلمانی که از شرکت های ایتالیایی در منطقه لمباردی سُفلا در فاصله ۵۰ کیلومتری از میلان بازدید می‌کرد، به ایتالیا آورد. نظام‌های تولیدی در لمباردی، ونتو، و امیلیا رومانیا از جملۀ جهانی شده ترین‌ها در کشور هستند. در عین‌حال، در شهر پراتو در منطقه توسکانی، که در آن بزرگ ترین جامعه چینی در ایتالیا متمرکز است، هیچ مورد ابتلا وجود نداشته است.
سالوینی که اکنون عضو اپوزیسیون پارلمانی است (و دو رییس منطقه‌ای لمباردی و ونتو، که اعضای «لیگ شمالی» هستند)، از آغاز بحران پیوسته به دولت «پنج ستاره – حزب دمکراتیک» حمله کرده اند. «لیگ» در ابتدا، زمانی‌که دولت طفره می رفت، خواهان بسته شدن کامل کشور و مناطق مبتلا شد، و سپس، بعد از آن‌که دولت با تعیین «مناطق قرمز» تعطیل کردن مناطق و فعالیت ها را آغاز کرد، و «برای جلوگیری از اشاعه بیماری، ورود و خروج اشخاص را به آن مناطق ممنوع اعلام کرد» خوهان «گشايش همه چیز» شد.
واگیری در ثروتمندترین و صنعتی ترین مناطق شمال ایتالیا گسترش یافت. لمباردی مبتلا ترین منطقه است، و پس از آن امیلیا رومانا و ونتو قرار دارند.
لمباردی و ونتو دو مثال از یکی از موضوعات اساسی است که به وسیله بحران همه‌گیری زیر سؤال رفته است: کفایت نظام بهداشتی ایتالیا، به ویژه نظم بهداشتی عمومی. ایتالیا هنوز یکی از بهترین نظام‌های بهداشتی جهان را دارد. رفرم بهداشتی ۱۹۷۸ یک نظام بهداشتی همگانی و رایگان، قابل دسترس برای همه شهروندان، تأمین شده به وسیله مالیات عمومی را ایجاد نمود.
اما این رفرم در زمانی رخ داد که حزب کمونیست ایتالیا هنوز وجود داشت و دولت های دمکرات مسیحی هنوز مجبور بودند با سندیکاها و قدرت سیاسی جنبش کارگری معامله نمایند. از آن به بعد، و به ویژه با شدت بیش‌تری از دهه ۱۹۹۰بدین‌سو، سه پدیده نظام بهداشتی را مشترکاً به طرز جشم‌گیری تضعیف نموده اند (گرچه به برکت مبارزات سندیکاها، آن‌ها نتوانسته اند آن‌را کاملاً نابود نمایند):
۱ـ منطقه‌ای کردن نظام بهداشتی ملی، تحت تأثیر تحریکات در مناطق شمالی برای جدایی؛
۲ـ خصوصی‌سازی بسیاری از خدمات، به ویژه در این مناطق؛
۳ـ سیاست‌های «ریاضتی» اروپایی و ملی که موجب کاهش در بودجه عمومی و در مزایای بازنشستگی کارگران شده است، کاهش هایی که قویاً بر بهداشت عمومی تأثیر گذاشته است.
طی ده سال گذشته، بودجه بهداشت عمومی بر روی هم حدود ۳۷ میلیارد یورو کاهش یافته است، و بخش عمدۀ آن در تخت بیمارستان و کاهش مستمر در پرسنل پزشکی، پرستاری، و کمک‌پزشکی بوده است. امروز در بهداشت عمومی احتمالاً کمبود ۵۰ هزار پزشک و ۵۰ هزار پرستار وجود دارد.
همه گیری کمبود بزرگ تأسیسات مراقبت ویژه را برجسته ساخته است: در ایتالیا در واحدهای مراقبت ویژه ۵ هزار تخت برای ۶۰ میلیون جمعیت وجود دارد. در فرانسه، با جمعیتی حدود چند میلیون بیشتر از ایتالیا، ۲۵ هزار تخت، و در آلمان ۳۰ هزار تخت برای ۸۰ میلیون جمعیت وجود دارد.
منطقه‌ای کردن و کاهش‌های مستمر در منابع دولتی اختصاص یافته به خدمات بهداشتی – که در میان مناطق بر اساس «هزینه تاریخی» تقسیم می‌شود– به سقوط نظام بهداشتی، به ویژه در مناطق جنوبی، که خوشبختانه هنوز تا این تاریخ کم‌ترین ابتلا به ویروس را داشته اند، انجامیده است. اعمال محدودیت ها بر جابه جایی داخلی مردم به محدود نمودن اشاعه بیماری در این مناطق کمک خواهد کرد.
کارفرمایان می‌خواهند تولید ادامه یابد
در این بستر، کارگران و سندیکا ها برای مطالبه سیاست‌ها و رویه هایی از دولت ملی، دولت های محلی و کارفرمایان، که بهداشت و سلامت کارگران را تضمین و اشاعه بیشتر ویروس را محدود خواهد نمود، فوراً بسیج شدند.
رؤسا، به ویژه