پوهندوی شیما غفوری 

اظهار امتنان

از این طریق به دوستان و عزیزانی که در محفل اعطای "مدال عالی خدمت ریاست جمهوری اتحادی آلمان"  قدم رنجه نموده بودند، قلبا اظهار سپاس و شکران مینمایم. از آنعده یارانی که توسط مکتوب، ایمیل و تیلفون لطف نموده و برایم تبریکی داده اند، و به آنهایی که این مناسبت را افتخار مشترک دانسته ودر نشر این خبر زحمت کشیده اند، مراتب تمنیات صمیمانه امرا ابراز میدارم. من بحیث دختر سرزمینم افغانستان در بیست سال مهاجرت کوشیده ام تا نام انسان این کشوررا که دستخوش تعبیر های گونه گون شده است، به نوبۀ خویش با کار شریفانه وپیگیرم ام بلند نگهدارم. و بحیث فردی از فامیل بزرگ بشری زیور دانشم را افزوده، ظرفیت واستعدادم را در رقابت آزاد به آزمون گذاشته و با ایمان وپاکدلی  برای انسانیت، بدون تعصب وکوته نگری تعلقات، کارنمایم.

 اینک خدمت د وستان عزیز شعری را که در سال ۱۹۹۵ در ماربورگ سروده ام ونمادی از درونمایۀ زندگی وانگیزۀ همیشه جاویدان تحرک و فعالیتم میباشد، تقدیم مینمایم.

آدمیت

چـه خـوش گـفـته سـعـدی شـیریـن سـخـن

زیـک جـوهـر اسـت در بـنا مـرد و  زن

هـــمـه چـون یکی جـســـم واحـــد بـــــود

بــنـالـــــــد گــرش دردی عـــایـــد بـــود

اگــــر رنـج آدم تــــــرا مـدعـــــاســـــت

تـــرا نــام انـســـــانـیـت کی  رواســـــت

بــبــارد دو چــشــمــم چــو بـیـنــد زنـــی

زنــد بـر ســـرش ســنـگ یک مــدفـــنـی

چـــو بـیـنـد یکـی کـــــودک نــــو نــهـا ل

وجــــــودش ز زخم زمان مـــاله مـــــا ل

چــــــــو بیـنـد یکی مـــرد مـو نـقره فـا م

بـه مـلک غـریب گـشـتـه چــون برف بام

چــــو بـیـنـد یکـی بـی وطــــــــن آدمـــی

مـلـــول  و پــــــریـشــــان ز  نـــا آدمـــی

مـــــــــــــرا آدمـــــــیـت بــــــــود آر ز و

کـــه ایــن رفـع شـان اسـت و هــم آبـــرو

خـــدا یـا چـــنان کـــن تـو مــا را بـه راه

کـــه گـردیــم بـــــرای عـــزیــز ی پنــاه