پنج سال و هفده روز سکوت تلخ ! .                      

     

 لطیف کریمی استالفی .

 

این نبشته را با فال نیک ، و نثار یک طنز شیرین ، بمقدم خجستۀ بهار سال نو 1388 هجری شمسی آغاز مینمایم .

گویند روزی ملایی با چلی اش ، از باغی عبور میکردند ، اتفاقاً چشم ملا بدرختی افتاد که دوشیزۀ بسیار زیبا و نازکبدنی ، دو پا را به شاخۀ درخت حلقه و خود را آویزان نموده است ، ملا در حالیکه به یخن باز شدۀ دخترک خیره شده بود ، آه عمیقی از جگر سوخته اش کشید و گفت : بار خدایا ! چی می شد اگر درختان صحن مسجد همچو میوه ی بار می آوردند . چلی خشمگینانه به ملا نگریست و گفت : ملا صاحب مرا از یاد بُردی ! ملا در پاسخ گفت : احمق تو خود را چطور با این میوه ی که هنوز { ملا خورک } نشده مقایسه میکنی .

هموطنان گرامی !

جوامعیکه از پویایی فرهنگی بهره مند ، و به ارزشهای معنوی و سنت های اصیل ، دلپذیر و افتخار آفرین ، نه مزخرف آن پی بُرده اند ، با شوق و دلچسپی

ذایدالوصفی ، روز های تاریخی شانرا به تجلیل می نشینند .

   با حسرت و اندوه  فراوان ، گروه های فرهنگ ستیز ، با باورهای نادرست و ارج ننهادن به باور های درست دیگران ، با دیدگاه های کینه توزانۀ دورۀ جاهلیت ، دیوانه  وار از تجلیل آئین نوروزی بومی « نینوازان » و رشد بالندگی فرهنگی و تاریخی  آن جلوگیری کردند ، این یادگار و امانت بزرگ نیاکان سرزمین کهن آباد ، که ازهمان آغاز تا امروز به روند تکاملی هویت فرهنگی ما پیوند نا گسستنی داشت ، نیز از تهاجم فرهنگ ستیزان قبیله در امان نماند ، طالبان وحشی ، پنج سال و هفده روز تبسم بهاری را از لبان نوروز جبراً گرفتند ، و مردم را در عزأی این فصل عاشقانه ها ، که نوید بخش عشق به انسان ، نفرت از کینه و آغاز نو شدن است ، سوگوار ساختند .   

    آریایی ها برسم بیشتر از سه هزار ساله ،  آئین ملی نوروزی را بعنوان

  یکی از کهن ترین جشن های بجا مانده از دوران باستان ، و یک میراث فرهنگی خود که در عصر حاضر مورد توجۀ بیشترین ملل جهان قرار دارد ، همه ساله با شور و شوق تجلیل میکنند ، یکی از آداب مراسم نوروزی همانا «خانه تکانی » است .

خانه تکانی نتنها تمیز کردن خانه هاست ، بلکه به باورمندان ، این پیام را می رساند که همه بدی ها را باید تکاند ، همه چیز را باید تازه ساخت ، قالب های کهنه را شکست وبجای آن طرحای نویی باید ریخت .

  این قلم شرمنده است ، در تعریف و توصیف نوروز و بهار امسال چیزی بنویسد ، چون در سالی که گذشت ، به ملت خود ، سال پُر برکتی را با آرامش ، تبریک ، تهنیت و نوید داده بود ، مگر سوگمندانه که عکس آن شد .

آری ... سالی که گذشت ، گم شدن نور و غلبۀ ظلمت بود ، اشک بود و آه بود ، سربُریدن انسانها وقصابی واژه های اصیل فارسی بود ، سال صف آرایی های پرخاشگرانه و بمقابله خواستنها بود ، روز عید کاخ نشینان و عزأ داری کوخ نشینها بود ، جشن گرگان حریص و ربودن بکارت ها بود ، سال تجاوز به امور مستمندان ، زور گویی ها و نا فهمی ها بود ، سالی بود که پشه ها را از کوچکترین سوراخ غربال گذشتاندند و شتر ها را بلعیدند ، و حتا قرآن را به تذویر خواندند .

ملت در غم فرو رفته ما ، درین سال همه چیز شانرا از دست دادند ، اما یگانه چیزی که هنوز در اذهان شان باقی مانده ، همانا « امُید » است که چرخ زندگی رقتبار خود را می چرخانند .

  بلی ... موسم شگوفه و بهار عطر افشان ، که بوی تازه شدن را با خود می آورد ، در راه است ، ولی با تأسف ، این روز برای بسیاری از فامیل های قربانی داده و زخم دیده ، بوی غم و اندوه  را خواهد داد ، و درد های کهنه را تازه خواهد  ساخت .

 روی این ملحوظ ، با ترس و هراس ، لرز لرزان ، به اتکای آن واژۀ زیبا که هنوز هم بنام « امید » وجود دارد ، قلم بر میدارم .  و اما ؛ آیا میتوانم امید وارانه نو شدن را تبریک و تهنیت عرض کنم ، و یا خموشی گزنیم ، در حالیکه تشنه ی طوفان نوروزم من .

    ابوالقاسم فردوسی چه خوش سروده است :

چو روزی به شادی همی بگذرد  ــ  خردمند مردم ، چرا غم خورد

پس بیائید ، عشق ، محبت ، دوستی و رفاقت را که در دلهای مان رو به سردی گرائیده است ، دوباره به گرمی آنرا تازه سازیم ، و فریاد یک انقلاب ریشه ی را هم در روابط اجتماعی و هم در اندیشه های مان به سمع مردم برسانیم  . چرا از نو شدن بهراسیم ، مگر خدای مان نو شدن را دوست ندارد ؟ .  با تأسف خوردن بر آنچه که گذشته امروز شیرین خود را تلخ نسازیم ، سرود نوروزی را در فضای سالم ، پُر طراوت و نشاط انگیز ، در کوه های سر بفلک کشیده ، در دشت های پُر از شقایق ، بامید غلبۀ نور بر ظلمت ، بعنوان سرود « فتح » بسرایم  .

      مسرت داریم که مردم حق شناس و اندیشمندان عزیز ما ، بعد از حاکمیت جهل طالبانی ، بُغض نای نینوازان را شکستند ، و فرهنگ های نا آشنا و حاکمیت جمود فکری جابرانه را که در جامعۀ مسلط شده بود ، درهم کوبیدند ، و فرهنگ نوروزی را یکبار دیگر شاندارتر از گذشته ها ، به اشتراک کشور های همنژاد و همزبان در خاستگاه این آئین بزرگ امسال تجلیل می نمایند .

      در خاتمه شرط انصاف نمی بینم که بدون سپاسگزاری از آنعده فرهیختگانی که در راه اعتلای فرهنگ باستان و در جهت شگوفانی این سنت ملی ، آنچه که در حد توان شان بوده دریغ نورزیده اند ، سرسری بگذرم ، این مقاله را به تمامی دوستان و مسؤلین سایت های انترنتی وعزیزانی که باهم همکاری خالصانه و قلمی داریم ، و از گرفتن اسمأ شان بخاطر طویل نشدن مقاله خود داری کردم ، میفرستم ، و یک سال نیک را با تمام نیکویی هایش برای شما ، و بخصوص بمردم با شهامت و مظلوم سرزمین خورشید ، از بارگاه ایزد منان آرزومندم .

 درود بر شما باد ! ای هموطنان بجان برابرم ، ای قلمبدستان نازینن و ای خوانندگان بینهایت مهربان که این مقال را با حوصله مندی مطالعه کردید ، پروردگار توانا را شکر گذاریم که بعد پنج سال و هفده روز حاکمیت طالبان وحشی ، بما دوباره نشاط می بخشد . بااحترام