پیوست به گذشته

کارگران، جهانی سازی و ساختن حزب

 قسمت پایانی

 

 

نویسنده: اسکات مارشال[1]

 برگردان: هما احمدزاده

 

در نشست ماه مه کمیسیون کارگری، ما از تری آلبانو[2]، سردبیر پی دبلیو دبلیو، خواستیم که نقش ما را در کمک به تبدیل پی دبلیو دبلیو به مرکز اصلی تلاش برای ایجاد حزب در جنبش کارگری به بحث بگذارد. این کار انجام شد و نتیجه آن بحثی بسیار جدی و پرحاصل بود.

من فکر می کنم یکی از مهمترین ایده هایی که مورد بحث و بررسی قرارگرفت این بود که تمام رفقای عضو اتحادیهی ما باید تشویق شوند از بسته های کوچک روزنامه در کارهای روزانه ی خود استفاده کنند. این کار جای توزیع منظم آن در سالن های اتحادیه ها، درب کارخانه ها یا شورای مرکزی کارگران را نمی گیرد، اما روزنامه را به دست کسانی می رساند که هرروزه با آن ها کار می کنیم.

به عبارتی دیگر، استفاده از پی دبلیو دبلیو، نه فقط بمنظور دسترسی به توده ها، بلکه بمظور ایجاد ارتباط هرچه نزدیکتر و بعنوان ابزاری متمرکز و تعلیم دهنده. دوباره تذکر می دهم که این کار به هیچ وجه به معنی آن نیست که ما را از روند اصلی استفاده از پی دبلیو دبلیو دور کند. در واقع، همه ما توافق داریم که استفاده ی بیشتر از روزنامه درجلوی کارخانه ها، درمحل تجمع اعتصاب کنندگان، در سالن های اتحادیه ها و شورای مرکزی کارگران ضروریست.

من فکر می کنم اینکه از بسته ی کوچک روزنامه جواب خوبی گرفته ایم، نشانه ای ازدوره و امکانات جدیدی باشد. قبلا چند تن از رفقا این پیشنهاد را عملی کردند و از نتایج آن شگفت زده شدند. ما آموختیم که نسبت به واکنش های مردم پیشداوری نکنیم. بسیاری پس از اینکه برای اولین بار از گرفتن روزنامه خودداری کردند، بعدا مراجعه و نسخه ای از روزنامه را خواسته اند.

علاوه بر این ، ما در مورد فهرست هم صحبت کردیم. ما برای عضوگیری و ایجاد سازمان خبری و مطبوعاتی خود نه به پیگیری فردی بلکه به تلاش همگانی نیازمندیم. ما به تمامی انواع لیست ها احتیاج داریم. ما نیاز به لیست افرادی داریم که می خواهیم به آن ها روزنامه بفروشیم ونیز لیست افرادی که می خواهیم عضو شان کنیم. هر گاه ما درباره ی عضوگیری و ساختن حزب صحبت می کنیم، ایده ی تهیه ی لیست نیز به میان می آید. یادم می آید که زمانی در اواخر دهه ی 60 در نشویل تنسی، "دانی روبین" درمورد لیست با بعضی از رفقای جدید ما صحبت می کرد.

لیست ها واقعا کارآیی دارند . آن ها فقط ابزار مکانیکی نیستند. زمانی که ما همه باهم لیست تهیه کنیم، وقتی که همه با هم درمورد لیست ها بحث کنیم، هنگامی که همه با هم به نحوه ی نزدیک تر کردن اشخاص لیست به خودمان فکر کنیم، پیشرفت واقعی حاصل می شود. چرا؟ چون لیست تمرکز ما را به خود جمع می کند، برای این که لیست به ما اجازه می دهد که هدف گذاری کنیم، بررسی کنیم، و گام های عملی برداریم.

من مایلم به تلاش وای سی ال[3] شاخه ی جوانان حزب برای برقراری ارتباط با کارگران جوان نیز اشاره کنم. آن ها کمیته ی رهبری خود را دارند، و جزئیات برنامه ای برای ایجاد شبکه ی کارگران جوان را تنظیم می کنند.

این تلاشی شایسته است که جا دارد مورد حمایت و توجه حزب و مطبوعات قرار گیرد. آن ها باید به خوبی آگاه باشند که حوزه های اصلی فعالیت این رفقا ارتباط لازم با بخش جوانان اتحادیه ی کارگری ا اف ال-سی آی او را ندارد. این امر باید توجه شدید همه ی ما را جلب کند، این نیاز ماست که به عضوگیری از کارگران جوان و ایجاد یک حزب و سازمان جوانان با شرکت جوانان کمک کنیم.

چه چیزی ما را عقب نگه میدارد؟

بخشی از بحث ما باید بررسی آن چیزی باشد که ما را عقب نگه می دارد. من فکر می کنم ترس از ضدیت جاری با کمونیسم و منزوی شدن، و حتی اخراج هنوز عوامل با اهمیتی هستند. البته زمانی که به سفر سراسری و ملاقات با رفقا رفتم، به این نتیجه رسیدم که ترس کمتر شده است. در بسیاری از اجلاس ها پرسیدم که آیا کسی، فردی را می شناسد که در طی ده سال اخیر به جرم کمونیست بودن، اخراج شده باشد؟ و هنوز هیچ کس جواب مثبتی نداده است.

من فکرمی کنم ترس از منزوی شدن بزرگترین مشکل است. از طرفی هم مقبولیت جدید ما شمشیری دولبه است. ما مطالب زیادی برای ارائه داریم. هیچ زمانی مانند اکنون شنونده نداشتیم، ما به جمع راه یافته ایم و اکنون بخشی از آن شده ایم. و اصلا مایل نیستیم با ورود خود تعادل قایق را به هم بزنیم. این واقعا قابل درک است.

برخی از ما دوره های طولانی زیادی در انتظار رویای زمانی بودیم که قادر به ایفای چنین نقش هایی باشیم واکنون نمی خواهیم این فرصت را ازدست بدهیم. ما باید تا حد زیادی خود را گسترش دهیم. باید به تمام کارهایی که منجر به مقبولیت ما شده، ادامه دهیم. با مردم هم باید در مورد علم و حزب خود صحبت کنیم. باید برای شکوفایی بیشتر، متحمل فشارهای بیشتری شویم و تمام این کارها راهم باید به شکل گروهی و دسته جمعی انجام دهیم.

باید از این تفکر که آمادگی سیاسی ما، تنها یک مسائله ی خصوصی است، و به نوعی به زندگی مورد علاقه ی ما وابسته است، بپرهیزیم. روشن است که این کار را نمی توانیم با احساس گناه و یا احساس منفی انجام دهیم. این امر یک خواست اخلاقی یا یک حس شخصی نیست. بلکه یک خواست سیاسی ناشی از حمایت حزب از اعضا و ایجاد حس اعتماد به نفس به اهداف، روش ها، و کارمان است.

فکر می کنم باید از قضیه ی ثابت شده ی مقاله ی سام وب شروع کنیم که می گوید: حزب تنها یک چیز خوب نیست، بلکه یک ضرورت است. ما باید آن را در عمل بسازیم. ما باید تغییرات، آنهم درجهت مثبت، ایجاد کنیم. ما باید دسته جمعی اعتماد به نفس خود را گسترش دهیم و ایده هایمان را با آزمون های لازم در زندگی محک بزنیم. ما باید از بهترین نمونه ها و بهترین تجربه هایمان درس بگیریم و آن ها را الگو کنیم. ما باید واقعا زمان را تشخیص دهیم و به ساختن چیزی ادامه دهیم که تازه و رشد یابنده است.

جمع بندی

واقعیت ها از سال 2006 واقعا تغییرکرده اند و این امر به ویژه در جنبش کارگری مشهودتر است. جهانی سازی سرمایه دارانه، بحران های اقتصادی کارگران و خانواده هایشان، گرایش مترقی نوین در نیروی کار، تشدید نیاز به یافتن راهی برای مقابله، سطوح جدیدی از ائتلاف و اتحاد در جنبش های مردمی، سطوح جدیدی از حرکت مستقل سیاسی و همبستگی سیاسی نیروی کار، همه وهمه عواملی برای فراخوان به تشکیل یک حزب بزرگ تر و جسور تر کمونیستی هستند.

ما باید کار خود را گسترش دهیم. ما باید این اجلاس را برگزار و به حرکت رو به پیشرفت خود شتاب بیشتری می دادیم. ما باید به برگزاری کنفرانس های منطقه ای برای ساخت حزب سرعت بخشیم ، و آن ها را به نقطه عطفی در سرنوشت حزب خود تبدیل کنیم. و تمام این کارها را باید با ایمان عمیق به مبارزه ی امروزمان انجام دهیم.

می خواهم سخن خود را با اشاره ای به کارگران اتومبیل سازی به پایان برسانم. این جنگی ست فوری، که نباید در میان کارهای مان ندیده گرفته و فراموش شود. این برای تمام طبقه و تمامی نیروی کار، امری استراتژیک و حیاتی ست. من فکرمی کنم سئوال نهائی ما باید این باشد که چگونه می توانیم دوش بدوش کارگران اتومبیل سازی بجنگیم و در این مبارزه برخی از آن ها را به حزب خود جذب کنیم؟

ما تنها به این خاطر بعنوان بخشی از جنبش کارگری مقبولیت پیدا می کنیم که بیشتر و بیشتر بخشی از جنبش کارگری و مردمی می شویم. ما داریم جای پایمان را سفت می کنیم. رزمندگی ، اعتماد به نفس و انرژی حاصل ازاین اجلاس، بازتابی از رشد روحیه رزمندگی، اعتماد به نفس و تحرک طبقه ی کارگر و ائتلاف گسترده ی مردمی ست. ما می توانیم با کمک یکدیگر پیشرفت عظیمی داشته باشیم و خواهیم داشت.

 

--------------------------------------

 

[1] People weekly world ارگان حزب کمونیست امریکا

[2] Terry Albano

[3] YCL