دوباره بدقولی؟!

نگارنده: یونس غیاثوند،۳۰ خرداد، ۱۴۰۱

هنوز خرداد ماه به پایان نرسیده و یک ماه از طرح نئولیبرالی دولت سیزدهم، که هدفش تنها آزادسازی قیمت ۶ کالای اساسی بود نمی گذرد، ما اکنون شاهد تورم شدید تر در بهای سایر کالاهای مهم و غیر مهم جامعه هستیم.

اوایل خرداد ماه دولت به مردم قول داده بود که تنها نرخ خرید ۶ کالای اساسی همچون: مرغ، روغن خوراکی و … را افزایش خواهد داد، ولی در میدان ما شاهد نتایج دیگری بودیم، تورم شدید و کمرشکن قیمت سایر کالا ها را افزایش داد و این ویروس به آنها نیز سرایت کرد.

بحث ما فراتر از این بدقولی است، شرایط روانی جامعه آنچنان بحرانی و متزلزل گشته که دیگر ما نگران شکم خالی مصتضعفین نیستیم، بلکه بخش عظیمی از توجهمان متمرکز بر فتنه ها و خرابکاری های ضد امنیتی است که ما را به پروژه( پودمان) لیبی سازی نزدیکتر میسازند.

دولت امروزی با شیوه تکه تکه خوراندن طرح های سرمایه محورش به جامعه، تلاش دارد که حجم ناامنی های پسا شوک های اقتصادی را کنترل نماید، ولی نمیداند که این عمل منجر به عصبانیت بیشتر مردم خواهد شد.

این طرح ها در حال سرایت به بخش فرهنگ  نیز می باشد، ابراهیم رئیسی طی نشستی که با هنرمندان مطرح کشور در اوایل سال ۱۴۰۱ داشت، گفت: هنر نیز باید خصوصی شود. چرا؟ آیا دولت سیزدهم وضعیت نابسامان فرهنگی را چه در سینما و چه در فضای مجازی مشاهده نمی کند؟ اخیرا برخی از بازیگران زن نیز افشاگری هایی در رابطه با آزار های جنسی که از سوی کارفرماهایشان به آنان تحمیل شده را افشا نموده اند؛ اگر هنر خصوصی شود سرنوشت هالیوود را در پیش خواهیم داشت.

اکنون تمرکز دولت بر یارانه زدایی است، آنها معتقدند که یارانه دهی به بنگاه های اقتصادی و خدماتی منجر به سستی و رکود در آنها می شود، بیایید به این ادعای آنها نگاهی بیاندازیم، تا قبل از گرانی های اخیر و علیرغم قاچاق غلات در مرزهایمان ما شاهد ثبات نسبی در میزان مصرف نان و آرد شهروندان بودیم، ولی اکنون با یارانه زدایی و گران سازی اقلامی همچون برنج مردم به سمت مصرف بیشتر آرد و نان رفته اند و به احتمال قوی تا چند ماه آینده ما شاهد قحطی آرد خواهیم بود.

در زمانی که دولت حسن روحانی سکان بخش اجرایی را در دست داشت ، اصولگرایان همواره شعارشان این بود: آنها تنبل هستند و سیاست های صحیح را درست و کامل اجرا نمی کنند، ولی اگر ما بیاییم تمام و کمال آنها را انجام خواهیم داد؛ منظور از سیاست های صحیح چیست؟

پشت کلمه سیاست های صحیح این جمله نهفته است: خصوصی سازی، یارانه زدایی و حمایت از دلال و سوداگر. در طول چند دههء گذشته تنها چهره ها و مناسب سیاسیون تغییر یافته، ولی تفکر همان است و ظلم به مردم ادامه یافته.

سرمایه داران ناز و لپ گل انداخته با ابزار رسانه برای ما مثال شیکاگو، لس آنجلس و نیویورک امریکا را می زنند و معتقدند که آنها تلاش کرده و از سرمایه داران حمایت کردند، در نتیجه اکنون برج های زیبایی در شهرهایشان ساخته شده، بیایید نقاب ها را کنار بزنیم.

از سال ۲۰۱۲ تاکنون، شهر میلیونی شیکاگو دچار بحران کیفی آب گشته و در مناطق وسیعی از این شهر، مردم شاهد آبی بد کیفیت همراه با فلز سمی سرب هستند، این مسئله در شیکاگو منجر به این شده است که هالییود نیز  بعد از شکایات فراوان واکنش نشان داده و در رابطه با بحران شیکاگو فیلم بسازد.

طبق گزارشی در سال ۲۰۲۰ میلادی، شهر لس آنجلس که ملقب به شهر فرشتگان است و دارای جمعیتی چند میلیونی و قطب فناوری نوین نیز می باشد، مقامات آن نمی توانند امکانات سرویس بهداشتی عمومی را در این شهر فراهم نمایند و شهروندان از این اوضاع نابسامان ناراضی اند، زیرا معتادان و بی خانمانها( البته همهء آنها معتاد نیستند، طبق مستندی ساخته شده توسط دویچه وله در سال ۲۰۱۸، در بین بی خانمان های امریکایی افرادی با مناسب مختلف مانند: معلمی، مهندسی و کارمند نیز یافت می شود. ) بدلیل کمبود شدید توالت های صحرایی مواد دفعی خود را در معابر عمومی جای میدهند و همین منجر به گسترش بیماری های انگلی شده است.

طبق اطلاعات منتشر شده در فضای مجازی، ما شاهد بارش فراوان باران در شهر نیویورک( سال ۲۰۲۰) بوده ایم و سیستم حمل و نقل زیرزمینی این شهر و سالن های انتظار آن بدلیل کهنه بودن و عدم رسیدگی مقاماتی شهری، ایالتی و ملی دچار بحران شدند و آب در سالن های انتظار باقی ماند و بدلیل حجم بالای آن تا روز ها کسی نمی توانست در برخی ایستگاه های مترو عبور کند؛ این است معنی سیاست های صحیح که میخواهند به طور کامل در ایران ما اجرا کنند.

ما اکنون در اوّل راه رسیدن به سرمایه داری کامل هستیم،اگر همین روند ادامه یابد ما شاهد قوانین دو پهلوی بیشتری در ایران(همچون اروپا )خواهیم بود؛ برای مثال: دولت سیزدهم در ابتدای کار وعده داده بود که سیستم مالیات ها را اصولی تنظیم خواهد ساخت، ولی طبق اطلاعات بدست آمده در اواخر خرداد ماه ۱۴۰۱، این برنامه سنگین بر روی دوش فروشگاه های خرد اجرا گشته و دکان داران شاهد عمیق تر شدن بحران مالی خود هستند، همین مسئله در اروپا نیز رخ داده است، در کشور هایی همچون انگلستان، فرانسه و آلمان میشنویم که سیستم مالیاتی قوی ای دارند، امّا قوی برای چه افرادی؟ برای بخش قتبل توجهی از کارمندان یا کارگرانی که باید ۴۵ درصد از حقوق خود را بعنوان مالیات  به دولتهایشان اهدا کنند.

عجیب است! آیا شما هم همین حس بنده را در رابطه با این معضلات دارید؟ گاهی اوقات زمانی که این مسائل را می بینم دچار حس پوچی می شوم و با خود فکر می کنم که: آیا می شود با یک حرکت رادیکال تمامی بازی را به نفع فقرا پایان داد؟ حال این موضوع طنز و غیرمنطقی به ذهنم خطور کرد که شاید ما نیاز به رابین هود و جان کوچولو(البته در مدار ثبات جامعه فعالیت کنند. ) داشته باشیم!

*- پانوشت: سپاس فراوان از همکار عزیزم در بخش تدوین و انتشار و شما خوانندگان عزیز که به بنده توجه می کنید، عمرتان پربرکت باد!

*- منابع:

*- سخنرانی ابراهیم رئیسی در جمع هنرمندان مطرح کشور، بهار ۱۴۰۱

*- گزارش خبر شبکه سی ان بی سی امریکا دربارهء بحران سرویس بهداشتی عمومی در لس آنجلس، سال ۲۰۲۰.

*- گزارش خبری فاکس نیوز دربارهء بحران کیفی آب در کلان شهر شیکاگو، سال ۲۰۱۶.

*- مستند رسانهء دویچه وله دربارهء بی خانمانها در امریکا و بحران مسکن، سال ۲۰۱۸. a