یورش چکمه پوشان رژیم به منازل کارگران مبارز گروه ملی فولاد اهواز

و دستگیری ده ها تن از آنان را محکوم می کنیم

٣٨ روز اعتصاب و تظاهرات خیابانی پیگیر نشان دهندۀ مقاومت و رزمندگی ِ کارگران گروه ملی فولاد است. دولت دژخیمسرمایه برای مقابله با این اعتراضات به اقدامات وحشیانه روی آورده است. نیروهای سرکوبگر امنیتی و انتظامی همچون دزدان در نیمه های شب ٢٥ آذر دوستان کارگر مارا از بستر بیرون کشیدند و به بازداشتگاه های مخفی خود منتقل کردند. این قلدران مدافع سرمایه، تقریباً سی نفر از کارگرانی که شجاعانه در روزهای متوالی خیابان های مرکز شهر اهواز را صحنه های رزم خود قرار داده بودند، همچون بزدلان شب هنگام و پنهان ازنگاه شهروندان ازخانه هایشان ربودند. این دستگیری های گسترده که پس از آن نیز ادامه یافت نمایش ترس و عجز دولتی است که می خواهد خشم کارگران را با سرکوب و زندان فروبنشاند. دشمنان کارگران با این تلاش های بیهوده هرگز نمی توانند بر ارادۀ پولادین این فولادگران فائق آیند. زیرا کارگران متحد و هم پیمان شده اند و می گویند «تا حق خود نگیریم از پا نمی نشینیم» هزاران کارگر در خیابان ها و کارخانه ها فریادمی کشند: «کارگران بیدارنداز استثمار بیزارند». کارگران دریافته اند که باید در مقابل سیاست های غارتگرانه ای که این رژیم مفت خور را فربه و هار کرده است بایستند و نگذارند که سرمایه داران و چپاولگران بیش از این شیرۀ جان کارگران را بمکند و در سطح شهرستان، استان و سراسر کشور چوب حراج به ثروت های عمومی توده های مردم بزنند و سیه روزی را برسرنوشت کارگران و زحمتکشان حاکم کنند.

 خواست اول کارگران فولاد سلب مالکیت از سرمایه داران بخش خصوصی و راه اندازی ِ مجدد کارخانه های گروه ملی است که بیش از چهار هزار کارگر درآن اشتغال دارند. خواست بعدی آنان پرداخت مزدهای عقب افتاده و برگرداندن مزایای شغلی است، که کارفرما آن ها را قطع کرده است. این خواست های به حق از نظر مسئولان قوه قضائیه و دولت سرمایه داران جرمی است که کارگران برای برهم زدن امنیت سرمایه مرتکب شده اند. کارگران و زحمتکشان دیگر نمی خواهند اَعمال سرمایه داران و مدیران منصوب آنها این قوانین ستمگرانه ای را که مدافعان استثمار بر سرنوشتشان حاکم کرده اند تحمل کنند.حکومتی که سیاست های آن بر پایۀ استثمار اکثریت توسط اقلیتی غارتگر، فاسد و بی کفایت و با جهالت قرون وسطایی ِ «شبان رمگی» استوار است، عملکردیجز تداوم بردگی اکثریت عظیم مردم و تباهی روزافزون مادی و معنوی آنها ندارد. درچنین حکومتی که نه تنها فکر و ارادۀ مردم بلکه کوچکترین جنبه های زندگی، سیری و گرسنگی، غم و شادی توده های مردم هم باید به اذن و ارادۀ حاکمان باشد، کارگران و زحمتکشاننمی توانندبه حقوق خود برسند، به رفاه، آسایش و فرهنگی که شایستۀ آنان است دست یابند و سرنوشتشان را خود به دست گیرند. از همین روست که مبارزۀ سیاسی کارگران مانند هوا و آب و نان و مسکن برای کارگران اهمیت حیاتی دارد.

کارگران گروه ملی ازپیشتازان اعتراض به سیستم ظالمانه ای هستند که مرگ تدریجی را برایشان رقم می زند. زندان و شکنجه ای که اکنون بر کارگران گروه ملی فولاد اهوازو کارگران نیشکر هفت تپه اعمال می شود تاوان اعتراض به این حق کشی ها و سیاست های ضد کارگری است. اعتراض و اعتصاب تنها سلاح کارگران برای مقابله با این سیاست های استثمارگرانه و سرکوب گرانه است. روند اعتصابات و تظاهرات باید گسترش یابد و همه گیر شود و به اشکال عالی تری ارتقا یابد تا بتواند تغییری در وضعیت به وجود آورد. کارگران اکثریت عظیم جامعه را تشکیل می دهند، این طبقۀ عظیم اجتماعی باید در تشکل ها و سازمان های اقتصادی و سیاسی خود متشکل شود و به اعجاز نیروی طبقاتی خود ایمان داشته باشد. نه سرکوب، نه زندان هرگز نمی تواند در مقابل نیروی سازمان یافته کارگران کارسازباشد. نیروی متحد طبقۀ کارگرباید برای آزادی کارگران نه تنها از ستم و سرکوب و بی حقوقی، بلکه همچنین باید برای آزادی از روابط استثمارگرانۀ حاکم باشد.شگوفائی و بالندگی فرهنگی کارگران و تمام جامعهدر گرو سلطۀ سیاسی طبقۀ کارگر است.                              

کارگر زندانی آزاد باید گردد

شکوفا باد مبارزۀ سیاسی کارگران علیه حاکمیت سرمایه داری

کارگران پروژه های پارس جنوبی

کارگران پتروشیمی های منطقه ماهشهر و بندر امام

فعالان کارگری جنوب

فعالان کارگری شوش و اندیمشک

جمعی از کارگران محور تهران - کرج

٢٧   آذر ماه ١٣٩٧