جنگ گاز در دریای مدیترانه

نوشته– مایک ویتنی

ترجمه – آمادور نویدی

اتحادغیرمترقبه ترکیه و لیبی همانند یک زلزله ژئوپولیتکی‌ست که تعادل قدرت را در شرق مدیترانه و در سراتاسر خاورمیانه تغئیر می‌دهد. حرکت بی پروای ترکیه رقبای او را در منطقه غضبناک کرده است و راه را جهت تشدید دراماتیک جنگ داخلی ۹ ساله لیبی باز نموده است….

 ترکیه می‌خواهد مرزهای آبی خود را از اروپا تا آفریقا توسعه دهد و درواقع «یک کریدور آبی از طریق شرق مدیترانه ایجاد نماید که سواحل ترکیه را به لیبی متصل می‌کند. رهبران در آنکار براین باورند که این توافق «یک کودتای عظیم در ژئوپولیتیک انرژی» است که به «دفاع از حق استقلال ترکیه علیه حامیان نظم موجود منطقه ای کمک می‌کند». اما رقبای ترکیه بشدت مخالف این طرح اند….

 تحولات جدید منجر به تشدید جنگ در زمین لیبی می‌گردد، این تحولات نیز باعث تفرقه های عمیقی دردرون خود منطقه می‌شود، جایی که در آن اتحادهای جدیدی شکل می‌گیرد و خطوط جنگ را ترسیم می‌کند. محور ترکیه و لیبی از یک‌طرف، در حالی‌که در طرف دیگر یونان، امارات متحده عربی، عربستان سعودی، مصر، اسرائیل، فرانسه، آلمان، انگلستان و احتمالا آمریکا می‌باشند.

 اگرچه دولت ترامپ هنوز موضع خود را روشن نکرده است. درهرحال، جنگ بین دولت لیبی که شناخته شده بین المللی است و ارتش ملی لیبی حفتر، تنها بخش کوچکی از مبارزات بسیار بزرگ‌تر بر سر هیدروکربن های حیاتی واقع شده در منطقه استراتژیک دریای مدیترانه است…

 حرکت جاه‌طلبانه ترکیه این احتمال زیاد را بوجود می آورد که رقبایش حمایت خود را برای جنگ سالار لیبی، حفتر افزایش دهند، کسی‌که با بیش‌ترین حساب‌ها، برای سیا یک دارایی است که در سال ۲۰۱۴ به لیبی فرستاده شد تا دولت طرابلس را سرنگون سازد و کشور را تحت دست نشانده آمریکا متحد سازد.

 در حال حاضر، نیروهای حفتر بیش از ۷۰ درصد قلمرو لیبی را کنترل می‌کنند، درحالی‌که تقریبا حدود ۶۰ درصد جمعیت تحت کنترل دولت وفاق ملی بریاست نخست وزیر فایز ال– سراج هستند….

 توافق ترکیه و لیبی تلاشی‌ست خام که مرزهای دریایی ترجیحی ترکیه را به دیگر کشورهایی تحمیل کند که هم مرز با دریای مدیترانه قرار دارند. طبیعتا، واشنگتن اجازه نخواهد داد که این اعلان یکجانبه قدرت ترکیه بدون چالش بماند. و درحالی‌که استراتژی واشنگتن هنوز اعلام نشده است، این صرفا نشان می‌دهد که سیاست خارجی استابلیمشنت آمریکا با اعلامیه ۲۷ نوامبر ترکیه غافل‌گیر شده است. امااین بدین معنی نیست که واشنگتن این وضع موجود را می‌پذیرد. برعکس، طراحان جنگی آمریکا بدون شک حرف آخر را نسبت به استراتژی جدید می‌زنند که با هدف دست‌یابی به اهداف آن‌ها در لیبی است، در حالی‌که درعین‌حال با ضربه مهلکی که به متحدان ناتو در نزدیکی با روسیه رشد نموده و منجر به سردردهای بی‌حدی در سوریه شده است، برخورد خواهد کرد، و حالا هم ترکیه مزاحم طرح های واشنگتن جهت کنترل منابع حیاتی در شرق مدیترانه شده است.

واشنگتن سیاست خارجی اظهارشده ترکیه را به عنوان نشانه «جنگ‌طلبی» می‌بیند که نیاز به پاسخی با مشت آهنین دارد. اما هرگونه حمله به ترکیه یا منافع ترکی تنها منجر به تشدید رابطه بد بین آنکارا و واشنگتن می‌گردد، و تنها فشار بیش‌تری به اتحاد نخ نمای ناتو وارد خواهد ساخت، و فقط اردوغان پریزدنت ترکیه را بیش‌تر بسوی مدار مسکو سوق می‌دهد.  درواقع، تیم ترامپ باید درک کند که واکنش بیش از اندازه از سوی آن‌ها می‌تواند مجددا منجر به تنظیم اتحاد سرنوشت سازی گردد که می‌تواند منطقه را تغییر شکل بدهد، و هم‌زمان باعث تسریع ظهور نظم نوین جهانی گردد.

جنگ گاز در دریای مدیترانه

نوشته: مایک ویتنی

برگردان: آمادور نویدی

اتحادغیرمترقبه ترکیه و لیبی همانند یک زلزله ژئوپولیتکی‌ست که تعادل قدرت را در شرق مدیترانه و در سراتاسر خاورمیانه تغئیر می‌دهد. حرکت بی پروای ترکیه رقبای او را در منطقه غضبناک کرده است و راه را جهت تشدید دراماتیک جنگ داخلی ۹ ساله لیبی باز نموده است. این اقدام ترکیه هم‌چنین رهبران اروپا و واشنگتن را مجبور کرده است تا تصمیم بگیرند که چگونه با طرح ترکیه مقابله نمایند تا از دولت وفاق ملی حمایت شده توسط سازمان ملل دفاع ‌کنند. ترکیه می‌خواهد مرزهای آبی خود را از اروپا تا آفریقا توسعه دهد و درواقع «یک کریدور آبی از طریق شرق مدیترانه ایجاد نماید که سواحل ترکیه را به لیبی متصل می‌کند. رهبران در آنکار براین باورند که این توافق «یک کودتای عظیم در ژئوپولیتیک انرژی» است که به «دفاع از حق استقلال ترکیه علیه حامیان نظم موجود منطقه ای کمک می‌کند». اما رقبای ترکیه بشدت مخالف این طرح اند