اتحاد چین و روسیه
اتحاد چین و
روسیه
م. ک. بادراکومار
آمادور نویدی
در سال های اخیر کارزاری غربی و ظاهرا بی ضرر براه
افتاده تا فداکاری های قهرمانانه اتحاد جماهیر شوروی سابق در شکست آلمان نازی را
کم اهمیت و کوچک نشان دهد. مسکو بسرعت هدف نفرت انگیز و خائنانه آن را فهمید.
بزبان ساده وحقیقتا باید به آسانی بگوئیم، که اتحاد
جماهیر شوروی بار مقاومت در برابرمتجاوزان نازی را بدوش کشید، اما واقعیت های
تاریخی بطور سیستماتیک در کشورهایی مانند لهستان و بالتیک، اغلب با ترغیب و تشویق
زیرکانه آمریکا تحریف وجعل می شوند. این کارزار، تمایلات واحساسات ضدروسی را تحریک می کند،
اما حتی خطرناک تر از آن، مشوق الحاق گرایی و میلیتاریسم یا نظامی گری است. روسیه با نارضایتی فزاینده ای مشاهده کرده است که
آلمان در حال گذار تاریخی دیگری است که در موازات با انتقال از بیسمارک در دوران
قبل از جنگ اول جهانی موقعیت اروپایی، و متعاقبا از جمهوری وایمار به آلمان نازی
است که منجر به دو جنگ جهانی شد، و کشتار و ویرانی های وحشتناکی برای بشریت به
ارمغان آورد... .
کافی است که بگوئیم ۷۵ سال بعد پس از پایان جنگ جهانی دوم، امپریالیسم
آلمان پرتحرک شده است و یک بار دیگر، روسیه را هدف قرار می دهد. نظامی کردن وسیع جامعه در دستور کار آلمان برگشته
استت. نخبگان آلمان، هم چون گذشته، جهت فشار در پیش برد منافع سرمایه آلمان،
هردو، در داخل و خارج دست بهرکاری می زنند… در تاریخ مدرن، روسیه دوبار پیش از این قربانی نظامی گری
آلمان شده است. وهر دو کشور روسیه و چین از نظر تاریخی تلفات سنگینی
را بدست ایدئولوژی میلیتاریسم ژاپن متحمل شده اند. در سال ۱۹۰۴،
ژاپن با یک اقدام غافل گیرانه به جنگ علیه روسیه رفت. پس از سال ها جنگ و فرمان روایی دروغین، ژاپن بطور
رسمی مجمع الجزایر کُره را در سال ۱۹۱۰
ضمیمه کرد. و در سال ۱۹۳۲،
ژاپن دولت دست نشانده خود را در چین برقرار ساخت….
«اتحاد جماهیر شوروی و چین شدید ترین ضربه را توسط
نازیسم و میلیتاریسم خوردند و بار و مسئولیت سنگین مقاومت در برابر متجاوزان را
تحمل کردند. به بهای خسارات عظیم انسانی، آن ها اشغال گران را
متوقف نموده، متلاشی کرده و نابود کردند، ازخود گذشتگی و میهن پرستی بی همتایی
در این مبارزه به نمایش گذاردند. نسل های جدید عمیقا مدیون به آن هایی هستند که به
خاطر آزادی و استقلال، و پیروزی نیکی، عدالت و انسانیت از جان خود گذشتند. با ورود
به دوران جدید، روابط کنونی مشترک جامع و همکاری استراتژیک روسیه و چین دارای یک
ویژگی قدرت مند و مثبت از رفاقت واقعی است که در جبهه های جنگ جهانی دوم توسعه
یافته است. حفظ حقیقت تاریخی در مورد آن جنگ یک وظیفه
مقدس برای تمام بشریت است.
روسیه و چین
مشترکا با همه تلاش های خود جهت جعل تاریخ، تجلیل از نازی ها، میلیتاریست ها و
هم دستان آن ها، و لکه دار کردن فاتحان مقابله خواهند کرد. کشورهای ما به هیچ کسی اجازه نمی دهند که در نتایج
جنگ جهانی دوم تجدید نظر کند». درواقع، شرایط کنونی در اروپا و آسیا– پاسیفیک یاد آورعمیق شباهت تاریخی است. دولت آلمان علنا دولت روسیه را در مسمومیت سیاست مدار
مخالف آلکسی ناوالنی متهم کرده و روسیه را با تحریم ها تهدید می کند. زبان آلمان نسبت به روسیه بطور چشم گیری تغییر کرده
است. آلمان دیگر هیچ احساس گناهی نمی کند که دستش به خون ۲۵ میلیون شهروند شوروی آلوده شده است، و بگونه ای صحبت
می کند که گویی درحال برنامه ریزی جهت کارزار نظامی بعدی علیه مسکو است. بالاتراز همه، همان گونه که یک بار در گذشته در دهه
۱۹۳۰ اتفاق افتاده است، سایر کشورهای غربی، درعقده روحی و
وسواس خود با مهار روسیه و چین، نه فقط چشمان خودرا نسبت به رشد میلیتاریسم در
آلمان و ژاپن می بندند، بلکه بطور پنهانی آن ها را تشویق و حمایت می کنند.
بلوغ اتحاد چین و روسیه
بیانیه
های مشترک بین دو کشور معمولا در شرایط خاصی استحکام می یابد، اما در موقعیت های
فوق العاده که متشکل از قدرت های بزرگ است، می توان تصور کرد که یک سرشت تاریخی
و مهم بخود می گیرد وهم‌چون ارتباطی دیپلماتیک می شود که منعکس کننده آن چیزی ا‌س
ت‌که آلمانی ها آن را زیجیست (ویژگی کلی یا نگرش معنوی از یک دوره تاریخی خاص)
می نامند- و مشخص کننده حالت دوره‌ای خاص از تاریخ است – که روابط قدرت ژئوپولیتیک
را تنظیم می کند. این امر بیش تر در مورد قدرت های بزرگ صادق است که سنت های
طولانی در دیپلماسی دارند و آثارعمیقی در پیش رفت تاریخی دارند.
یقینا،
بیانیه مشترک پس از دیدار مشاور دولتی روسیه و وزیر امور خارجه چین، وانگ یی در
مسکو در تاریخ ۱۰-۱۱ در این مقوله قرار می گیرد.
دیدار
وانگ در ارتباط با نشست در سطح وزرای امور خارجه سازمان همکاری شانگهای بود. نشست
دوجانبه وی با وزیر امور خارجه روسیه، سرگئی لاوروف در ۱۱ سپتامبر و در پایان نشست خسته کننده دیدار صورت
گرفت، اما از چشم انداز امنیت بین‌المللی و نظم جهانی، این امر بعنوان یک رویداد
مهم مانند نقطه عطفی در تکامل روابط حسنه چین و روسیه برجسته خواهد ماند.
سندی
که از بازدید وانگ بیرون آمد، توجه را در شرایط معاصر جهان بسوی زمینه های اصلی
شراکت چین و روسیه جهت تجزیه و تحلیل گفتمان، منافع متقابل دو قدرت، و زمینه همیشه
در حال تحول ژئوپولیتیک جهانی معطوف دارد.
این
بیانیه مشترک بیش تر در سرشت و نوع خود یک بیانیه چینی-روسی در باره موقعیت بین
المللی کنونی و مشکلات کلیدی، بویژه ثبات سیاسی جهانی و ترمیم و بهبود اقتصاد
جهانی است. این نوعی از بیانیه است که ما عموما به متحدان نزدیک نسبت می دهیم و
این حاکی ازآن است که یک مرحله جدید کیفی در مشارکت وسیع و جامع و همکاری
استراتژیک بین چین و روسیه درحال وقوع است، که پیش از این روابط دوجانبه را به
بالا ترین سطح تاریخی خود رسانده است.
روشن
است که بیانیه مشترک ۱۱
سپتامبر بین چین و روسیه یک سند جهت مذاکره، رابط دو جانبه است که روبه عموم دارد،
که نه فقط نشان گر ایدئولوژی‌های سیاسی دو کشور، بلکه همچنین «دیدگاه مشترک» و
توصیه های آن ها جهت پیدا کردن راه حل هایی باهم جهت مشکلات مشترک آن هاست.
این بیانیه ارجاع می دهد به جهانی که «دست خوش دگرگونی ژرف قرار گرفته است. اغتشاش و تلاطم
درحال افزایش است… بیماری مسری ویروس کرونا به جدی ترین چالش جهانی در زمان صلح
تبدیل شده است.»
این
دوازده بخش اصلی هسته شراکت که در بیانیه مشترک تعیین و ذکر شده، به همین صورت هم
منعکس کننده اهداف سیاست خارجی هردو کشور نیز می باشد. این دوازده بخش شامل،
نخست، کارزار زشت و نفرت انگیزی است که توسط بریتانیا و آمریکا شروع شد، و بزودی
توسط برخی دیگر از کشورها (ازجمله گروه نغمه سرایان درون هند) دنبال شد، که تقصیر
پخش و سرایت بیماری مسری وبروس کرونا- «ویروس ووهان»- را باید مستقیما به گردن چین
اندازد، جایی که شروع شده، زیرا که در انجام وظیفه و تعهد بین المللی خود جهت به
اشتراک گذاشتن جزئیات ویروس با جامعه جهانی کوتاهی نموده است.
در
نهایت «سیاسی کردن» بیماری مسری در جامعه جهانی مه کشش پیدا نکرد، و مورد توجه
قرار نگرفت – حتی در درون آمریکا- اما آمریکا و متحدان نزدیک آنگلوساکسون او از آن
بعنوان ابزاری جهت بد نام کردن چین استفاده کردند، تا بتوانند در امور داخلی چین
مداخله کنند و سریعا حملات غیرموجه خود را علیه خود سیستم سیاسی چین برپا سازند.
سند ۱۱سپتامبر تأکید می کند که مسکو بالکل در ترغیب سریع
دیگر دولت ها و کشورها، سازمان های عمومی، رسانه ها و مراکز کسب و کار جهت
ارتقاء همکاری و مقاومت مشترک علیه اطلاعات دروغین، توقف سیاسی کردن پاندمی در
کنار پکن می ایستد، و درعوض سعی زیادی می کند تا بر سرایت و عفوفت ویروس کرونا
غلبه کرده و مشترکا به چالش ها و تهدید های گوناگون مختلف پاسخ دهند.
شکی
نیست، که این امر برای پکن موضوعی بسیار رضایت بخش خواهد بود. در این برهه از
زمان درحالی که مسکو حسن تفاهم و روابطه حسنه با کیفیت بالا را بین چین و روسیه
علامت میدهد، همبستگی پُرصلابت کرملین را در این مورد بسیار حساس به رهبری چین
نقل می کند. هردو کشور تأکید کرده اند که آن ها بر نقش هم‌آهنک کنند سازمان
بهداشت جهانی در تلاش های بین المللی جهت مقابله با بیماری مسری، تعمیق همکاری
بین المللی در این حوزه و نظارت بر توسعه سریع داروها و واکسن ها اصرار ورزند.
«حقیقت
تاریخی» درباره جنگ جهانی دوم
دومین
بُردار بیانیه مشترک هفته قبل مربوط به «حقیقت تاریخی» جنگ جهانی دوم است. اممکن
است که این موضوعی محرمانه و داخلی بنظر بیاید، اما این هرچیزی است بجز آن. در
سال های اخیر کارزاری غربی و ظاهرا بی ضرر براه افتاده تا فداکاری های
قهرمانانه اتحاد جماهیر شوروی سابق در شکست آلمان نازی را کم اهمیت و کوچک نشان
دهد. مسکو بسرعت هدف نفرت انگیز و خائنانه آن را فهمید.
بزبان
ساده وحقیقتا باید به آسانی بگوئیم، که اتحاد جماهیر شوروی بار مقاومت در
برابرمتجاوزان نازی را بدوش کشید، اما واقعیت های تاریخی بطور سیستماتیک در
کشورهایی مانند لهستان و بالتیک، اغلب با ترغیب و تشویق زیرکانه آمریکا تحریف وجعل
می شوند. این کارزار، تمایلات واحساسات ضدروسی را تحریک می‌کند، اما حتی خطرناک تر
از آن، مشوق الحاق گرایی و میلیتاریسم یا نظامی گری است.
بیانیه
مشترک متعهد می شود که «چین و روسیه به هیچ کس اجازه نمی دهند که نتایج جنگ
جهانی دوم را که در منشور سازمان ملل و سایر اسناد بین المللی ثابت و مقرر است،
تغییر دهند و یا اصلاح کند». موضع مشترک چین و روسیه در انتقال تدریجی تغییرجهت
آلمان و ژاپن در سال های اخیر از پاسیفیست (صلح جویی واحتراز از جنگ) به
ایدئولوژی های جنگی- نظامی است. این امر نیاز به توضیح وروشنگری دارد.
روسیه
با نارضایتی فزاینده ای مشاهده کرده است که آلمان در حال گذار تاریخی دیگری است
که در موازات با انتقال از بیسمارک در دوران قبل از جنگ اول جهانی موقعیت اروپایی،
و متعاقبا از جمهوری وایمار به آلمان نازی است که منجر به دو جنگ جهانی شد، و
کشتار و ویرانی های وحشتناکی برای بشریت به ارمغان آورد.
جهت
بتصویرکشیدن تغییراتی که برفراز ایدئولوژی آلمان مشاهد می شود، در مصاحبه با مجله
هفتگی «دی زیت» در ماه ژوئیه، وزیر دفاع آلمان، آنگرت کرامپ – کارن باوئر (کسی‌که
همچنین رئیس موقت حزب حاکم اتحاد دمکرات مسیحی است) تأکید کرد که «زمان مناسب است
تا مطرح شود که «چگونه آلمان باید در جهان در آینده در جایگاه خودش قرار گیرد». وی
گفت، که آلمان «انتظار می رود رهبری را نه فقط در قدرت اقتصادی»، بلکه هم چنین
علاقمند به «دفاع جمعی، مأموریت های بین المللی، و دیدگاه استراتژیک از جهان است،
و درنهایت این که آیا ما م ی‌خواهیم بطور فعال نظم جهان را شکل دهیم». رُک و ساده
بگوئیم، صدای آلمان دیگر صدای صلح جویی و احتراز ازجنگ نیست.
کرامپ –
کارنباوئر گفت: «ادعای
رهبری کنونی روسیه « جهت حمایت از منافع خود «بسیار تهاجمی» است، که «باید» با
موضع صریح با آن برخورد شود: ما خیلی قوی هستیم و در صورت شک، آماده دفاع از خود
مانیم. ما می بینیم که روسیه چکار می کند و ما اجازه نمی دهیم رهبری روسیه به
این راحتی خلاص شود… اگر نگاه کنید که چه کسی در تیررس موشک های روسی در اروپاست،
آن وقت، این فقط کشوهای اروپای مرکزی و شرقی و ما هستیم». او
قول داد که «در تجزیه و تحلیل تهدید مشترک با متحدان اروپایی جهت
توسعه «سیستم دفاعی کار کند»، که بطور فزاینده ای شامل «پهپادها»، گروه ازدحام
پهپاد های کنترل شده یا سلاح های مافوق صوت است».
کافی
است که بگوئیم ۷۵ سال بعد پس از پایان جنگ جهانی دوم، امپریالیسم
آلمان پرتحرک شده است- و یک بار دیگر، روسیه را هدف قرار می دهد. نظامی کردن
وسیع جامعه در دستور کار آلمان برگشته است. نخبگان آلمان، هم‌چون گذشته، جهت فشار
در پیش برد منافع سرمایه آلمان، هردو، در داخل و خارج دست بهرکاری می زنند.
در این‌جا
باید سه ویژگی درنظر گرفته شود. مانند ویمار آلمان، شبکه های راست گرایان افراطی
در بوندس وهر(نیروهای مسلح) و سرویس های امنیتی که یک بار دیگر
شروع به فعالیت های خود کرده اند، و تا اندازه زیادی از نظر نخبگان حاکم آلمان
هیچ مانعی وجود ندارد. نظامی کردن محیط اجتماع، یک بار دیگر، درحال وقوع است.
همان گونه که کرامپ –
کارن باوئر گفت، او مسرور است، « که ما
قادر شده ایم تاحدودی نیروهای مسلح را در قلب جامعه آشکارتر کنیم، به پرسنلی که در
روز تولد بوندس وهر( نیروهای مسلح) در برابربوندستاگ آلمان
(پارلمان فدرال) تعهد عمومی می دهند و برای آن هایی که لباس نظامی به تن دارند،
سوار شدن در قطار مجانی است».
در
پاسخ به سئوالات «دای زی یت» که «رفاقت، جنگ، مردن برای کشور یک نفر، کشتن یک نفر»
در خود نمایی عمومی بوندس وهر عملا وجود نداشت»، کرامپ کارن باوئر بی‌درنگ پاسخ
داد، که، دقیقا این باید عوض شود. او اعلام کرد: «ما یک ارتش هستیم. ما مسلح
هستیم. وقتی‌که تردید داریم، سربازان باید نیز بکشند». برخلاف گذشته، «امروز،
مأموریت‌های خارجی خطرناک متداول است. آن کسانی‌که به بوندس وهر می پیوندد این‌را
می‌دانند، که این بخشی از آن‌چیزی است که من از یک دمکراسی خوب مستحکم و یک
اروپای قدرت مند درک می‌کنم.»
تنش
بین آلمان و آمریکا و اعلام اخیر خروج سربازان آمریکایی از آلمان در واقع بعنوان
بهانه ای جهت سرعت بخشیدن در طرح‌ریزی‌ها برای تجدید تسلیحاتی آلمان است. آلمان
اخیرا مخارج نظامی خود را بطور گسترده ای افزایش داده است و درحال برنامه ریزی
پروژه تسلیحاتی به ارزش میلیاردها چندرقمی است، اگرچه که بودجه ای که الان دارد
برابر با ۳۸/۱ درصد تولید ناخالص داخلی است. درواقع، این آلمان را
قادر می سازد که از نظر نظامی از آمریکا مستقل باشد. روزنامه با کیفیت بالای
سوئیسی، «نیو زورچر زیتونگ» که برای بی طرفی و گزارش دقیق خود از امور بین المللی
شناخته شده است، با پیش‌بینی ومحتاطی زیادی نوشت: «درنگاه اجمالی، ترامپ ممکن است
که این کشور- آلمان را تنبیه کند، اما در واقع، خروج سربازان در را برای یک فرصت
باز می کند: تمام آن سیاست گذاران واقعی، که سال‌ها علیه
عقیده اکثریت در آلمان، که نسبتا پاسیفیست، و تاحدودی ضد آمریکایی صحبت کرده اند،
حالا برای یک تغییر در یک مزیت قرار دارند».
«آیا
آلمان می‌خواهد احساس آرامش خود مبنی بر «ملت صلح» بودن را حفظ کند؟ و یا تا بحال،
این بدین معنا بوده که دیگران ضامن صلح بوده اند. یا آیا این کشور می‌خواهد از زیر
سایه گذشته اش گسترده شود، و بیرون بیاید، و صلح را برای خود و شرکای اروپایی خود
به ارمغان بیاورد؟».
عموم
آلمانی ها علیه جنگ و نظامی گری مبارزه می کنند. ترس و وحشت از جنگ های جهانی
و جنایاتی که آلمان نازی علیه بشریت مرتکب شد، هنوز در خاطره و حافظه جمعی باقی
مانده است. چیزی که در حال انجام است، بازگشت نظامی گری آلمان منحصرا از طرف
نخبگان حاکم با حمایت قاطع از اتحاد مجتمع صنعتی است که بعنوان تولید کننده سلاح
برای سود جویی از جنگ، سابقه‌ای خونین و گذشته ای ننگین دارد. بعبارتی دیگر،
نخبگان حاکم بر آلمان که مواجه با بحران عمیق سرمایه داری و تنش های بین المللی
هستند، درحال بازگشت به ابزارهای نظامی گری و جنگ هستند تا ثروت و قدرت خود را
تأمین کنند.
بازگشت به میلیتاریسم و جنگ‌گرایی- بسط و گسترش قوای نظامی
در
شرق، بهمین ترتیب ما، شاهد خیز موج میلیتاریسم(نظامی‌گری) ژاپن هستیم. متعاقب شکست
مصیبت بار ژاپن در جنگ جهانی دوم، توکیو مجبور شد که بجای سال‌ها درگیر جنگ بودن
را بنفع چشم انداز صلح‌طلبانه (پاسیفیست) کنار بگذارد، و عهد کرد که فقط در زمانی
که مورد حمله قرار گیرد، از زور و نیرو جهت حفاظت از سرزمین ژاپن استفاده می‌کند- وهرگز
بدون تحریک، جنگ با دشمن برپا نکند. در سال‌های اخیر، با این‌حال، رهبران سیاسی
ژاپن، بویژه نخست وزیر، شینزو آبه، تلاش کرده است که این کشور را از شرایط پساجنگ
خارج سازد.
صعود
چین بهانه مفیدی برای شینزو آبه فراهم کرد که با حداقل مخالفت داخلی، راه هایی جهت
تقویت نیروهای ملت خود پیدا کند. آبه، دو هفته قبل از این که مجبور به کناره گیری
شود، قانونی وضع کرد، که به ژاپن اجازه میدهد از متحدان خود دفاع کند. وی طرح
دفاعی قدرت‌مندی را تصویب نمود، و کارزاری جهت اصلاح قانون اساسی مخالف جنگ، برای
رسمی کردن احیای نیروهای نظامی کشور براه انداخت.
ژاپن
حالا می تواند بطور مؤثرتری از سرزمین اصلی و صدها جزیره خود دفاع کند، و اگر به
چالش کشیده شود، مقابه به مثل نماید، درخطوط دریایی جهانی پاسداری کند، و با
دشمنان در هرجا و هر زمانی که نیاز باشد، مقابله کند. این شیفت تحولی از امپراتوری
نظامی‌گری به ملتی صلح‌طلب و بازگشت به یک فرهنگ سیاسی حامی نظامی‌گری، به آمریکا
یک متحد بسیار قوی‌تری میدهد که همراه با هم بجنگند، اما از طرف دیگر، دارای این
پتانسیل نهایی است که بطور جدی تنش‌های منطقه ای و چشم انداز جنگ با چین و روسیه
را افزایش دهد.
در
تاریخ مدرن، روسیه دوبار پیش از این قربانی نظامی‌گری آلمان شده است. و هر دو کشور
روسیه و چین از نظر تاریخی تلفات سنگینی را بدست ایدئولوژی میلیتاریسم ژاپن متحمل
شده اند. در سال ۱۹۰۴، ژاپن با یک اقدام غافل‌گیرانه به جنگ علیه روسیه
رفت. پس از سال‌ها جنگ و فرمان‌روایی دروغین، ژاپن بطور رسمی مجمع الجزایر کُره را
در سال ۱۹۱۰ ضمیمه کرد. و در سال ۱۹۳۲، ژاپن دولت دست نشانده خود را در چین برقرار ساخت.
این یک
حقیقت تاریخی است که ژاپن نسبت به چین بطورغیرعادی قدرت‌مند بوده است، بطور بی‌رحمانه
ای جاه‌طلب و بطور ظالمانه ای وحشی بوده است. در طول شش هفته قتل‌عام چین بتنهایی،
که اکنون بعنوان «تجاوز ناموسی نانکینگ» ملقب شده ، در کم‌تر از دو ماه، سربازان
ژاپنی حدود ۳۰۰ هزار چینی را کشتند و به بیش از ۸۰ هزار زن تجاوز کردند.
در
مورد هردو کشور، آلمان و ژاپن، علائم اولیه تکرار تاریخ وجود دارد. ژاپن در بسیاری
از شیوه‌ها یک فتوکپی از آن‌چیزی‌ست که در آلمان آشکار شد. دستور کار آماده شینزو
آبه، این بود که شروع به بهبود اقتصاد مغشوش ژاپن کند، درحالی‌که از طرف دیگر، یک
سیاست خارجی قدرت‌مند با یک تمرکز مخصوص جهت مقابله با چین را تعقیب نماید. فقط پس
ازچند ماه درتصدی پست بعنوان نخست وزیری، آبه در یک مصاحبه به وال استریت ژورنال
گفت: «من پی برده ام که از ژاپن انتظار می‌رود که رهبریت را نه فقط درجبهه
اقتصادی، بلکه همچنین درعرصه امنیت در آسیا و پاسیفیک اعمال کند.»
در دسامبر سال ۲۰۱۸، شینزو آبه یک طرح دفاعی ۱۰ ساله را پخش کرد، که در میان دیگر چیزها، خواهان
تبدیل ناو هیلیکوپتربر ایزیمو به ناو هواپیمابر شد، و اولین کشتی از این نوع را از
زمان جنگ دوم جهانی به کشور ارائه شد؛ حدود ۲۴۰ میلیارد
دلار در نیروهای دفاع -ارتش در طول پنج سال آینده، ادامه افزایش مداوم هزینه های
دفاعی کشور؛ و خرید جت‌های جنگی جدید جهت جای‌گزین کردن نوع قدیمی آن‌ها. روشن
است، که همه این تجهیزات جهت حفاظت از سرزمین اصلی نیستند، بلکه به قدرت ژاپن
برای پروژه قدرت در خارج اضافه نماید.
در
تضاد با آلمان، با این‌حال، افکارعمومی ژاپن تحت شینزو آبه عمیقا تقسیم شده و شاید
تا قدری درباره ابتکار میراث دفاع نظامی دارای دو جنبه از احساسات و عقاید متضاد
باشند. حزب آبه قدرت را با کومیتو شریک است، جهت ماندن در تصدی، پایگاه کومیتو عمدتا
پاسیفیست است. معلوم شد که دوسوگرایی کومیتو می‌تواند مانع بزرگی برای جاه‌طلبی
آبه جهت تغییر قانون اساسی ژاپن و تبدیل کشور به یک قدرت منطقه ای با چشم انداز
جهانی باشد.
برای
این‌که منصف باشیم، ژاپن تحت شینزو آبه، همچنین احساس می‌کند که در خطرست، با یک تهدید
حتمی- کُره شمالی، و یک چالش‌گر طولانی مدت- چین احاطه شده است. ارتش ژاپن محترم
ترین نهاد در ژاپن است و جامعه ژاپن دیگر ضدارتش نیست، ولو این‌که هنوز ضدجنگ است.
اما قضیه این‌ست‌که، حتی پس از خروج احتمالی آبه، رهبر آینده ای که مایل به یک
ارتش سنتی‌تر در ژاپن باشد، دارای یک جو سیاسی مساعد جهت فشار برای تغییر خواهد
بود.
رفاقت واقعی در جبهه های نبرد
برلین
در حملات غربی علیه روسیه نقش رهبری را دارد و واحد ارتشی مرکب از پنج گروهان ناتو
را در لیتوانی رهبری می‌کند. آلمان و آمریکا نیز باهم از نزدیک در اقدامات ناتو
علیه روسیه همکاری می‌کنند. آلمان مهم‌ترین ناحیه جهت حمله برای واحدهای ناتو است
که در اروپای شرقی و هم مرز با روسیه مستقر هستند. و رسانه های آلمان مملو از
اظهارنظر است که خواهان تعهد به ناتو می‌باشند که سرانجام باید برآورده شود و
هزینه نظامی تا ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی افزایش یابد.(این هزینه
نظامی درحال حاضر ۳۸/۱ درصد از تولید ناخالص داخلی است، اگرچه اخیرا هزینه
های نظامی بطور گسترده ای افزایش یافته و برنامه ریزی جهت پروژه های تسلیحاتی به
ارزش میلیاردهای چندرقمی است.)
نظربه
این‌که در آسیا و پاسیفیک، شینزو آبه پنهان نکرده است که هدف اولیه او مقابله با
قدرت روبه رشد اقتصادی و قدرت نظامی پکن است که می‌تواند به آن اجازه دهد تا منطقه
و جهان را از منظر خود تغییر شکل دهد. ژاپن، همچنین اختلافات ارضی با هر دو کشور،
روسیه و چین را بتدریج به پیش می آورد. منتقدان آبه دلیل آورده اند که نظامی‌گری
وی به نیروهای ژاپنی گذرگاهی به سوی جنگ علیه کشورهای دیگر ارائه میدهد، و برخی
از منتقدان ژاپنی حتی تغییرات قانونی او را مانند «تدوین و تصویب قانون جنگ»
خواندند، و وی را مانند آدلف هیتلر آلمان بتصویر کشیدند.
برای
اطمینان، علیه یک چنین پس زمینه تلخ و زننده ای، جای تعجب نیست که بیانیه مشترکی
که در ۱۱ سپتامبر در مسکو صادر شد، با یادآوری از مبارزه
تاریخی آن‌ها علیه نازیسم و امپریالیسم ژاپن، علت اتحاد روسیه و چین را در شرایط
نوظهور بین المللی، از قدرت‌مندترین گذرگاه برای حفط صلح مشاهده کرد: «اتحاد
جماهیر شوروی و چین شدیدترین ضربه را توسط نازیسم و میلیتاریسم خوردند و بار و
مسئولیت سنگین مقاومت در برابر متجاوزان را تحمل کردند. به بهای خسارات عظیم
انسانی، آن‌ها اشغال‌گران را متوقف نموده، متلاشی کرده و نابود کردند، ازخود
گذشتگی و میهن‌پرستی بی‌همتایی در این مبارزه به نمایش گذاردند. نسل‌های جدید
عمیقا مدیون به آن‌هایی هستند که به خاطر آزادی و استقلال، و پیروزی نیکی، عدالت
وانسانیت از جان خود مایه گذشتند. با ورود به دوران جدید، روابط کنونی مشترک جامع
و همکاری استراتژیک روسیه و چین دارای یک ویژگی قدرت‌مند و مثبت از رفاقت واقعی
است که در جبهه های جنگ جهانی دوم توسعه یافته است. حفظ حقیقت تاریخی در مورد آن
جنگ یک وظیفه مقدس برای تمام بشریت است. روسیه و چین مشترکا با همه تلاش‌های خود
جهت جعل تاریخ، تجلیل از نازی‌ها، میلیتاریست‌ها و هم‌دستان آن‌ها، و لکه دار کردن
فاتحان مقابله خواهند کرد. کشورهای ما به هیچ‌کسی اجازه نمی‌دهند که در نتایج جنگ
جهانی دوم تجدیدنظر کند.»
درواقع،
شرایط کنونی در اروپا و آسیا- پاسیفیک یادآورعمیق شباهت تاریخی است. دولت آلمان
علنا دولت روسیه را در مسمومیت سیاست‌مدار مخالف آلکسی ناوالنی متهم کرده و روسیه
را با تحریم‌ها تهدید می‌کند. زبان آلمان نسبت به روسیه بطور چشم‌گیری تغییر کرده
است. آلمان دیگر هیچ احساس گناهی نمی‌کند که دستش به خون ۲۵ میلیون شهروند شوروی آلوده شده است، و بگونه ای صحبت
می‌کند که گویی درحال برنامه ریزی جهت کارزار نظامی بعدی علیه مسکو است.
بالاتراز
همه، همان گونه که یک بار در گذشته در دهه ۱۹۳۰ اتفاق افتاده است، سایر کشورهای غربی، درعقده روحی و
وسواس خود با مهار روسیه و چین، نه فقط چشمان خودرا نسبت به رشد میلیتاریسم در
آلمان و ژاپن می بندند، بلکه بطور پنهانی آن ها را تشویق و حمایت می کنند.
برگردانده شده از:
The Sino-Russian Alliance Comes of age ـ Part
1
Posted Sep 24, 2020 by M.K.
Bhadrakumar