( سروده ای ازسيد زبيرواعظی)

                          عيد غربت

 

صبح روز عيد بود و باشـــــــــــــتاب        مضطرب گشــتم بلند از جـای خواب

بود لرزان همچو بيد اندام مــــــــــــن         رفته بود ازترس يادم نام مــــــــــن

ترس ووحشت دروجودم شد پــــــــديد        يأس و نا اميدی ســـــجودم را دريد

گفتم آهسته که يارب يا منـــــــــــــــان        بازبرما روز ساختـــــی اين جـهان؟

همسرم را گفته بودم روزپــــــــــــيش        کای عزيز وهمرو و ازجان بـــــيش

هرچه ميخواهی زمن"عيدی" بـــــــگو       آنچه در دکان  شهـرديدی بـــــــــجو

گفت: کای مونس مزن قلبم شـــــــــرر        دلبر و يار و شفـيق و هم ســـــــــفر

اندکی برکيسه ات برکن نــــــــــــــــظر       پس ازاين بازی بکـــن يکدم حــــــذر

اين بگفت وجتکه خوردم ازهــــــراس       چونکه نزديک بود افتــــم ازتــــراس

برشمردم چند نوت کهــــــــــــــــنه را        بويناک و چُملــک و بنـــــــــــهفته را

چند پولی را که نزد بـــــــــــــــنده بود       اندرون رخـــــــــــــــــتهای ژنــده بود

دســت فرو بردم درآن جيب دگــــــــــر       جزشــگافی را نديــــدم درنـــــــــــــظر

اشک برچشم، ســــــوزدردل،آه به لب       کردم ازايزد فقـــط يک چيزطلـــــــــب

مرگ ميخواهم زتو مولای مــــــــــــن       خسته ام زين رنج و زين دنــيای مــن

ما و آن تاجر بهم همسايه ايــــــــــــــم      هم سن و هم منشأ و هم کوچــــــه ايم

هست اورا طالع و بخـت ووقـــــــــــار       چند سرا و خانه ، ملک بی شـــــــمار

کردی رامش توســـــــــــــــــن ايام را        لــيک برمن تيره صبح و شــــــــام را

تاج عزت برسرش بنــــــــــــــهاده يی       خوان نعمت دررهش بگشـــــــــاده يی

اين عدالت نيست که ايفاء ميــــــــکنی       برمن مسکين تو اجراء ميـــــــــــکنی

گوش ميدادم ندايی شد بلــــــــــــــــــند       داد برمن اين نويد و ايـــــــــــــن نژند

آمد ازغائب به سمـــــــــــــــعم اين ندا       کای " زبير" غافل و ای بــــــــــــينوا

عيد و نوروز وبرات ای مبـــــــــــتذل       کی شــــــــــــــــده نــــفی برايـت ازازل

گرکنی با فقرورنج، جنگ وجـــــــــدل       باليقــــــــــــين گردد چنين روزی بــدل

روزهای را که مرسوم شد به عيــــــد       بعد ســــــــــــــــــــی روز دگر آمد پديد

روزه نه پرهيزمحض ازخوردن است       خواهشات نفس رابرچيدن اســــــــــــت

همزمان با اجتناب ازخورد ونــــــوش       درصفای طينت و وجــــــــــــدان کوش

روزه بگرفتن به ســــــــــــــال پر ترا       هست مستلزم تمــــــــــــــــــــام عمرترا

گرثواب ازايزدت خواهــی مــــــــــدام        روزه می بايد گــــــــــــــرفت دايم تمام