مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                                              ونکوور، کانادا

 

 

پیـــــــر مـــــا        

 

برسر خم تا نشیند دردل شب پیــــر مـــــا        ساغرلبریز گـــیرد قاضــــی اجمیـــر مــــا

ازنهاد فکرما سامان کم ظرفــــــی بـــــرد        روزگارآرد به سامان رایت تدبــــیر مـــــا

جمع ازداد آورد طرح جهـــان بیکــــــران        نفی واثبات است برق روشن چون شیرمـا

روبسوی شرق اگرآرد گهــی پروامکــــن        مرغ دل درخانه خواند ناله ی شبگیر مــــا

ازعسی موسی بگیرد معجــــزپیغمبــــری        چون نگیری راه حق ازفکر عالمگیر مـــا

دانشت چرکین دلیهاراکند پــــاک ازدرون        بوی بد را دردهان آگنده دارد سیــــر مــــا

ازتعصب فارغم چون چشمـه ی آب زلال        سربلندی آورد چون قله ی پامیــــــر مـــــا

خامی افکار ما درکاخ گردون نابجاســـت        درعمارت پخته میباید گل تعمیـــــر مــــــا

به بود تاگرنباشم صوفی پشمینه پــــــوش        تانپوشم زیرآن قلب سیـــــاه قیــــر مـــــــــا

گرخدا بخشد بمن چشمیکه باشد روشنــــا        می نه افتد دیگران هرگز به کین تیرمـــــــا

گردن خود بسته بینم گربه زنجیر فســون        گردن دیگر نبردارد ســرزنجیــــر مــــــــا

ازریا کاری منم فارغ زاسبـــــاب گنـــــه        حلقه ی دامم فتد برگردن نخچـــــیر مـــــــا

گرنصیب ازنعمت وافرنمیگیرد کســــــی        نیست جای زندگانی خانه ی دلگیــرمـــــــا

دانشم دارد اثرها دردل هر بــــــی اثـــــر        میرسد براوج عزت طفل دامنگیـــر مــــــا

 

عزرها دارد به درگاه تو (فرخاری) خدای

تومده کس را مجال و قدرت تکفیــر مـــــا