کشورم
مولانا عبدالکبیر (فرخاری) ونکوور، کانادا
کشورم
گرچه خواند فکرت باطل پرستان کـــــافـــــــرم سرفرودآرم به ذرات وجودت کشــــــــورم
گرنباشدقدر من چـــون ذره درپیـــش کســـــــان نسل فردا سرنهد برحرمت خــــاکستــــــرم
ازعدم دارم اساس پیکــــــــرنا چیــــز خــــــــود جوش همت میبرد تافرق گردون جوهــــرم
ساقی ازصهبای گلرنگش بریزد یک، دوجـــــام تابگیرد راه خواب آلود چشم ســــاغــــــرم
قدرتم بالاتــــراســــت ازدرک انــــداز قـــــیاس پیش صیاد اجل یک مرغ بی بال و پــــــرم
سخت هوشیارم بدرک باطــــن نظــــم زمـــــان گرچه خواب آلوده میبینی به ظاهرپیکــــرم
ناتوانی ازتوان بگــــرفــــت دوری از وطــــــن استخوان از لاغری بارگران برگردنـــــــــم
راحت و آسودگی دزدیــده ازمـــــن روزگــــــار درگریز است چشم بیدار ازحریم بستـــــرم
فکـــــردرد تـــــوده دارد دردلــــــم داغ تــــپش گربخود اندیشم هرجا فارغ از درد ســـــرم
معنی نازک خیـــالــــی را سخـــــن آییـــــنه دار موشکافی های پرویزن فرازد زیـــــــــورم
دوراگربـــــاشــــم زاسبـــــاب دل آزار گنـــــــه برخدا نــزدیکتــــر ازعیســـــی پیغمبـــــرم
خواهم ارعیب کسی رافاش سازم همچـــــوروز درزبــان راستـــــی آیـــــینه ی اسکنـــــدرم
تابگیرم امتیـــاز ازدشمـــــن دون درجهـــــــان برفروش خاک خود چون دیگران سوداگرم
ظاهرآرایی دهد بـــــرکــــس مقــــام ارجمــــند دردکان خود نمایـــــی رهـــزن حنیاگـــــرم
گیتی چون قصرحباب آهنگ سازش یکدم است آب خضرزندگی هرگـــزنیایـــــد بـــــــاورم
خون چکد ازدیده ی مظلوم میهـــن ای دریــــغ پنبه ی بیــــداد ظلـــــمت را شــــــرار آذرم
روزبیکارم، غنای فقـــــــرپیچــــانــــم بـــــدرد شب درآغوش زمین هموارگــردد بستـــــرم
ناخدای کشتی بحر وطن چــــون نـــاخــــداست غرقه ی گرداب خونــست ذورق بی لنگـــرم
حالت زار وطن کس را نمیگیرد قـرار
میرود خونابها (فرخاری)ازچشم تـــرم