مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                               ونکوور، کانادا

 

به استقبال ازمطلع یک غزل حمیرا (نگهت) دستگیرزاده:

به صدای خسته ی مــن نــــفس بهــــار تابــــــد       به شب گـرفته ی مـــن گـــــل یاد یــــار تابــــــد

گهــــر وقــــــار

زپــس هـــــزارپـــرده، گهــــروقـــــارتابــــــد     زمیان گــورتــاریــــک، دل داغـــدار تابـــــد

اثرشکست موجم، به محیـــط پــــرتلاطــــــــم      توزنی اگربه سنگـــم، نفــــس شــــرارتابـــــد

اگرم که دیووحشــــی، زحقیقــــتم نگــــویـــــد     بدرون ابــــرظلـــمت، گــــل بیغبــــار تابـــــد

نه به زنده کاردارم، نه دهم بهــا به فضلــــش      که چراغ وشمع روشن، به شب مــزارتابـــــد

اگرازکتاب گیتی، ورق زنــی بــــه کلکــــــت      زگلوی حرف موزون، هـدف شعــــارتابــــــد

به سرت غروربیجا، چوحباب روی دریاسـت       که مژه بهم فشاری، کـــف نابکـــــار تابـــــد

کسی کزدرخت دانش، ببرد فیوض سرشــــار       لب ساغرمرادش، مــل پــرخمـــــار تابــــــد

هنرت چو گل شگوفد، به زمین زنــــدگانــــی       همه فرش روی عالـــم، چمن بهــــارتابــــــد

زدرخت برنگیری، منشان به بــــاغ فطــــرت       که میان سنبلستان، چودرخـت خــــارتابـــــد

به محیط وسنگ فرخار، توبخوان سرودنورور      که به چشم من غبارش، به فلک حصارتابد

به فرخاری بهترآید، بکشی غبار چشمش

همه خوب وزشت دنیا، به نگه نگار آیــد