وصف فرخار
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا
وصف فرخار
خوشا فرخارو آب خوشگــوارش بگیرد کوثــرآب از جـــویبـــارش
صدف زاید اگـــر در گهـــربـــار بـــرد گــرد یتیـــمی از غبــــارش
بهشت عدن را پیـــرایــه بخشـــد شکوه یاسمــیـن و مـــرغــــزارش
زشب تاروز نالد قمـــری شـــاخ نگیرد آشیان جـز گـــل هـــزارش
مزارشیخ را شیخیست مــدفـــون ملک ساید ســر خودبـــرمـــزارش
کند بــاز،ارنسیمـــش جیب گلبــن فضــارا پـــرکنـــد عطر بهـــارش
به فـــردوس بریــن بــالانشیـــنی نیــابــی راحـــت زیـــر چنــــارش
دهد کیفیــت صهبــای گلـــرنــگ خوری انگـــور باغ میـــوه دارش
شکست آیینه ی شهـــد زمـــانــرا غریو دلنشــــین چشمــــه ســــارش
بخون آغشته بینم چرخ گـــردون شررخیــزد زدشـــت لالـــه زارش
به پـــرواز آورد مـــرغ اجـــابت دعای صوفـی شـــب زنــده دارش
زدانشمند نامـی همچـــو (حجت) بلنداست برفلک صیــت وقـــارش
به حسن و دلبری حـــوربهشتـــی نــدارد همــسری پیـــش نگـــارش
پری زادش پری کوی قــافســـت که عمر جـــاودان بخشــدخمـــارش
شفق خیزد به گردون دردل روز به بیرون سرکشــد گرگــلعـــزارش
فشار کلک ناهنجـــار بیجــاســت نبـــردارد لــب نــــازک فشــــارش
پی تحصیل دونـــان ســـرنسایـــد به دو نان مردم خــوارو نــــزارش
به مغز دشمنــــان سفلـــه پـــرور چونیش عقرب است مژگان خارش
زدست دشنه ی دزدان خونخــوار دیگرگون گشته حال بـی قــــرارش
همان بلبل که پارافسانه میخوانــد کنون ناید به طرف شـــاخســـارش
نباشد کله ی کـاری بــه سرکـــار که بیجــا میـــرود آب از کنـــارش
هزاران ناله ی سربستـــه هــرآن برون ریــــزد ز قــلب داغـــدارش
هنــوزآهنـــگ مـــلای سیـــه دل کشـــد تیغ ستـــم را بـــرشکـــارش