آبستن صبح
مولانا عبدالکبیر (فرخاری) ونکوور، کانادا
آبستن صبح
خامیست اگر عشوه کند فرد سبــکســر روبه نخورد لقمه زچنگــال غضنفـــر
سوزدنفسم شاخه ی خشکیده درین باغ خاشاک شود مشتعل ازجرقه ی اخگر
پیکارنیاکان شمـــا گــرم مـــدام اســت خیزدشرر تازه بـــه هـــر حــال ز آذر
گرم است چو آتش بدل خاک ستمکیش آهیکه برون می جهد ازسینه ی خیبـر
رزمم هوس شعله فشانیست درین دیــر بزمـم نکنـــد خاطـــرافســـرده مکـــدر
بیهوده مـریــزم گهــرچشـــم به دامـــن طعم نمکم نیست درین کاســـه میســـر
شاهد نشود رام چـو آهـــوی بیـــابـــان آهوست به گفتار من و رســـم پیمبـــر
درگوش سخندان نــرود یــاوه ی مـــلا صوت وزغش نیست رسا برسرمنبــر
بیتل ندود دردل این دشت خطــرنــاک بینی هنر خیزش شبدیـــز بــه سنگـــر
با جهل هم آغوش بود مـــرد مسلمـــان تا بد هنر مهر به فـــرق ســر کــافــــر
(فرخاری) امیداست شود شام سیه روز
آبستن صبح است جهــان دردل خـــاور