ای کرزیا! ز پرسش روز جزا بترس     زین نالهء حزین من بی نوا بترس

ز آه یتیم و بیوهء میهن جدا بترس      از قبر و مار و گژدم و از اژدها بترس

                            آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                    

 

از شخص تو شکایه کنم یا ز روزگار    افزون گشته رنج من زار بی قرار

جانم به لب رسیده ز اوضاع این دیار    باید حذر کنی تو ازاین آه پر شرار

                            آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                   

 

ملت ز دست دارۀ تو  گوی: چون کند؟    هر دم ز سینه آه پیاپی برون کند

 دلهای پر ز عاطفه تالاب خون کند        آه و فغان و ناله و شور و جنون کند

                            آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                   

 

آسوده حال کیست؟وگرهست به ندرت است   چند رشوه خوارو خائن کشور به عشرت است

اهل وطن که واجد علم و فضيلت است     زین ماجرا به فکرو غم و رنج وحسرت است

                            آخر زبنده شرم کن و از خدا بترس                   

 

بنگر که وضع ملک به کجا ها رسیده است    بر ملتِ فقیر ، چه ستمها رسیده است

شور و فغان به عالم بالا رسیده است                    تا کهکشان و تا به ثریا رسیده است

                            آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                    

 

تا دولت ضعیف تو گندیده تر شده       این حال و روز مردم ما تیره تر شده

شالودهء نظام تو شاریده تر شده        بحران دراین وطن، چه پیچیده تر شده

                            آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                    

 

دنیا گذشتنیست بهر رنگ گوش کن     این تاج و تخت می گذرد خوب هوش کن

مسئول پذیر بوده و باری بدوش کن     نه ، بوسه بر رکاب اوباما و بوش کن!

                           آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                     

 

جعل و تقلب ازخود و از پارلمان ببين!    نقض حقوق مردمِ افغان ستان ببين !

از دادگاه ویژه و از دادستان ببين !    ریشخند عام و خاص شديد در جهان ببین!

                           آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                     

 

ملت به حال ابتر و دنیا به کام تو         این توسن فلک شده چند روزه رام تو

نوشد شراب  ذلت هر دم ز جام تو         از فکر و ایده‌ها و ز تدبیر خام تو

                                            آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                    

 

بیچاره کشوری که تويی شهریار آن   آواره ملتی که تويی غمگسار آن

یا دولتی که همچو تو شد پاسدار آن    راه نجات بسته شد از هر کنار آن                                                       آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                    

 

خود را دراین زمانه کمی استوار کن        بیدار شو ز غفلت و مردانه کار کن

جان را فدای ميهن و مردم نثار کن     مردی گزین و جهد نما، ننگ و عار کن

                        آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                   

مدح شهان واعظی کردن بسی خطاست    چون مرجع ثنای تو میهن ویا خداست           

 برکرزی وحکومتش اين نامه بس بجاست:  کسب رضای مردم، خوشبختیِ شماست                                 آخر ز بنده شرم کن و از خدا بترس                   

 

 

سید زبیر واعظی

جولای 2011

Said Zobair Waezi