نجیب بهروش     ونکوور کانادا

 

تخمیس استقبالی از مخمس مرحوم محمد عبدالحمید اسیر

بر غزل حضرت ابوالمعانی بیدل(ع)

 

از جـفـــــای دهــــــــر تـاکـی نـالــه و مـاتـم کـنـم    چـنـد از جـور لـئـیـمـان شـکـوه هـــا پـیـهـم کـنـم

بـه کـــزیـن رنج و مـشـقـت خـویش را بـیغـم کـنم    بـعـد ازیـن از صحـبـت ایـن دیـو مـردم رم کـنـم

غــــول چـنـدی در بـیـابــان پــرورم آدم کـــــــنـم

دوربـودن بـهـتـراسـت از هـــر دنی و بـی هـنـر    چـون کـزینان سـر زنـد انـدرجهـان پـیـوسته شـر

خـائـنـان را هـم هـمـیـن طـائـفـه مـی بـنـدد کـمـر    در مـــزاج بـد رگــان جـــز فـحـش کـم دارد اثـر

زخم سگ را بی لعاب سگ چه سان مرهـم کـنـم

هــــرکـســی مـقــدار طـاقـت بـار دنـیـا می کـشـد    عـده یی ازبـهـر شهـرت تـشـنه گی هـا می کـشـد

زال گـیـتـی ابـلـهـــان را دل بـه یـغـمـا می کـشـد    عـالـمـی رنـج تـوقـع هـای بـیـجــــــا مـــی کـشـد

کـوس شـهــرت انـتـظـاران بـشـکـنـم یـا نـم کـنـم

سـاز بـزم زنـدگــــــــی را نـیـک بـنـوازد صلاح    با فـریب و حـیـلـه و نـیـرنـگ نمی سـازد صلاح

"پیش این بد طـیـنـتـان چون موم بگـدازد صلاح"    بـا فـسـاد جـوهــــر ذاتـی  چــــه پــردازد صلاح

آدمـیـت کـو اگــــر از خــــرس مــویـی کـم کـنـم

عـمـر ضـایـع مـیـشـود از بهــر هـر سـودای خـام    کـسـب دانـش مـیـکـنـد انـسـان را عـالـی مـقـــام

از در عـلـم حـــاصـل آیـد عـــام را فـیـض تـمــام    بـسکـه در سـاز کـلامـم فـیـض آگــاهـیسـت عـام

مـحـــرم انـصـاف گــردد گــر کـسـی را ذم کـنـم

از سـتـم هـــای هـمـیـن هـیـزان نـاپـاک و پلـشـت    خانه و کـاشانه شد هـمـوار چون صحـرا و دشت

مـــردم مـسـکـیـن ز دامــان وطــن آواره گـشـت    هـرزه کاری ها درین دلـمـرده گان از حد گذشت

بـعـد ازیـن آن بـه اگـــر کـــاری کـنـم مـاتـم کـنـم

بسته است این قـوم ظالم درب چشم و گوش شرم    داعـیـان راه حـق را نـیـسـت هـم روپـوش شــرم

نیکـبـخـت آنست که جامش پر بود از نوش شرم    عـبـرت ایـجـاد اسـت (بـیـدل) تنگی آغـوش شرم

بـی گـریـبـان نـیـسـتـم هـرچـنـد مـژگان خـم کـنـم

نـومـبـر 2011