مولانا کبیر "فرخاری"

ونکوور کانادا

 

فکر دیگر نشود. کلماتی را سر هم بندی نمودم تا قریحه خویش را بیازمایم.

 

ازمون

قدح پر کــن ز مینای لب چــون غنچه زیبایت      شــود سـاقی  فــدای قامــت سرو سمن سایت

کــند هـــر ارزو مـندی به یک دیـــدن تمنـایت     فلک را زیر پا گــیرد دو چشم شوخ شهلایت

شب دیجور و تاریکت دو گــیسوی چــلیپایت

ز پیچ و تاب کاکل،تاب و پیچ افتد به جان من     به وصف روی چون ماهت نمی گردد زبان من

درخـــــشی در دل شب افـــتاب اسمـــــان من    به دست تــــست بازار فـــــروش استــخوان من

قـــیام قـــامتت دارد قــیامـــت روز فـــردایت

ز رخسارت شــفق درس هنر در اسمان گیرد       حـــنای دست خود در باغ،طفل ارغوان گیرد

و تار جوهــر و لولو ز درج کهکـــشان گیرد       به تیغ کــند اگر خواهی که جانم رایگان گیرد

نلــرزد موی بــر جانم چو قـــربانی به مینایت

کی دیدست ظلمت شب روز روشن در بغل گیرد    ز موی عنبرین چتری به خورشید ازل گیرد

به موسی خضر ره درس شرایــع در عمل گیرد     ببــال مـــرغ دانش ادمـــی راه زحـــل گیرد

بــه دور از چشم بــد بادا قــد سرو دل ارایت

چو چاه یوسف مصری مبین چاه زنخــدانت      ندارد همــسری با چشم تو چشم غــزالانت

دو چــشم نرگس بیمـــار شاگــــرد دبستانت     انــار ایــد بـــرون از روزن چاک گریبانت

بنا گــوشت نبردارد به گــوش المــاس لالایت

ازت خواهد که (فرخاری)به همت یا به انسانی     به زخم ریش کی ریزی نمک را از نمک دانی

حریفم گر چه می کوبد به هر جا طبل شیطلنی   بکن گــوشواره بر گــوشت سخن را از سخندانی

نه ینداز از نظــر گــاهی رفــیق پای بر جایت