اول ماه می
اول ماه می
بياييد عهد پيشين را بياد آريم
اميدی رفتگان را تازه گردانيم
دراين فرخُنده جشن ماه می جام نخستين را
بياد آن رفيق، يا آن شهيد خلق ما نوشيم
که در اين نو بهار ما
اگر بس سُرخ گل، بس لاله خواهد رُست
زخون پاک ايشان مايه خواهد داشت
* * *
جهان پير ما ياران
اميد و آرزوهای جوان دارد
ولی افسوس
که اين جنگاور پير و اميد افروز ملت ها
نشد سالی که داغی را بداغ ما نيافزايد
جهان ميخواهد اين رسم کهن را ما براندازيم
« فلک را سقف بشکافيم و طرح نو دراندازيم»
بدين شهر ستم گستر بساط عدل و علم آريم
«که دست افشان غزل خوانيم و پا کوبان سراندازيم»
***
شما ای همرهان با هرکلام اتحاد و هر سرود خوش
طلوع آفتاب آرزو ها را
به جان ها مژده می آريد
رسد آن روزگارخوش که دنيا را جوان سازيم
درفش کاوه را با رأی و فتوای زمان خود
بدشت و کوه و درياها بيافرازيم
رسد آن روزگار خوش
که فارغ ازغم نان و ستمهای توان فرسای امروز
زحاصل بخشی کارخود و عدل زمان اقتدار خود
به رسم حافظ شيراز
هميشه « گل برافشانيم و می درساغراندازيم »
و ياد آن رفيقان را
که جان را جام فتح مردمان کردند
سرودی جاودان سازيم
***
تذکار:
شعر ( اول ماه می ) يکی از اشعار رفيق شهيد توده ای حسن حسين پور تبريزی، از رهبران جنبش سنديکايی ايران است که دربهار 1338 سروده شده است.
رفيق حسن حسين پور تبريزی بدست مزدوران رژيم ولايت فقيه زير شکنجه های وحشيانه به شهادت رسيد.
يادش گرامی و راهش پُر رهرو باد!