به مناسبت سالگرد خانه ی مولانا که در ونکوور کانادا به زعامت محترم مجید(قیام) شالوده ریزی شده است.

مولانای بلخی

خوشا بزمیکه بینم مولوی قندیـل عـــــرفانــــش                  که ریزد نقد وحــــدت ازبن چاک گریبـــــــانش

نظام مهرومه خدمت گزارعرصــــه ی راهنـــد                  که همچون چـــهلچراغ آویزه برسقف شبستانش

دو مصراع قصاید غنچه ی بشگفتــه درباغ انـد                   نسیم آهستــــه بردارد گــلاب عنبـــرافشانــــش

سخن باشــــد چـــودرج معنــی نازک خیالی ها                    ببارد دروگوهر از لــــب لعــــل سخنــــدانــش

بیارایـــد بســــاط گــــل ببـــرگ مصرع رنگین                   نمیبینی که بلبل نغمــــه دارد درگلستــــانــــش؟

غزل را میکشد در رشته چـون لولوی لالایـــی                   شرارافتد به خاشاک چرند با فــــان دورانـــش

خدای مثنـــــوی آن نـــاخـــــدای زورق قــــلزم                   ندارد باک ازموجش؛ نمیترسد زطــــوفانــــش

به آب فکرتش شوید غبار از صفحـه ی خاطـــر                  زجیب مثنوی بیرون کشد الماس غلطـــــانــش

غزل را همچو یوسف میدهد آیین خوشـــبویـــی                   به بوی پیرهن بینا کنــد یعقـــوب کنــعانـــــش

گدازد با ســـــرانگشت اشـــارت ســد اسکــــندر                  حیات تازه میگیرد خضـر ازآب حیـــوانـــــش

به کام هرصدف ریزد گهر چون قطره ی نیسان                  دهدخورشیدرا روشنگری فانوس چشمــانــــش

غزال شعردارد مشک تردرنــــافه ی خونیـــــن                  شکرریزد به کام شوق شاگــرد دبستـــــانـــــش

زعشق شمس تبریزی به اخگر میـزند خـــودرا                   که چون پروانه خاکستر شود درکوی جانانــش

نظام شمس را درذره بیند شمس تبــــــریــــزی                    ودریک قطره دریاییکه پیدانیســـــت پایانــــش

پدرباطفل بیدارش گــــــذارد بلــــخ بامـــــی را                   به ترک بلخ شد روزی گرفت آن ترک ترکانش

به (فرخاری) بده جامی زخواب خود شود بیدار

قدح پرکن بیا ساقی که یابد نبض درمانـــــــــش