هدايت حبيب

محروم ساختن شهروندان يک کشور از سفر به خارج درهيچ يک ازقوانين داخلی و جهانی، بشمول اعلاميه جهانی حقوق بشر مجاز نيست!

درمورد مسافرت شهروندان افغانستان به خارج، در ماده سی و نهم قانون اساسی افغانستان که در نشست بزرگ "شورای عالی نمايندگان مردم افغانستان" (لويه جرگه) به تصويب اعضای آن رسيده و نزد همه کشورهای جهان ارزشمندی آن محفوظ است؛ چنين حق به مردم داده شده است:

« ماده سی و نهم: هر افغان حق دارد به هر نقطه کشور سفر نمايد و مسکن اختيار کند؛ مگر در مناطقی که قانون ممنوع قرار داده است.

هر افغان حق دارد مطابق به احکام قانون به خارج افغانستان سفر نمايد و به آن عودت کند.

دولت از حقوق اتباع افغانستان در خارج از کشور حمايت می نمايد.»

اما پس از اشغال افغانستان توسط دولت جنايت پيشه ی پاکستان و در کرسی قدرت نشاندن مزدوران ديوبندی خود را بوسيله سازمان جهنمی "آی. اس. آی" به نام "طالبان"، افغانستان به جهنم روی زمين تبديل شده و درهر کوچه و شهر و دهکده ی کشور حمام خون جاريست.

همين که شهروندان اين "جزيره ی وحشت" می خواهد بخاطر نجات جان خود و ادامه ی زندگی به خارج از کشور سفر نمايند، اين گروه جهالت پيشه عصر حجر، همه ی ساکنين اين سرزمين را ممنوع الخروج اعلان و گروگان گرفته اند تا دربدل اين عمل جنايت بار ضد انسانی خويش از کشورهای خارجی پول و امتيازات " به رسميت شناختن اجباری رژيم منفور ددمنش خود را بدست بياورند.

طبق خبری که از طريق سرويس " بی. بی. سی " به نشر رسيد آنان علان نمودند:

«بدون دلیل موجه کسی نمیتواند از افغانستان خارج شود و از چنین سفرهایی جلوگیری خواهد شد. سخنگوی طالبان دیروز یکشنبه ۲۷ فبروری گفت زنان هم "بدون عذر شرعی" نمیتوانند به تنهایی از کشور بیرون شوند و برای سفر دانشجویان دختر به خارج از افغانستان راه حلی پیدا خواهد شد.

قیودات تازه بر سفر افغانها به خارج از کشور، شرایط را برای زنان به مراتب دشوارتر میکند. زنان اگر به بیرون از کشور سفر میکنند باید محرم داشته باشند.

اکثر کسانی که قصد سفر به خارج از کشور را دارند، فعالان حقوق بشر و افرادی اند که در داخل افغانستان تحت تعقیب قرار دارند و به دنبال راهی برای خروج از کشور اند.

از سوی دیگرطالبان از مهاجران و نخبگان دعوت میکنند تا دوباره به کشور بازگردند، آیا کسی با شدت گرفتن ترورهای کارمندان سابق، اعم از ملکی و نظامی؛ سرکوب خونبار و سربه نيست کردن زنان آزاديخواه ؛ ترقی پسند و تحول طلب؛ منتقدين سياسی ترقيخواه و عدالت جو؛ دختران و پسران که تحصيل، کار و برابری حقوق يکسان برای همه می خواهند؛ وليک از طرف اين جامه سپيدان سيه دل با رگبارمسلسل به کام مرگ فرستاده می شوند؛ کسی جرأت میکند دوباره به کشور برگردد؟ انسان ها، بر حسب ضرورت زندگی وبمنظور بدست آوردن فضای زيست مطمئن پيوسته محل حیات خود را تغییر داده به طور آزادانه ويا بنا برحکم اجبار تداوم زندگی، جائی خود را در گوشه ای از اين کره ی خاکی، محل سکونت خويش را انتخاب می نمايند. تغییر و انتخاب محل زندگی یکی از کهن ترین کار و عملکرد انسان ها است. مهاجرت گاهی به گونه انفرادی و زمانی هم بطور دسته جمعی صورت میگیرد که در چهل سال اخير و بويژه در روز های شش ماه اخير، نه برای امرار معاش و شرایط بهتر زندگی، بلکه صرفا به خاطر حفظ جان و ادامه ی حیات بوده است. عامل اصلی مهاجرت ها در طول تاریخ، عمدتاً جنگها بوده است، که پیوسته با شعله ورشدن آتش جنگ، مردم بی دفاع، خانه و کاشانه ی خود را رها کرده به شهرهای داخل ويا کشورهای ديگری، آواره و پناهنده می شوند.

تا وقتی که امنيت قابل اطمينان در کشور بوجود نيايد و برای زنان و مردان جای کار و اشتغال فراهم نگردد؛ مشارکت فعال زنان در امور سیاسی ـ اقتصادی ـ فرهنگی و امور اجتماعی دوباره اعاده نگردد؛ عوض دولت دست نشانده تحمیلی پاکستانی ها دولت همه شمول ایجاد نگردد، حاکميت قانون و نظام دموکراسی جای فرمانروايی قوماندانان طالبی را نگيرد و باندهای تروريستی و آدم ربايی سرکوب نگردد؛ از گسترش دامنه فقر و ناداری در افغانستان جلوگیری بعمل نیاید؛ مهاجرت ها جريان خواهد داشت.

از جانب ديگر طوری که هم ميهنان مان آگاهی کامل دارند؛ از مدتی بدينسو طالبان عمليات جستجوی خانه به خانه را در شهر و محلات کابل، ولايات پروان، کاپيسا و پنجشير آغاز کرده، خانه های مردم را بدون مجوز قانونی با دهشت و وحشت تلاشی می کنند و هر کسی را که خواسته باشند با خود می برند و سربه نيست می کنند.

درحالی که در ماده ی سی و هشتم قانون اساسی افغانستان در مورد مصونيت مسکن شهروندان کشور چنين حکم شده است:

«ماده سی و هشتم: مسکن شخص از تعرض مصون است.

هيچ شخص به شمول دولت نمی تواند، بدون اجازه ساکن يا قرار محکمه با صلاحيت و به غير از حالات و طرزی که در قانون تصريح شده به مسکن شخص داخل شود يا آن را تفتيش نمايد.»

درحالی که نهادهای بين المللی مدافع حقوق بشر و اتحاديه اروپا در مورد عمليات جستجو و بازرسی خانه به خانه نيروهای طالبان در کابل و اعمال محدوديت های تازه ی سفر به خارج؛ بويژه سفر برای زنان بدون همراه مرد ابراز نگرانی کردند؛ اما اين "دبل فاشيستهای دين سالار و قبيله پرست عقرب صفت" به هيچ يک از قوانين نافذه ی کشور؛ اعلاميه جهانی حقوق بشر و واکنشهای جامعه جهانی و نهاد های مدنی، کوچکترين ارزشی قايل نشده به استمرار اعمال جنايت بارشان، ادامه می دهند.

جای تأسف اين است که عده ای از روشنفکران چپ نمای کشورما که ديروز پرچم سرخ را دردست داشتند؛ امروز درزير پرچم سياه طالبان نغمه سرايی می کنند و در سايت های سرخ رنگ خويش و ساير سايت های خبری؛ از طالبان سيه دل حمايت کرده و آمدن شان را در قدرت تبريک و تهنيت گفته آنانی که برضد اشغالگران پاکستان و مزدوران طالبی آنان دست به مبارزه و مقامت زدند؛ با لفاظی های ويژه و موضعگيری های شعبده باز گونه تخريب می کنند.

اين روشنفکران چپ نمای جهالت پرست عصرحجر! در طول شش ماهی که زنان و دختران شجاع آزاديخواه ضد تحجر طالبان فرهنگ ستيز پاکستانی دست به مظاهرات ظلمت شکن تاريخ ساز زدند؛ حتا يک روز در يک نبشته ای از اين حماسه آفرينان تاريخ ساز کشور نی تنها دفاع نکردند؛ بلکه به گونه مستقيم و برخی با تغيير واژه ها و دپلمات گونه از اين وحشی ها دفاع هم نمودند.

نفرين بر چنين روشنفکر "سرخ گونه ی ديروز" و " سياه پرست رنگ باخته ی امروز!

که " در زير دهل دوسره ی قبيله ی جنگ عصر حجر"، نغمه سرايی می کنند!