چگونه رژیم‌های عربی جنگ اسرائیل علیه غزه را تأمین مالی می‌کنند 

محمد حسن سویدان
منتشر شده در کرادل
ترجمه مجله هفته
رژیم‌های عربی که روابط خود را با تل‌آویو عادی‌سازی کرده‌اند، از جمله تأمین‌کنندگان اصلی مالی برای مجتمع نظامی-صنعتی اسرائیل هستند. این میلیاردها دلار عربی اکنون به جنگ بیهوده این رژیم اشغالگر علیه فلسطینی‌ها در غزه، اورشلیم و کرانه باختری ارسال میشود.
در طول تاریخ کوتاه خود، اسرائیل جنایات زیادی علیه مردم فلسطین و کشورهای همسایه عرب مرتکب شده است و اغلب از مواد شیمیایی ممنوعه بین‌المللی مانند فسفر سفید استفاده کرده است که در روزهای اخیر علیه نوار غزه و لبنان به کار گرفته شده است.
در بحبوحه جنگ مداوم این رژیم اشغالگر علیه نوار غزه، این رژیم به میزان قابل توجهی آزادی عمل داشته است، به ویژه به لطف حمایت غرب، به ویژه از واشنگتن، که خود را به عنوان مدافع حقوق بشر جهانی معرفی می‌کند. دوگانگی آشکار این سیاست غربی ازطریق تجاوزات وجنایات جنگی مستند شده درطول دهه‌ها در کشورهایی مانند عراق، افغانستان، ویتنام، سوریه، لبنان وغیره آشکار می‌شود.
اما تنها کشورهای غربی نیستند که امروز توانایی‌های نظامی اسرائیل را تقویت می‌کنند. تجزیه و تحلیل دقیق نشان می‌دهد که بخش قابل توجهی از تأمین مالی صنایع نظامی اسرائیل اکنون ازکشورهای عربی سرچشمه می‌گیرد که اخیراً روابط خود را با این رژیم اشغالگر عادی‌سازی کرده‌اند. پس تأمین‌کنندگان جنگ‌های اسرائیل چه کسانی هستند؟
رشد صنایع تسلیحاتی اسرائیل
بر اساس گزارش مؤسسه بین‌المللی تحقیقات صلح استکهلم (SIPRI)، بیش از ۹۹ درصد واردات تسلیحات اسرائیل بین سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ از ایالات متحده و آلمان تأمین شده است.
در این دوره، اسرائیل تسلیحاتی به ارزش ۲.۷ میلیارد دلار وارد کرد که بخش اعظم آن ـ۷۹ درصد ـ از ایالات متحده (۲.۱ میلیارد دلار) و ۲۰ درصد از آلمان (۵۴۶ میلیون دلار) بود.
البته ایالات متحده بزرگترین حامی مالی اسرائیل است، زیرا از پایان جنگ جهانی دوم ۲۴۶ میلیارد دلار کمک نظامی و اقتصادی به این رژیم ارائه کرده است. در سال ۲۰۱۶، تعهد واشنگتن به تل‌آویو در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما با یک یادداشت تفاهم ۱۰ ساله (۲۰۱۹-۲۰۲۸) تقویت شد که درآن به اسرائیل ۳۸ میلیارد دلار کمک نظامی وعده داده شد که بیش از۳ میلیارد دلار درسال است.
به نظر می‌رسد حقوق بشر آخرین چیزی است که آمریکایی‌ها به آن فکر می‌کنند. در حالی که رفتار اسرائیل بدتر می‌شود، ایالات متحده حمایت بی‌چون و چرای خود را از ماشین جنگی اسرائیل و پروژه استعمارگر صهیونیست، که در هفت دهه گذشته جان ده‌ها هزار فلسطینی را گرفته است، دو برابر می‌کند.
در سال ۲۰۲۲، دو سال پس از توافق‌نامه ابراهیم که توسط ایالات متحده میان اسرائیل و ایالات متحده، بحرین، مراکش و سودان امضا شد، صنعت تسلیحاتی اسرائیل شاهد افزایش بی‌سابقه‌ای در صادرات به مبلغ کل ۱۲.۵ میلیارد دلار بود، که یک رکورد از زمان تأسیس اسرائیل ۷۵ سال پیش است.
صادرات پهپاد، با ۲۵ درصد از این کل شگفت‌انگیز، پیشتاز بود و افزایش قابل توجهی نسبت به ۹ درصد در سال ۲۰۲۱ داشت. موشک‌ها و سیستم‌های دفاع هوایی در پی آن قرار گرفتند و ۱۹ درصد از فروش تسلیحات اسرائیل را تشکیل دادند، در حالی که سیستم‌های رادار و جنگ الکترونیک ۱۳ درصد را تشکیل دادند.
عربستان سعودی، امارات متحده عربی و بحرین، تأمین‌کنندگان اصلی جنگ‌های اسرائیل
گزارشی که توسط وزارت دفاع اسرائیل منتشر شد، سود مالی را که عادی‌سازی روابط برای صنعت تسلیحاتی رژیم اشغالگر به همراه داشت، آشکار می‌کند: تنها در سال ۲۰۲۲، ۲۴ درصد (معادل ۳ میلیارد دلار) از صادرات نظامی اسرائیل به کشورهای عربی که روابط خود را با تل‌آویو رسمی کرده‌اند، رفته است. این یک افزایش قابل توجه نسبت به ۱۶.۵ درصد در سال گذشته است. در سال ۲۰۲۱، تنها بحرین و امارات متحده عربی ۷.۵ درصد (۸۵۳ میلیون دلار) از صادرات تسلیحات اسرائیل را به خود اختصاص دادند.
از نظر جغرافیایی، کشورهای عربی امضاکننده توافق‌نامه ابراهیم سومین گروه بزرگ‌ترین کشورهای واردکننده تسلیحات اسرائیلی هستند، پس از کشورهای آسیا و اقیانوسیه (۳۰ درصد) و اروپا (۲۹ درصد).
این امر نقش مهمی را که این کشورها به عنوان تأمین‌کنندگان کلیدی هم برای مجتمع نظامی-صنعتی اسرائیل و هم برای اقتصاد آن ایفا می‌کنند، برجسته می‌کند. با این حال، پشت پرده مشارکت مالی کشورهای عربی، این واقعیت ناامیدکننده است که در کمی بیش از یک هفته، بیش از ۴۱۳۷ غیرنظامی فلسطینی، که اکثر آنها زنان و کودکان بودند، کشته و بیش از ۱۳۰۰۰ نفر دیگر مجروح شدند، زمانی که جنگنده‌های اسرائیلی فلسطینیان را در غزه به خاک و خون کشیدند.
ایران تنها کشوری است که مقاومت در فلسطین را در همه سطوح حمایت می‌کند.
در مقابل مشارکت و همکاری عربی ـ و ترکیه ـ که بخش نظامی اسرائیل را حمایت می‌کند، ایران “تنها کشور [غرب آسیا] است که مقاومت در فلسطین را در همه سطوح حمایت می‌کند”، همانطور که محمد الهندی، معاون دبیرکل جنبش اسلامی جهاد فلسطین (PIJ) توضیح داد. این حمایت مصمم احتمالاً به پیروزی استراتژیک اخیر مقاومت فلسطین کمک کرده است ـ در مقابل اینکه غزه، اورشلیم و کرانه باختری باید یک نسل‌کشی دوم را متحمل می‌شدند.
نقطه عطف برای مقاومت فلسطین
پنجاه سال پس از حمله غافلگیرانه ارتش‌های عربی به رهبری مصر و سوریه به اسرائیل در سال ۱۹۷۳، هفتم اکتبر به تاریخی ماندگار تبدیل خواهد شد. این تاریخ نه تنها به دلیل موفقیت‌های نظامی جسورانه فلسطینی‌ها در عملیات سیل الاقصی، بلکه به عنوان لحظه‌ای که نیروهای مقاومت به هژمونی غربی ضربه‌ای قاطع وارد کردند و تصویر زمانی غیرقابل نفوذ “اسرائیل قدرتمند” را فروپاشیدند، مهم خواهد بود. چنین چیزی در منطقه از ژوئیه ۲۰۰۶ اتفاق نیفتاده بود، زمانی که مقاومت لبنان، حزب‌الله، در جنگ ۳۳ روزه خود علیه لبنان هر هدف نظامی اسرائیل را ناکام گذاشت.

برای اولین بار در ۱۷ سال گذشته، نمای یک دولت اسرائیلی قدرتمند که تا دندان مسلح و تأمین مالی شده است تا منافع منطقه‌ای واشنگتن را حفظ کند، افشا شد. امروز، یک اسرائیل بسیار ضعیف‌تر که در برابر گروه‌های مقاومت مصمم مجبور به درخواست کمک نظامی شده است، به یک بار سنگین بین‌المللی برای حامیان غربی خود تبدیل شده است.
پس از عملیات طوفان الاقصی، اسرائیل طبق پیش‌بینی، به جای اتخاذ اقدامات تلافی‌جویانه هدفمند علیه مقاومت مسلح، اقدام به واکنشی وحشیانه و نامتناسب علیه جمعیت غیرنظامی آسیب‌دیده نوار غزه کرد.
در همین حال، چندین کشتار بزرگ رخ داده است که در آن کل محله‌های فلسطینی، بیمارستان‌ها و اماکن مذهبی در نوار غزه محاصره شده به خاک و خون کشیده شده‌اند. در حالی که این جنایات علیه بشریت در حال افزایش است، نه تنها جهان غرب، بلکه همچنین همکاری رژیم‌های عربی که به طور مخفیانه مجتمع نظامی-صنعتی اشغالگران را تأمین مالی می‌کنند، پوششی برای رفتار آزاردهنده و غیرقانونی اسرائیل ارائه می‌دهند.
نسل‌کشی در غزه ممکن است پروژه عادی‌سازی آمریکا و اسرائیل را برای مدتی متوقف کرده باشد. و شاید فروش تسلیحات اسرائیل به دولت‌های عربی به طور موقت به دلیل نیاز تل‌آویو به این تسلیحات مختل شده باشد.
برای کسانی که ورود محور مقاومت منطقه به این نبرد را با اشتیاق انتظار می‌کشند، هدف نه تنها شکست اسرائیل، بلکه لغو هرگونه عادی‌سازی عربی با دولت اشغالگر خواهد بود. در نهایت، کشورهای عربی برای تأمین مالی جنگ اسرائیل علیه غزه پاسخگو خواهند بود.