وحدت نیروهای ملی ودموکراتیک متضمن نجات ومایه بقای کشورما میباشد!

وحدت نیروهای ترقی خواه ودموکراتیک کشور، نخستین گزینه هدفمندانه ومهمترین کلید حل معضلات ونجات مردم افغانستان از بلای جنگ وبدبختی و آخرین شانس بقای افغانستان منحیث یک کشورمستقل در جغرافیایی جهانی میباشد.

 جنگهای تحمیلی چهار دهه ی اخیر وتجاوزات پی در پی قدرتهای استعماری، افغانستان را به جولانگاه تروریزم بین المللی، قاچاق مواد مخدر، میدان آزمایشگاه سلاح های کشتار جمعی وسرزمین نفاق و شقاق؛ تعصبات قومی، سمتی، زبانی وجنسیتی مبدل نموده وبه پرتگاه نابودی کشانده ادامه مداخلات مستقیم متجاوزین خارجی منجر به فروپاشی سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی وایجاد فقرشدید، مرض، بیکاری، بیسرنوشتی ومهاجرت میلیونها نفر ازساکنین کشور گردیده است.

جریان تلفات ناشی از تنشهای داخلی وجرقه های جنگ سر حدی بطور مقطعی وفرمایشی در اطراف واکناف کشور، انتقال وجابجایی اقوام وزیرستان پاکستان وساکنین دوطرف مرزدیورند بصورت کتلوی در مناطق شمال کشور شرایط هولناک زنده گی مردم را بصورت بیسابقه غیر قابل تحمل ساخته، برغم ظلمها وستمگری های داخلی برمردم کتله های وسیع را بدام کشورهای همسایه ومنطقه انداخته است که تلفات ناشی ازآن کمتر از قربانی جنگ داخلی نبوده است.

تلفات مهاجران هموطن درابحار بخصوص آبهای مدیترانه، تارومارشدن مهاجران بصورت گروهی توسط آدم ربایان ومافیای قاچاق انسان، حبس ونگهداری مهاجران هموطن درکشورهای ایران، پاکستان، یونان ولادرک شدن صدها مهاجر در مسیر مهاجرت متاُسفانه گراف تلفات سنگین مهاجران افغانستان مقیم خارج را بالا برده است.

علاوه برآن طبق اظهارات منابع خبری واطلاعاتی تعداد زیادی از مهاجران کشور ما در زندانهای ایران وپاکستان تحت شکنجه، آزار واذیت قرارداشته ودر شرایط هولناک بسر می برند. درین کشورها به ادامه ی دوران به اصطلاح جهاد و ده ها سال سرباز گیری از صفوف مهاجران ومسلح ساختن آنها برای تخریب و ویرانی کشورما، اکنون پناهنده گان افغانستان در مواجهه با تهدید، ترور، تجاوز و تحمیل شرایط هولناک بر آنها جانهای شیرین خود را از دست میدهند.

مزید بر آن مقامات درکشورهای یاد شده گروه های بزرگی از مهاجران افغانستان را بصورت جیره خوار یکجا با تروریستان ساخت قدرتهای غربی وکشورهای عربی، ایرانی وپاکستانی به جنگهای منطقه یی اعزام نموده وفامیلهای آنان طوری در شرایط گروگان قرارگرفته اند که حتا بعضاً به جنازه عزیزان شان دسترسی ندارند.

برطبق خبرگزاری های اخیر تشدید روند انتقال وجابجایی اقوام سرحدی وزیرستان از پاکستان بسمت شمال کشوربخصوص درولایات بدخشان، تخارواطراف قله های هندوکش وگسترش تدریجی آن بولایات قندز، بلخ، سمنگان، فاریاب و اسکان اقوام پشتون پاکستانی در دوطرف پروژه آبیاری قوش تیپه که به همین منظور بنا یافته است؛ برای افغانستان ومنطقه بسیار نگران کننده میباشد.

هکذا زمینه سازی رفت و آمد افراد مربوط به گروه های مسلح مشابه بجانب همتایان خارجی آنها در آنسوی رود آمو در راستای تطبیق استراتیژی قدرتهای متجاوز استعماری جهان و اجرای طرح عبور آتش از راه افغانستان به آسیای میانه، کشورما را به تخته ی خیز جنگی ومرکز تهییه وتدارک تروریزم وتجاوز مبدل میسازد.

با این حال مردم مظلوم افغانستان که حتا سازمان ملل متحد وشورای حقوق بشر نیز از دفاع ونجات آن عاجز به نظر میرسند سرنخ را ه نجات را گم کرده وبا ادامه چنین وضعیت هولناک روز تاروزهست وبود کشور بکام اژده ها فرو میرود.

بنابرآن باید گفت که نیروهای سیاسی متعهد، صلحدوست وعدالت پسند، مبارز وترقیخواه در هرکجایی که هستند، رسالت تاریخی آنها نجات کشور ازشرایط هولناک جنگ وخونریزی واز میان برداشتن بن بست موجود میباشد، که تحقق آن فقط با وحدت نیروهای آزادی خواه ودموکراتیک، در قالب جنبش ملی ودموکراتیک میسر است و بس.

 درین برهه ی حساس تاریخی، مبرم ترین وظایف وطنپرستانه در راه نجات کشور از حالت رقتبار کنونی، وحدت عام وتام خِرد ورزان آزاده کشور؛ نیروهای دموکراتیک، احزاب ترقیخواه، روشنفکران چیز فهم وشخصیتهای مستقل ملی میباشد که با طرح مشترک یک میکانیزم سیاسی وساختاری،[درگام نخست، تشکيل جبهه متحد ملی افغانستان] وظایف مبرم موجود ورسالت تاریخی شان را در راه نجات وطن مشخص سازند.

 درغیرآن اگر نیروهای یاد شده بازهم نتوانند راه حلی برای برونرفت از بحران کنونی دریابند پس تلاش جنبش سیاسی ونیروهای همسو، مبارزین وطندوست و تحلیلگران سیاسی وفعالیتهای رسانشی وفرهنگی درنیم قرن گذشته را چی میتوان نام گذاشت؟

مردم را به کدام گزینه های عملی امید وار ساخت؟ چگونه میتوان جامعه را به راه نجات وطرح های عملی صلح ورهایی کشور از وضع موجود معتقد وامید وار ساخت؟

تلاش نیروه های خرد ورز وترقیخواه بدون دستاوردهای مؤثر برای نجات خلقهای افغانستان ویا لااقل نقش موثردرسرنوشت مردم رنج ديده وتغيیر نسبی درشرایط اوضاع واحوال کنونی این کشور چه معنی خواهد داشت؟

با چنین حال وهوا روند خدمت بمردم چگونه تحقق خواهد یافت؟

بلی پاسخ دقیق واقعی ومسؤولانه، عملی وتاریخی موضوع مورد بحث به همبستگی ملی؛ وحدت نیروهای متعهد ومسؤول وجنبش نیروهای ترقیخواه ودموکرات افغانستان بستگی دارد.

با عرض حرمت

عبدالوکیل کوچی