نفرين !
غفار عريف نفرين ! ای دژخيم ! آيا ميدانی، که زندگی را، حرکت زمان را، آمد و رفت لحظه ها را پيانی نيست؟ ودر قافلۀ عمر، در زمرۀ کليه پديده های هستی ، انسان : به عنوان ابن السبيل زندگی ومظهر: پاکی وراستی، مهر وعطوفت، عشق ودوستی با آرمان خواهی، اراده، اختيار، خرد ، پويندگی ، آگاهی وخلاقيت هنری وفرهنگی... در پهنۀ حيات راه می پيمايد وطی طريقت ميکند. در فراز ونشيب راه ، گهی به سرمنزل مقصود ميرسد وگهی با شکست روبرو ميشود! ونيز : (( " درراه " آنچه من می بينم ماندن درياست : رستن و ازنو رستن باغ است ؛ کشش شب به سوی روز است ؛ گذرا بودن موج وگل و شبنم نيست. گرچه ما می گذريم . راه می ماند . غم نيست. (1) )) ای دژخيم ! آيا ميدانی، که جريان خون و تپش قلب زمانه ، توقف و ايستايی را نمی پذيرد ؟ ودرزمان ومکان ، درانديشه ها و عاطفه ها ، درهمه جا : درشهرها وروستاها، درقصرهای مجلل و کلبه های محقر، درکوها و کوهپايه ها، در دل دره ها و سينۀ هامون ها ، خون در رگ های حيات درگردش است و زندگی ادامه مييابد. * * * اينکه درطبيعت حيات، درتصادم بيرحم مرگ با زندگی، مرگ درجايش و در زما نش برزندگی غلبه حاصل ميکند و چراغ عمر آدم ها خموش ميگردد،امريست حق- اجتناب ناپذير و قانونمند! واما اينکه دژخيمان به قول جلال آل احمد، « درتاريکی کور و بی حيای شب» دزدانه، قلب انسانهای معصوم، آزاده و با رسالت را نشانه ميگيرند وبا شليک گلوله ها بساط زندگی آنها را درآتش نيستی می اندازند، کاريست زشت- غيراخلاقی ونابخشودنی، که به حکم کلام خدا و شريعت غرا وعرف پسنديدۀ اهل زمانه، حرام است وعمل جنايتکارانه ! * * * ای دژخيم باخبرباش، که بهار را، رويش گلها را، شگفتن شگوفه ها را، زيبايی سبزه ها را، باغهای لبريزازطراوت را، نغمۀ آبشارها را، تابش خورشيد را، نوای عندليب ها را، انديشه ها وعاطفه ها را ، صدای صلح وآزادی را نميتوان به زورتفنگ وتازيانه ، نابود ساخت ! هيچ سيه دل تاريک انديش وجدان مرده يی را يارای آن نيست، که از روی خصومت صبح سپيد را ، نسيم سحری وبرگ های پرشبنم را، روشنايی را، غنچه های اميد را... ازعرصۀ زندگی وسينۀ روزگار، محو گرداند. نفرين بر قاتل ! نفرين ، نفرين ، نفرين ! 2007 / 6 / 6 (1) – « درراه» سروده يی است از اسمعيل خوئی |
