( نورمحمد سنگر)

کميدی انتخابات و انتخاب مردم!

        با آنکه شب خیمه بازی انتخابات پایان یافته؛ اما بحث پيرامون آن جریان دارد و پردۀ اخیر نمایش در پیش است، که عده یی آگاهانه و عمدی و بخشی ناآگاهانه، پيرامون آن قلم میزنند و بحث می کنند.
     درامۀ انتخابات با دهل و سرنای مطبوعات بازاری به صحنه آمد و بخشی را شیفته ساخت تا بمثابۀ یک سرگرمی کسل کننده و یا هم رویا آفرین از آن مستفید شوند...غافل از آنکه بیداری و آگاهی توده ها زهری است که در گلوی بازیگران کهنه کار و یا نو بدوران رسیده میريزد و کام شان را تلخ می کند.
      حاکمان دجال صفت و فروخته شدۀ  رژیم، در تبانی با حمایتگران بین المللی شان، برای عوام فریبی، کمیدی مزخرفی را بنام " انتخابات" به راه انداختند؛ کمسیون های پر زرق و برق ایجاد کردند تا مشروعیت خویش را در پردۀ  عوام فریبی پنهان کنند.
    درکشوری که اهریمن در خون شهروندانش شنا می کند؛ درسرزمینی که زیر گام های وحشیانه استعمارگران نو و کهنه له می شود؛ در میهنی که سرنوشت آنان را تفنگداران جهالت جهادی وطالبی و مافیای بین المللی مواد مخدر ، با پیشرفته ترین و مخرب ترین سلاح های کشتار جسمی و روانی ، در قبضه دارد ؛ در مملکتی که شیخان گمراه برای بقای وحشت استخاره می کنند ؛ در دیاری که فقروجهالت روستا، گلوی تمدن شهر را می فشارد و در جغرافیای که زورگویان سرمایه برای منافع آزمندانه اقتصادی و استراتیژیک خويش برنامه ریزی های طویل المدت دارند... انتخابات چه مفهومی می تواند داشته باشد؟
     اما بازیگران، به بازی ادامه میدهند تا  طینت دروغ شان را درپردۀ ویرایش و پیرایش عوامفریبانه پنهان کنند و اکت دموکراسی درآرند.
     کمسیون های سرکاری شتابزده اعلان کردند که واجدین شرایط رأی دهی در کشور حدوداً هفده ملیون نفر است ؛ بدون آنکه پاسخگو باشند که این نتیجه گیری را از کجا بدست آورده اند؟ و جایگاه ملیونها افغانستانی خارج از کشور در کجاست و به چه حقی از اشتراک در سرنوشت ميهن شان محروم می شوند؟
   زنده ترین بخش این درامه، جریان نمایشی بود که خواب را از چشمان بازیگران، فراری ساخت... در نخستین لحظات رأی گیری، نمایان گردید که نبوغ و آگاهی مردم به جایی رسیده است که با همچو شوخی ها پاسخ رد میدهند و با عدم اشتراک دراین بازی مضحک ، کارگردانان و پرسوناژهای بی خاصیت آنان را به تمسخر می گیرند و آنان را وادار  می کنند تا برای حفظ ابروی که ندارند، دست به تقلب گسترده بزنند و بجای مردم برای مردم تصمیم بگیرند.
     کمسیون نام نهاد در نخستین شمارش آرا تلویحاً اعلان نمود که کمتر از پنج ملیون نفر یعنی 38،70 در صد واجدین شرایط در انتخابات سهم گرفتند که از جمله چیزی در حدود 54 در صد برای کرزی، 28 درصد برای عبدالله عبدالله و نه در صد برای رمضان بشر دوست...رای داده اند.

    سرانجام اعتراضات گسترده سبب گردید که بخشی ازدست اندرکاران صحنه اعتراف نمایند یک ملیون و نیم از رقم پنج ملیونی تقلب بوده است و هریک از کاندیداتور ها به ترتیب: کرزی1،1،مليون، عبدالله، سه صد هزار و بشر دوست نود و دو هزار رأی را ، به نفع خویش در صندوق ها ریخته اند.

      از اعترافات بالا بوضاحت ثابت میگردد که حاکمیت کنونی پایگاه مردمی و مشروعیت ملی ندارد.
      اما درسهای این به اصطلاح انتخابات، بزرگ و نوید بخش است:
     تمام احزاب ، سازمانها و شخصیت های کاندید شده و حمایت کننده، بدون حمایت  توده های میلیونی میهن اند....
      دیگر سردار قبیله ، نمایندۀ قبیله نیست! مدعیان کاذب نمایندگی از ملیت ها که در خلای موجودیت حکومت قانون به زور خود را تحمیل کرده بودند؛ دیگر چوپانان نیستند و نمیتوانند از مردم بمثابه گله استفاده کنند.
     سردمداران دموکراسی سرمایه، مرگ نیرنگ های شان را مشاهده کردند و از هوشیاری این ملت دست تعجب به دندان گزیدند.
     آری! انتخاب مردم، نه گفتن به انتخابات بود و این چراغی است برای فردای روشن!