فريد مزدک واقعاَ از اعمالش شرمنده است و خجالت می کشد؟

اين چه دنيای عجيب است خدايا ؟ !

دور است سرِ آب ازين باديه هشدار

تا غول بيابان نفريبد به سرابت  

                                                  " حافظ "

        چند روز پيش بود ، شنيدم که آقای فريد مزدک پس از چند سال خموشی گزينی ، بار دگر سرگپ آمده ؛ ابتداء در بحث های فيسبوکی و بعد از آن به پای ميز مصاحبه با راديوی "بی . بی . سی " ، همان بلند گوی کاخ سلطنتی انگليس و زبان گويای کانون توطئه های جهانی ، کشانيده شده تا محيط و ماحول دنيای سياست را در افغانستان ، در گذشته ـ حال و آينده ، موشگافانه (!) گز و پل کند و نظر بدهد.

       خوب ! درآغاز به اين فکر شدم که بگذار اين کار خودش است و حق خودش ؛ مارا به آن، کار و غرضی نيست !

       واما همين که حسب معمول به رسانه های انترنتی مراجعه کردم تا از تازه ها باخبر شوم و حرف های نوتری را به خوانش گيرم و بهرۀ فراوان ببرم ؛ آنگاه ديدگاهها و پاسخ های فيسبوکی و مصاحبه ی آقای مزدک جلو چشمانم قرارگرفت و محتويات آن برايم جالب آمد ؛ وقتی به مطالعۀ هردو پرداختم، ديدم که ايشان در هردوصحبت، بويژه درمصاحبه اختصاصی با " بی . بی . سی " ، از يک زاويۀ ديگر و از يک طرز برخورد " ايله جاری صفتانه " به تحليل قضايا چنگ انداخته و از اين جا و آن جا و از آسمان و ريسمان حرف پرانی نموده و به حزب دموکراتيک خلق افغانستان ، به هدف ها ، ديدگاهها ، انديشه و تفکر سياسی آن ، خلاف عرف گفتمان علمی و در ضديت با روحيۀ  اخلاق حزبی و سياسی تاخت و تاز کرده که بايست برپايۀ منطق و برهان ، به سراغ گفته هايش رفت.

       زيرا با تکيه به سخن دلنشين خواجۀ شيراز، حرف ها و پندارهای واهی مزدک ، از زمين شوره نشأت کرده که از دور به آب شباهت دارد؛ وليک همه می دانند که تا رسيدن به سرچشمۀ گوارای حقيقت، راه دور و درازی درپيش است و بايست صحرای پرعرض و طول را پيمود تا بدان جا رسيد. بنابران لازم است تا با هوشياری با قضايا برخورد کرد و درمقابل خصم پيمان شکن که می خواهد با خدعه و نيرنگ و تزوير، به فريب دادن ذهنيت ها بپردازد تا آنان را ازمسير راه دريافت حقيقت منحرف سازد و به سمت کور آب ( سراب) ببرد، آيينه گذاشت.

وفا مجوی زدشمن که پرتوی ندهد

چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت

                                                              " حافظ "

       و درهمين جاست که می توان گفت: چه طور می شود پذيرفت که در بسر بردن مطلب، با خواندن و شنيدن دروغ ها و گزافه گويی های يک انسان عهد شکن ، گمراه ، جفاپيشه ، معامله گر، سازشکار، پله بين ، ابن الوقت و از خود راضی، که خواسته از کنشت آن معبد يهوديان به کمک چراغ يهود، شمع پرستشگاه زاهدان حقيقی راه انسانيت را برافروزد ؛ به سرمنزل مقصود رسيد. درحالی که خودش درنيمه راه مانده و از روشنی اندازهايش فروغی برنمی تابد، تاريک، تاريک است و در تاريکی ها گيرمانده است!

        خوانندۀ عزيز!

        راديو " بی . بی . سی " باری درگذشته نيز ( بتاريخ ششم جون 2003) دربرنامۀ هفتگی  " صدای شما " ميزبان آقای فريد احمد مزدک بود تا به نمايندگی (!) از ح. د.خ. ا ، به پرسش های شنوندگان پاسخ گويد .

        ليکن جناب مزدک در اين برنامۀ راديوی " بی . بی . سی " ، بعوض نمايندگی از ح. د . خ . ا  ، درجايگاه دشمنی با آن قرار گرفت و خيلی ها با بی انصافی و به دور از حقيقت حرف می زد که اين قلم درهمان وقت با نگارش مقالی زير تيتر « اين چه دنيای عجيب است، خدايا ؟ ! » و نشر آن در شماره  ( 55 ـ 54 ) ، ( ماه اسد 1382 خ مطابق اگست 2003 م ) مجلۀ " آزادی " چاپ کشور دنمارک ؛ با جناب شان به گفت و گو پرداخت.

       بدين لحاظ ، پيش از پرداختن به ساير مسائل ، ضرور می نمايد تا بخشهای از آن نبشته در اين جا نيز آورده شود :

      « دوست عزيز! با رعايت اصل های بنيادين سجايای انسانی ، اين خدمتگار عاجز تان محترمانه بعرض می رساند که هرگاه حرفهای شما در برنامۀ « صدای شما» از دريچه  و نظريات شخصی تراوش نموده باشد ، متکی به امر حرمت به استقلال رأی و انديشه که جزء اخلاق سياسی است ، به آن به ديده ی قدر نگريسته و کمال احترام را می گذارم و تنها حق دفاع و ابراز نظر سالم را بخود محفوظ می دانم . وليک آن گونه که مشاهده شد، ازسوی شما از نام حزب ، به پرسشها پاسخ ارائه می گرديد که دربرگيرنده ی سياست و عملکردهای حزب نبود و با آن تناقض داشت و حتی در قالب های خصمانه و کينه توزانه می لغزيد....

       اظهارات شما هيچ گاه از سوز سينه ی دهها هزار عضو عادی و صادق ح. د. خ. ا، برنمی آمد و صدای هزارها انسان معتقد به رهايی [ آزادی انسان از قيد انواع ستم ] ، دموکراسی و مردم سالاری نبود. بگذار سالهای اوج شهرت تان را بياد بياورم :

       زمانی که منشی اول کميته مرکزی سازمان دموکراتيک جوانان افغانستان بوديد و بالای لشکر عظيم نوباوگان ، امر و نهی می کرديد ؛ بريگادهای نظم اجتماعی و پيشاهنگان را سوق و اداره می نموديد ؛ صدها  و هزارها مغز جوان را هدايت داديد تا بحيث سپاهيان انقلاب به جبهات بروند و به صفوف ارگانهای قوای مسلح بپيوندند و از نمونه های جانبازی و قهرمانی « کمسمول لنينی » مثال می زديد . چه " سرهای نازنينی " نبودند که در آن راه شريف فدا نگرديدند و چه انسانهای پاکی نبودند که از دار دنيا نامراد نرفتند و عزيزترين چيز، يعنی زندگی خويش را نثار سعادت ديگران نکردند و چه شاخه های بارور وناشگفته ی نبودند که بدست دژخيمان شکسته نشدند....

       ايکاش در آن وقت سخنان امروزين خود را بيان می داشتيد تا در همان هنگام ، تصفيۀ حساب ها صورت می گرفت و قدسيت راه و آرمان مان ، امروز ازسوی شما زير سوال (!) نمی رفت....

       آری ! آقای مزدک ! سپاه سترگ حزب متشکل از فرزندان جانباز جامعه ی افغانستان (سوای افراد معامله گر، ابن الوقت ، خود خواه ، منفعت طلب ، مقام پرست ، رشوه ستان ، و دست بردگر ) از لايه های مختلف مردم و از نقاط متفاوت کشور، باصدق دل در دشتها و شنزارها و در کوهپايه ها ، راههای صعب العبور را پيمودند و به بهای خون و حيات خويش از عزت و شرف وطن دفاع کردند.

      درآن زمان درگرماگرم حوادث که افغانستان يکی از نقاط داغ و متشنج جهان در پروسه ی جنگ سرد به حساب می آمد، خيلی ها دشواربود تا تشخيص داده شود که سوگند وفاداری برخی از رهبران و کادرهای حزبی درزير دلق رياکاری، ادا شده است و عده ی با خدعه و نيرنگ و تزوير ، سرنوشت حزب و مردم و منافع عليای مملکت را بازيچه ی دست خود ساخته بودند و پس از اجرای نقش خرابکارانۀ خويش، مبنی بر برهم زدن اوضاع سياسی و متلاشی کردن شيرازه ی حزب، مصروفيت ديگری پيدا کردند و صاحب دم و دستگاه شدند.

       بسيار متأسفم که يک عده از همرزمان و هم پيمانان پيشين مان درسالهای جوانی و در دوره های ميانه سالی در شناخت خوب و بد و فرق چپ از راست ، ذوق زده شده بودند و عنان اختيار و توسن سرکش هوش و حواس را درکف نداشتند و حالا درپس پيری عقل بر سر شان آمده ، متوجه اعمال و رفتار و کردار خود گرديده، از گذشته ها ندامت می کشند!

        هان ، آقای مزدک ! سالهای پيش از سقوط حاکميت را بخاطر می آورم که شما برق آسا و به سرعت نور، پله های نردبان قدرت را طی نموديد و به مقام معاونيت حزب رسيديد. راستی آن وقت چه دوران  پرهيجان و پر تلاطمی بود : نظاميگران پاکستان به هدايت ژاندارم بين المللی گروپهای هفتگانه ی پشاوری را پيش انداخته و خود در عقب جبهه ، جنگ جلال آباد را شعله ور ساختند. خوشبختانه افسران و سربازان شجاع وطن ازاين آزمون بزرگ ، سرخ روی و سرفراز بدر آمدند.

        شليک راکت های " سکر " در نقاط مزدحم و محلات مسکونی ، پيام گروههای جنگی را انتقال می داد و خون و آتش می آفريد.

       اصابت راکت های " سکاد " تحفه ی گرباچف به رهبران جديد حزبی و دولتی ، تخريب ، ويرانی و بيداد را به همراه داشت....

        و شما آقای مزدک بحيث مُهره ی اساسی دردستگاه رهبری و فيگور قابل ملاحظه در شکل گيری قضايا در داخل حزب و اندکی پسانتر از آن نمايندۀ حزب در پارلمان ، از تمام حوادث و رويدادهای اجتماعی ( سياسی و اقتصادی ) که در حزب ، دولت و جامعه بوقوع پيوست، دقيقاَ خبرداريد و شايد رأی و نظرتان در پروسه ی تصميم گيری اثرگذار بوده باشد.

       مبرهن است که پذيرش مسؤوليت و اعتراف به عملکردهای کجروشانه کار آسانی نيست. جرأت ، شهامت و مردانگی می طلبد ، وقف و از خود گذری می خواهد.... »

       خواننده ی عزيز ! اين بود شمه ای از آن نبشته که حدود هشت سال قبل از امروز به آدرس فريد مزدک نگارش يافته بود و بدبينی ها و تيره انديشی های او را با فروتنی به چالش کشيده بود.

       راستی ! درآن لحظه های که سطور بالا باز نويسی می گرديد ، کارنامه های زشت «سلم و تور » پسران " فريدون " ، چهره های اساطيری خشن و ناخوشايند در شاهنامه ی استاد طوس، درپيش چشمانم سبزشد. خوانده بودم که چطور آن دو بد سگال به علت غلبه ی ديورشک و ناسپاسی بر ايشان ، ناجوانمردانه ، " ايرج " برادر بيگناه و پاکدل خويش را به قتل می رسانند و با اين عمل شنيع خود ، نهال دشمنی و کينه توزی را ميان مردمان چند سرزمين، غرس می کنند که بعدها ريشه ی آن به خون سياوش سيراب و بارور می گردد و حاصل آن جنگ های دراز مدت و انتقامجويانه بود، تا اين که " منوچهر پسر ايرج " به خونخواهی پدر ، آن هردو را به ديار عدم می سپارد .

       و اما ، ما امروز نيز نمونه های از رشک و ناسپاسی ، بدبينی و تيره انديشی را ، از آن نوعی که برجان " سلم و تور " چيره شده بودند ، در وجود برخی از آدم های خوار و ذليل و نفرين شده ، می بينيم !

بر برگ گل بخون شقايق نوشته اند

کانکس که پخته شد می چون ارغوان گرفت

                                                              " حافظ "

                 ويا :

بقول دشمن پيمان دوست بشکستی

ببين که از که بريدی و با که پيوستی

                                                              " گلستان سعدی "

       شايان ياد آوری می باشد که نگارندۀ اين سطور ، چند سال پيشتر، با نشر نبشته ی زير عنوان « درسايۀ داوری های خشک و رياکارانه » در نشريۀ " آزادی " ( شمارۀ 65 ماه دلو 1383 ـ فبروری 2005 م ) چاپ دنمارک ؛ با راديو " بی . بی . سی " نيز حرفهای داشت .

        خالی از دلچسبی نخواهد بود ، هرگاه برخی از توته های آن که به بحث کنونی نيز ارتباط می گيرد  در اين جا نقل گردد:

     « راديو مکار" بی . بی . سی " به سلسله ی شعبده بازی ها و شارلتانی های هميشگی خويش ، اينک بار ديگر در روزهای اخيرماه دسامبر 2004 ، برنامه های ويژه ای را به مناسبت 25 مين سالروز لشکرکشی اتحاد شوروی به افغانستان ، تهيه و با نوعی  از عوامفريبی رايج در نهادهای مربوط به کانون توطئه های جهانی ، بخورد مردم داد.

       هرچند آگاهان سياسی ، پژوهشگران پيشامدهای نظامی ، افغانستان شناسان و صاحب نظران در قضايای منطقه ، اين رويداد و حوادث سالهای بعدی را در دهها عنوان کتاب ، در دهها حلقه فيلم مستند ، در صدها برنامه ی راديوی و تلويزيونی ، در روزنامه ها ـ جرايد و مجلات معتبر دنيا ، بگونه های همسان و متفاوت به بررسی گرفته اند و در لابلای کارکرد خود، نکات ضعف و زوايای تاريک اين ماجرا و چگونگی سالهای حاکميت ح. د. خ. ا را در دو مرحله ی حيات آن تا حدود قابل ملاحظه ای روشن ساخته اند. ولی با آنهم بايد درمقابل داد و فريادهای ديوانه وار و بدگويی های پر از کينه و بغض بعضی اشتراک کنندگان ميزگرد ـ حرف های را گفت که دست اندرکاران پروگرام های " بی . بی . سی " از ذکر آنها آگاهانه اغماض ورزيدند....

       دست اندرکاران پروگرام های " بی . بی . سی " برای افغانستان ، در بخش تهيه و نشر مصاحبه ها و صحبتهای انفرادی با آنعده از هموطنان داغديده ی مان که در جريان سالهای جنگ خانمانسوز، عزيزان خود را از دست داده اند، برخلاف اصل شايسته ی عدم جانبداری مطبوعاتی و رعايت معيارهای انسانی ژورناليسم، از تبعيض کور و بينش تاريک انديشانه کارگرفته بودند.

       آيا طی سالهای جنگ ( دهه ی هشتاد م ) که افغانستان به ميدان نبرد و بازار کشمکش های تبليغاتی ابرقدرتها تبديل شده بود و مردم ما دراين رقابتها قربانی دادند ، تلفات انسانی تنها و تنها در صفوف جهادی ها و افراد مسلح مخالف رخداده بود وياخير؟  تپه ی شهداء در مرکز و ولايات کشور از چه سخن می گويند؟

       اگر بيطرفی مطبوعاتی ملاک فعاليتها پنداشته می شود، پس چرا حرف های مادران ، پدران ، همسران ، فرزندان ، خواهران و برادران آنعده از افسران و سربازان ، مامورين ملکی ، معلمين مدارس، استادان دانشگاهها، شاگردان و دانش آموزان، اعضای ح. د. خ. ا و اعضای سازمان دمو کراتيک جوانان افغانستان که توسط جهادی ها درمرکز و ولايات به شکل بسيار فجيع ( ترور، سربريدن ، زنده بگور کردن ، درآتش سوختاندن، عذاب وشکنجه در زندانهای تنظيمها ) جان باختند ، پخش نگرديد ؟

       آيا در رگ های اين عزيزان شهيد بعوض خون ، آب در جريان بود ويا اين که به تعبير بعضی از نظريه پردازان کينه توز و عوامفريب و ذهنيگرا، حق زندگی را نداشتند؟

        آيا هزارها مثال و نمونه ازاين گونه اعمال شنيع تنظيمها وجود ندارد که بايست به نشر آنها پرداخته می شد ؟ ....

        پرسش بعمل می آيد: چه چيزی دست اندرکاران برنامه های راديو " بی . بی . سی " برای افغانستان را واداشت تا دراين لحظه ی حساس تاريخی، که دراکثر نقاط جهان ( بشمول افغانستان عزيز ) جنگ ، تجاوز ، خشونت ، کشتار ، خونريزی ، تخريب ، ويرانی ، فرهنگ ستيزی ، فقر ، جهل ، مرض و... بيداد می کند ، تا يک چنين برنامه ی مخرب ، آشوبگر و فتنه برانگيز را تهيه و بدست نشر بسپارد ؟

       آری ! مردمان بابصيرت گيتی بخوبی مشاهده می دارند که امروزه روز عامل اصلی بی ثباتی و جنگ ها که منجر به فقر ، بدبختی ، رنج و عذاب و بيماری مليونها انسان درسراسر دنيا شده است ؛ ايالات متحده ی امريکا ، انگريز و متحدين بين المللی و منطقه يی آنها می باشند.

       تعرض به حاکميت دولتهای مستقل ، سلب استقلال و حق خود اراديت ملتها ، ماهيت و جوهر ذاتی محور شرارت ( امريکا ـ انگريز ـ اسرائيل ) را تشکيل می دهد ، که در امر تحقق عملی خواستهای شان همه چيز را مجاز می دانند.

       مشکلا تی که درسر راه پيکار حق طلبانه ی خلق های تحت ستم وجود دارد ، ناشئ از غارتگری ، سلطه طلبی و منفعت جويی مادی و معنوی همين محور شرارت می شود ، که از بطن روشهای تجاوزکارانه و استثمار طلبانه آنها ، نظامی ساختن سياست و اقتصاد، تراوش می نمايد و پايگاه زندگی مليونها انسان روی زمين را واژگون می سازد و نتايج آن به مردمانی که برای آزادی و رهايی از جنگ های تباه کن طايفه يی و مذهبی می رزمند، خيلی ها گران و کمرشکن است.

       درجو يک چنين حالت است که نهاد های متعدد مدافع نظام سرمايه داری [ ازجمله بی . بی . سی با راه اندازی] غوغای تبليغاتی ، به هدف مغشوش کردن اذهان عامه و دور ساختن توجه مردم از روند عملکرد محور شرارت ( امريکا ـ انگريز ـ اسرائيل ) دست به تهيه و پخش پروگرام های عوامفريبانه می زنند، تا با مصروف نگهداشتن [ ذهن و روان] انسانها ، اميال شوم و ارتجاعی بازيگران اصلی سياست جهانی را در مرحله ی فعلی مستور نگهدارند و روی اعمال گذشته ی آنها خاک سياه بريزند....

       راديو " بی . بی . سی " با دعوت يک کتگوری معين اشخاص دارای ديدگاهها و انديشه های سياسی مشخص از رده ی رقبای ديروزی ح. د. خ. ا ، و شماری از افرادی که حزب را قبلاَ ترک گفته اند و همچنان زباله های نابکار حزب [ ازجمله فريد احمد مزدک و سليمان لايق که هردو در سقوط حاکميت و تأمين روابط پنهانی با مخالفين حاکميت و دشمنان حزب نقش ويرانگرانه داشتند ودرپيشگاه حزب و جامعۀ افغانستان مسؤول هستند ] می طلبد تا در باره ی آن به داوری بنشينند، بدون اين که فردی ازميان رهبری ، کادرها و صفوف صادق و وفادار به آرمانهای حزب ، در پروگرام حضور داشته باشند، تا برپايۀ مقاولات بين المللی و اصل های جهانشمول آزادی و دموکراسی درمقابل تعرض ها ، اهانت ها ، تحقيرها ، اتهام های ناروا ، بهتان های واهی و سرزنش های زورگويانه ، به دفاع مشروع و برحق برخيزند. دربرنامۀ اخير نيز اين طرز برخورد بکار رفته بود که نمايانگر خصومت ديرينه ی انگريز دربرابر نيروهای ملی ووطنپرست می باشد و"ما " برآن شديداَ اعتراض می نماييم.»

        بلی ! خواننده ی عزيز !

        راديو " بی . بی . سی " اين بلند گوی جامعه ی سلطنتی بريتانيای کبير ، به سلسله ابتکارهای تبليغاتی (!) خويش به نفع کانون توطئه های جهانی ، بار دگر به مناسبت بيستمين سالروز قدرت يابی گروههای بنيادگرای اسلامی ـ جهادی (!) مستقر درپاکستان و ايران ، گلُ تازه ای را به آب داد و از يک آدم منحرف و درحال حاضر بريده از سياست و جامعه شناسی علمی ، از فريد احمد مزدک دعوت کرد تا ذره و مثقال سياست و دولتمداری نيم قرن اخير را درافغانستان، درقپان دروغگويی ، کژی و نادرستی ، ناسپاسی و پيمان شکنی ، فريب و نيرنگ ، تول و ترازو کند و قرار پژوهشگرانه (!) صادر نمايد.

       و آن سياست باز ميدان باخته ، « کيکاووس » وار از پشت عينک سياه بدبينی ، بد انديشی ، خودخواهی و غرور ؛ برسبيل نوسازی قرارداد خدمت گذاری و سرکوفتن به آستان ستم سرمايه و تجديد عهد و پيمان وفاداری به هدف های " گروههای پنهان " و پابندی به وصايای گروه نخبگان " المپين ها " ؛ به قضايای سياسی نيم قرن اخير در سرزمين بلا کشيده ی مان ، نگاه انداخت و رويدادهای اين برهه ی  از تاريخ ميهن را ازديد شعبه ی جنگ روانی بريتانيا در " دانشگاه ساسکس " ، حلاجی (!) کرد .

       آنچه را که معاون حزب وطن داکتر نجيب الله مرحوم، طی دوران قدرت و فرمانروايی اش، تا هنوز (!) درک نه نموده و ندانسته بود، حال چه شد که باری مانند مُرشدش (!) خواب سواربودن براسب سفيد را ديده  و برايش ازجانب مقامات (!) الهام صحبت رسيده است تا سرنخ  را باز دارد؟ وليک بايد گفت که وقت آن است که يک چيز را خوب بداند و درک کند :

رسوا شدگان شهر ملتان مائيم

شيدا شدگان زلف جانان مائيم

نيک همه عالميم و رسوای جهان

رندان آشکار و پنهان مائيم

                                                  " عراقی "

       اين که جناب فريد احمد مزدک به علت دست داشتن و شرکت کردن درآن جريانها ، بيست سال بعد ابراز تأسف و شرمندگی می کند و در نيل ( دريای نيل ) غصه و رنج غرق است و پشيمانی و ندامت می کشد، هيچ سودی نصيبش نمی شود.

پيمان شکن هر آيينه گردد شکسته حال

اِن العهود عِند مليک النُهی ذمم

                                                              " حافظ "

        بدين معنی :