غفار عریف 

در سوگ درگذشت بانوی غزل،

حمیرا نگهت دستگیرزاده

بر زندگی بوسه ی بدرود زد!

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان بر خیزم

(حافظ)

          سپیده ی صبحگاهی زار زار گریست! 

         شقایق ها در تالاب اندوه غرق شدند و نیلوفر های آبی را دریای غم با خود برد! 

  دختران رز در تاکستان های سبز- رخت سیاه پوشیدند و دشت های پهناور و کوه های بلند و جنگل های انبوه، یکجا با باغ های پر ستاره در گلیم ماتم نشستند!

       قناری ها و چلچله ها در هم صدایی با خروش دریا ها و غریو آبشار ها، فریاد غمگینانه سر دادند و دنیا دنیا گریستند؛ وقتی آگاهی یافتند که " حمیرا" ی گلستان شعر و سخنوری و " نگهت" گاجستان سرود و ترانه، به وادی خموشان رخت سفر بر بسته و دیگر هرگز

بر نمی گردد!

     و صاحبدلان کهکشان ادب و سخن پارسی و همه ی رهروان راه انسانی، از سنگینی

کوله بار اندوه از دست دادن مروارید چکامه سرایی و گوهر سخنوری، دولا شدند  و بر تشنج خونین مرگ نفرین گفتند. 

                                                (پایان )

                                               ۴ / ۹ / ۲۰۲۰