محمد الله وطندوست

مصارف امریکا در جنگ عراق و افغانستان و پيامد های آن

یک منبع امریکایی مدعی است که در جنگ عراق و افغانستان ایالات متحده امریکا دو هزار ملیارد دالر به مصرف رسانیده است. گرچه در صحت و سقم چنین اعداد و ارقام می توان شک داشت، با آنهم این ارقام نشاندهنده آنست که مالیه دهنده گان امریکایی مقدار قابل توجه عاید خود را ناگزیر گردیده اند به افغانستان و عراق مصرف نمایند.

 باید دید که حاصل این همه مصارف به خلق های افغانستان، عراق و ایالات متحده امریکا چیست؟

مردم افغانستان با وجودیکه از حاکمیت قرون وسطایی طالبان که کشور را به زندان بزرگ برای باشنده گانش تبدیل نموده بود، نجات یافتند و امید واری برای بهبود زنده گی و بازسازی کشور در دل مردم جوانه زد. اما پانزده سال حاکمیت امریکایی ـ جهادی مخلوق " بُن " این همه امید واری را به یأس مبدل نمود و اینک کشور در آتش جنگ کما کان می سوزد و هر روز بهترین فرزندان مردم افغانستان قربانی این جنگ فرسایشی می گردند.

طالبان که تحت فشار جنگنده های ب ۵۲ در چند روز محدود کشور را ترک و حاکمیت را از دست داده بودند، از برکت سیاست های ناسنجیده امریکا و حاکمیت دست نشانده امریکایی،  امروز در سراسر قلمرو افغانستان جولان می دهند و نفوذ و حضور خود را به رخ جهانیان و مردم مظلوم افغانستان می کشند. معلوم است که این همه مصارف ملیارد ها دالری امریکا آینده تاریک ومبهمی را برای مردم ما رقم زده است.

در عراق نیز وضع بد تر از افغانستان است. عراقی که به بهانه داشتن صلاح های کمیاوی و بیولوژیکی مورد یورش قرار گرفت و صدام حسین بعد از مقاومت چند ماهه بالاخره از قدرت ساقط ساخته شد، با جنگ های داخلی و هرج و مرج مواجه گرديد؛ شهر ها تخریب و هزار ها عراقی در اثر انفجار و انتحار و پرتاب راکت ها از بین رفتند. حکومت ضعیف  با حاکمیت های محلی چند گانه در مهار جنگ نتوانست کاری انجام دهد. تا جاییکه گروپ منحوس، اما تازه نفس هراس افگنان بنام داعش تمامیت ارضی این کشور را با خطرجدی مواجه نمود و امروز نیز این کشور از عدم حاکمیت یک پارچه رنج می برد و انفجار ، انتحار و حملات هراس افگنانه از مردم مظلوم عراق هر روز قربانی می گیرد.

مردم ایالات متحده امریکا نیز با وجودیکه مالیات مضاعف را متحمل شدند و عده یی از فرزندان خود را در عراق و افغانستان از دست دادند؛ به بهانه جنگ های افغانستان و عراق از بخشی از کمک های اجتماعی محروم شدند؛ از حملات تروریستی نه تنها نجات نیافتند؛ بلکه گاه نا گاه  در این یا آن گوشه این کشور پهناور تروریستان به حملات مرگبار مبادرت می ورزند و آرامش مردم را بر هم می زنند.

اقدامات دولت ایالات متحده امریکا و هیأت حاکمه آن کشور در عراق و افغانستان، نه تنها به این کشور ها مثمر ثمری واقع نشده ؛ بلکه خود امریکا را  نیز از گزند حملات تروریستی نتوانسته نجات دهد.

اما بعد دیگر مسأله را در نظر بگیریم، می بینیم که جنگ های عراق و افغانستان به سرمایه داران امریکایی و دولتمردان آن کشور دستاورد های ملموسی داشته است.

 ایجاد حکومات دست نشانده و فرمانبردار در این کشور ها، استفاده ی نا جایز از تروریستان و هراس افگنان بمنظور تضعیف حریفان بین المللی و تهدید جهان، گسترش نفوذ ایالات متحده امریکا با استفاده از خطر افراطیت و ترور در سوریه، لیبیا، مصر و سایر تقاط جهان؛ فروش جنگ افزار ها به کشور های جهان سوم به بهانه خطر تروریزم؛ استفاده نا جایز از کشت ، تولید و قاچاق مواد مخدر در افغانستان؛ تهدید روسیه و چین با تقویت غیر مستقیم داعش در سوریه ، افغانستان و عراق؛ حضور و نفوذ بدون قید وشرط امریکا در افغانستان به بهانه ی پیمان استرتیژیک نظامی؛ ایجاد حکومت دست نشانده و لرزان وحدت ملی(!) در کشور ما که هیچگونه مبنای قانونی ندارد وصرفآ به هدایت جان کری با امضای ورق پاره یی بنام توافق نامه سیاسی میان دو تیم انتخاباتی رقیب بوجود آمده که نتیجه آن بروز اختلافات لاینحل میان سردمداران حاکمیت به اصطلاح  وحدت ملی است؛ آزمایش سلاح های مختلف امریکایی در خاک افغانستان و عراق؛ استفاده ی غیر مجاز از دارایی های زیر زمینی افغانستان همچون یورانیم وغیره که گاه گاهی در رسانه ها نیز راه می یابد.

خلاصه اگر دو هزار ملیارد دالر با دقت  و حسن نیت به دو کشور افغانستان و عراق به مصرف می رسید؛ نه تنها این دو کشور جنگ زده باز سازی می شد ؛ بلکه می توانست در آسیا به کشور های پیشرفته و متکی بخود تبدیل گردیده نمونه و سرمشق کشور های منطقه  گردد. در آن صورت فقر جانکاه و بیکاری مزمن از این کشور ها رخت بر می بست و ایالات متحده امریکا منحیث دوست مردم عراق و افغانستان در جهان از جایگاه خوبی برخوردار می گردید.

 اما از آنجایی که خصلت سرمایه زر اندوزی، استثمار و استعمار کشور های دیگر و در یافت بازار فروش به امتعه سرمایه داران واستفاده ارزان ودر صورت ممکن رایگان از منابع کشور های جهان سومی است؛ انتظار خیر و بهبودی از سردمداران ایالات متحده ی امریکا انتظار بیجا و عبث است. اینکه کدام حزب در آن کشور بر سر قدرت قرار می گیرد به حال کشور های جهان سوم نقش مهمی ایفا نمی کند.

هر دو حزب در امریکا پشت و روی یک سکه اند ؛ رئیس جمهور آینده چه رونالد ترامپ و یا هیلاری کلنگتون، به وضع نا بسامان مردمان عراق و افغانستان تغیير مهمی وارد نمی کند. سرمایداران امریکا زیر نام حزب دموکرات و یا جمهوری خواه اهداف استرتیژیک و دراز مدت خود را تعقیب می نمايند و جز استثمار کشور های عقب نگه داشته شده، هدف دیگری را دنبال نمی کنند.