هدایت حبیب

به پیشواز ازهشتم مارچ، روزهمبستگی پیکارمادران و خواهران مان

روزهشتم مارچ مصادف با روز آزادی وهمبستگی زنان، عيله نظام مردسالاری و وارد شدن زنان دوشادوش مردان در تمام اموز زندگی، درسراسر جهان می باشد.

بدين مناسبت، مراتب تبريکات گرم و درود های آتشين و شاد باش های خويش را به تمام زنان کشورم و جهان، بويژه به همه رزمندگان سازمان دموکراتيک زنان افغانستان، که در تحت رهبری زنده ياد دوکتور اناهيتا راتب زاد، اين فرزند برومند و حماسه ساز افغانستان کنارهم آمدند و برای نخستين بار در دهه چهل خورشيدی(سال۱۳۴۴) اين سازمان آزاديخوا و نجات بخش نيمی از پيکر انسان جامعه مستعد به تکامل ميهن ما را تشکيل و در هشتم مارچ همان دهه با به پرواز درآوردن کبوتری در پارک زرنگار کابل، آزادی زانان افغانستان را از اسارت نظام مردسالاری اعلام داشتند؛ تقديم می دارم.

همين گونه ياد، خاطرات و کارنامه های زندگی ساز و تابناک دوکتور راتب زاد و ساير همرزمانش را که دراين راستا، قهرمانانه رزميدند و دراين راه، درتاريخ کشور مان، جاودانه شده اند؛ تابناک و گرامی می دارم.

کارنامه های ماندگار سازمان دموکراتيک زنان افغانستان؛ چی در دوران دهه ی باصطلاح دموکراسی تاجدار و چی در سال های حاکميت حزب دموکراتيک افغانستان، برای همگان اظهرمن الشمس بوده و هيچ تاريخ نگاران واقعبين از آن انکار نکرده و در برگ های زرين گاهنامه ميهن مان ثبت و ضبط شده است.

اما، سوگ مندانه غصب حاکمیت از آن حزب بوسیله عناصر تاریک اندیش و ضد مردم، در قدم اول دشمنی آشکار و بی رحمانه با زنان وطن وپامال کردن حقوق حقه شان بود. سپس پتیاره گان و خفاشان شب پرست، کوچکترین روزنه هایی را هم که نوری به محیط کار و زندگی زنان میرسانید، سبعانه و متعصبانه بستند. برای اسارت زنان بدترین دست بندها، پابندها، چشم بندها، رو بندها و قوانین را وضع نمودند. چند خواهر ما را با  ظاهر سازی در مجمعِی بنام پارلمان آورده اند، تا سایر زنان کشور را، به این وسیله مورد شکار وحشیانه قرار بدهند، که دادند.

در بسا از اقصای جهان، زنان توانسته اند، به پاره ای از حقوق خود برسند؛ ولی سوگمندانه در کشور ما ستمگران گلوی زنان را با تمام قوت می فشارند: سنگ دلانه تا سرحد مرگ لت وکوب می نمایند، به خود کشی، خود سوزی، جدایی از فرزند وامیدارند؛ با حیوانی مبادله میکنند، به جرمی بروزِ خود انگیزِ پسندیده ترین صفت انسانی؛ یعنی "محبت"، سنگسارمیشوند وبی رحمانه به قتل میرسند؛ برای تلافی شدن جنایت مردان بنام «بد» داده میشوند، که تا زنده اند ستم بکشند....

آنچه یاد شد، کاهی از کوهی عظیم است؛ اما رنج و اندوه مادران و خواهران مان در افغانستان چنان بزرگ است که به اين نگارش مختصر نمی گنجد؛ با این حال، ما معتقدیم که آزادی زنان از بدبختی های ذکرشده، زمانی ميسر خواهد شد، که جامعه در کل آزاد گردد.

علی رغم اين که دراین راستا مبارزه جریان دارد؛ وليک رهایی زنان همچنان مستلزم پیشرفت اقتصادی و اجتماعی تمام کشور است؛ روی این منظور است، که زن ستیزان و واپس گرایان، دست به انواعِ دستبرد، از دارایی مردم و امداد بین المللی می زنند؛ با تمام قوت و امکان می خواهند، وطن پرستان راستین را از حاکمیت و کشور دور سازند، تا مانع انکشاف کشور گردند و زن را مانند سایر عرصه های جامعه، در اسارت نگهدارند؛ تا، اگر بتوانند به حمايت وهمکاری باداران خارجی شان، صدای ترقی خواهان ميهن مان، اعم از زنان و مردان را موقتاَ خفه کنند؛ اما، سیر زمان و حکم پيشرنده ی تاریخ و تکامل را که به نفع ترقی، پيشرفت ، دموکراسی و تأمين عدالت اجتماعی، از جمله آزادی و تساوی حقوق کامل زنان با مردان است؛ نمی توانند باز دارند.

 به این دلیل می توانیم حکم آمرانه ی تاريخ را بازگو نماييم، که پیروزی نهایی از آن شهروندان افغانستان، از جمله مادران و خواهران ما، دراین نبرد حق بر با طل است.

خواهران و مادران گران ارج!

ما و همه مردان نیک خواه و نیک اندیش افغانستان وجهان با شماییم!

صدای آزادی خواهی و حق طلبی تان را رسا و رساتر سازيد!

فرخنده باد هشتم مارچ، روز آزادی و همبستگی زنان سراسر جهان!