موالانا کبیر (فرخاری)

 ونکوور کانادا

مرثیۀ در جاودانه شدن

دکتور آناهیتا (راتب زاد)

ای مادر گرامی و افرشته ی زمان         ماه شب سیاه فلک تازدر جهان            

خورشید را به پنجه ی فکرت اشاره گر   اندیشه ات چراغ ره نسل نوجوان

چون صخره در قلمرو پیکار با ستم        چون گرد نامدار کمانکش در امتحان

من کاسه ی سراب تهی دیده ام ز آب    جاییکه نیست خاطره ات چشمۀ روان

در قامت بلند تو آیات سروری             طوبی اسیر پنجه ی یک سایه ی چمان

قندیل کهکشانی این خانه ی دورنگ       دادی توان به رفتن یک پیر ناتوان

در گرمی تموز ستم رنج می برم           دارم زچتر سایه ی لطف تو سایه بان

بردی به فرق دشمن دون همچو شرزه شیر  شمشیر آبدار و فنون دلاوران 

فکرت جوان چو شید کند روشنا شبم         خورشید را یزک بود آیین ترجمان

ما نقطه های دایره ی خط محوریم           گیری مقام، مرکز دایره یمهان

از رفتنت به جای شراب افگنم به جام      زهریکه لاعلاج بود درد استخوان

آه و فغان و ناله ی ما سرکشد زچرخ       سوز درون سینه ی ما را کند عیان

جاهت بروی دیده ی ما جاویدانه باد        در میهن گرامی ما، مام مهربان

شالوده ریخت پایه ی یکسازمان به زن     گردد رها زچنگ ستمکیش دودمان 

زن بار زندگیست که هرگز نمی شود       پرواز مرغ زندگی بربام آسمان

(فرخاری) بادرود کند گلفشان رهش     

با نقد چون بهشت رود طرف لامکان