سيامک بهاری

مرگ بر طالبان چه در کابل چه تهران

دستگیری، شکنجه و اعتراف اجباری از زنان توسط طالبان محکوم است!

انتشار ویدئوی اعترافات اجباری زنانی که توسط طالبان به گروگان گرفته شده‌اند و بارها دستگیری‌‌ آنها توسط این جریان تروریستی انکار شده بود، سند دیگری از توحش نهادینه طالبان است.

این ویدئو تحت نظارت وزارت داخله و استخبارات دولت طالبان، با اجبار ضبط و پخش شده است.    در هفته ‌های گذشته اوباش های طالبان، دستگیری فعالین زن و شکنجه زنان را گسترش داده است. نیروهای سرکوب طالبان شبانه به منازل فعالین زن در کابل یورش برده و تعدادی از فعالین و رهبران اعتراضات خیابانی را دستگیر کرده‌ اند. از جمله تمنا زریاب، پروانه ابراهیم‌ خیل را دستگیر کردند؛ سپس دست به ربودن وحیده امیری زدند؛ به خانه امن زنان حمله کرده و ۲۹ زن فعال را که به آنجا پناه برده بودند، از جمله مدینه دروازی، نائره کوهستانی، مرجان امیری و تعدادی از قضات و وکلای عدلی، از جمله لینا احمدی را دستگیر کرده و به مکانی نامعلوم انتقال دادند و تحت شکنجه تعدادی از آنان را وادار به اعتراف‌ گیری اجباری کردند و سپس ویدیوی آن را منتشر کردند.

انتشار این ویدئو عملاً ترس و وحشت طالبان از گسترش و سراسری شدن مبارزه حق طلبانه زنان را به نمایش می‌ گذارد.

از زمان بازگرداندن طالبان به قدرت، تا کنون ده‌ ها زن و فعال سیاسی و اجتماعی سر به نیست گشته‌ و یا به قتل رسیده‌اند. تعداد قابل ملاحظه‌ای از فعالین اجتماعی دستگیر، شکنجه و مجبور به سکوت شده‌اند.

علی رغم تلاش طالبان برای اعمال فضای خفقان بر جامعه اما اعتراضات شجاعانه و تحسین ‌برانگیز زنان در خیابانها برای احقاق حقوق پایه‌ای‌ شان، توانست به سرعت همه ‌گیر و سراسری شود. شهرهای زیادی را به اعتراض بکشاند و به نماینده و فریاد اعتراض جامعه بدل شود. توجه جهانیان را برانگیزد و سد محکمی در مقابل مماشات با طالبان و به رسمیت شناخته شدن آن گردد.

اکنون نه فقط طالبان؛ بلکه حامیان بیشرم آنها، جمهوری اسلامی، دولت پاکستان، دولت آمریکا و سایر دول غربی و منطقه‌ای که در روی کار آوردن مجدد طالبان نقش داشته اند، باید در مقابل اعمال خشونت، وحشیانه و سیستم ارعاب طالبان به جامعه و حقوق اجتماعی و در محرومیت زنان از کار و تحصیل پاسخگو باشند.

طالبان تلاش دارد هر اعتراضی را با اعمال توحش و خشونت، هزینه بردار کند تا صدا و فریاد جامعه علیه تحمیل عقب راندن مدنیت، تبعیض و نابرابری، فقر و فلاکت را ساکت کند. اما مردم افغانستان و در صف اول اعتراض ‌زنان شجاع و مبارز با عزم راسخ‌ تری علیه طالبان به میدان می‌ آیند و با پشتیبانی وسیعتر جهانی مورد استقبال قرار می ‌گیرند. این نسل و این اعتراضات را نمی ‌توان با دستگیری و شکنجه ساکت و مرعوب کرد.

مردم ایران که شلاق حکومت اسلامی را خورده‌‌ اند، با این اعترافات اجباری و ترفند های نخ‌ نما و بازی‌ های کثیف اطلاعاتی و امنیتی سرکوبگرانهٔ طالبان که الگوبرداری از جنایات جمهوری اسلامی است، به خوبی ‌آشنا هستند. مبارزه زنان در افغانستان با پشتیبانی عمیق و احساس هم‌ سرنوشتی مردم ایران همراه است. تمامی زنانی که مجبور به اعتراف علیه خود شده‌‌ اند٬ مورد احترام عمیق جامعه هستند و تلاش‌ها و نقش تاریخ‌ ساز آنان معتبر خواهد بود.

حزب کمونیست کارگری، دستگیری و آزار و اذیت فعالین سیاسی و اجتماعی در افغانستان را شدیدآً محکوم می ‌کند؛ و دول غربی و منطقه‌ای حامی طالبان را شریک تمامی جنایات این جریان وحشی و تروریست می ‌داند. هرگونه اعتراف‌ گیری اجباری٬ فاقد اعتبار و عملاً کیفرخواستی علیه عاملین آنست.

ما با تمام توان از مبارزه برحق زنان علیه طالبان پشتیبانی می‌ کنیم و همه مردم شریف جهان را به همبستگی با زنان و مردم محروم افغانستان فرامی ‌خوانیم. ما مردم جهان و کلیه نهاد ها و احزاب و سازمان های انساندوست را فرامی‌ خوانیم تا در همبستگی با زنان و مردم ستمدیده افغانستان، دولت‌ های غربی که طالبان را سر کار آوردند و امروز با آن مماشات می‌ کنند را تحت فشار قرار دهند تا طالبان را وادار کنند که به سرکوب و شکنجه زنان پایان دهد و دستگیرشدگان را فورا و بی قید و شرط آزاد کند.

حزب کمونیست کارگری ایران

۴ حوت - اسفند ۱۴۰۰ – ۲۳ فوریه ۲۰۲۲