حضور بیست سالهٔ امریکا و متحدانش درافغانستان

‎قدرت های بزرگ امپریالیستی در تمام نقاط جهان، بخصوص درکشوری که برایشان ازنظر اقتصادی و سیاسی اهمیت دارد، میکوشند به بهانه ها و نامهای مختلف از قبیل برقراری صلح، مبارزه با تروریسم، کمکهای مالی و اقتصادی حتیٰ دفاع ازاسلام حضور یابند، اما به کشورهای که منافع اقتصادی و سیاسی شان موجود نباشد، اصلا توجه ندارند.

بعد ازحادثهٔ ۱۱ سپتمبر۲۰۰۱ میلادی ایالات متحدهٔ امریکا تحت نام «آزادی پایدار»، به تاریخ ۷ اکتوبر همان سال فرمان حمله بر افغانستان را صادر نمود. عدهٔ ازهموطنان ما به کشور امریکا با چشم امید میدیدند وتصور مینمودند که امریکا ناجی مردم و کشورما است، ولی غافل ازآنکه درعقب استراتیژی و اهداف امریکا چه نهفته است. امریکا در واقع تحت نام محو تروریسم و بهبود وضع زندگی مردم و سرکوب گروه طالبان و القاعده به کشورما هجوم آورد. تحمیل طولانی ترین جنگ امریکا بر مردم ما، برای امریکا و هم پیمانانش درحدود ۲ تریلیون دالر مصارف و کشته شدن هزاران نظامی شانرا درقبال داشت. همچنان صدها هزار تن از اتباع کشورما به شمول افرادِ نظامی وغیرنظامی کشته شده اند.

حضور آمریکا و متحدین آن نه تنها باعث محو تروریسم و بهبود شرایط زندگی مردم نشد، بلکه باعث خسارات و تلفات مالی، اقتصادی و جانی گسترده هم گردید که همهٔ این خسارات و تلفات بوسیلهٔ مردم عادی و بی دفاعِ کشورما پرداخته شده است. عملیات نام نهاد «آزادی پایدار» درحقیقت باعث نا امنی و ناپایداری بیشترِ مردم و کشورمان گردیده است.

امریکا و هم پیمانانش جهت برآورده ساختن منافع سیاسی و اقتصادی شان زير نام صلح و ثبات، افغانستان را اشغال نمودند و با گماشتن فاسد ترین افرادِ که دست بالا در جنایت و خیانت علیه مردم و وطن داشتند، تمام پلان های خود را عملی نمودند؛ کشور را از نظر سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ده ها سال به عقب برگشتاندند؛ مردم بیچاره را به هزاران مصیبت دچارنمودند.

‎پیامدهای گویا این «ناجیان صلح» در کشورِ عزیز ما نهایت ناگوار و تکاندهنده می باشد.

آنها بی فرهنگ ترین افراد را بالای مردم کشورما تحمیل نمودند، زیربنا ها و نهاد های اقتصادی را نابود و ازبین بردند، ثروت های ملی کشور توسط افراد خائین به وطن، تاراج و یا به شکل غیر قانونی به خارج از کشور انتقال داده شد.

بعد از سقوط رژیم طالبان و حضور آمریکا در افغانستان، مردم انتظار داشتند که افغانستان ثبات را تجربه خواهد کرد؛ درحالیکه جنگ ادامه یافت و نا امنی بیشتر از پیش گردید. این عمل ثابت میکند که آمریکا بمنظور تداوم جنگهای بعدی به افغانستان داخل گردیده است. زيرا جنگ در افغانستان روز تا روز گسترش می یابد و ادامه جنگ در اصل منافع آمریکا را تآمین میکند که در آن پاکستان و امریکا ذینفع اند.

آنها درین سرزمینِ بی بازخواست سلاحهای جدید و خطرناک شانرا مورد آزمایش قرار میدهند.

با حمله امریکا بالای کشورما، مصیبت های گوناگون آغاز گردید. آنها درقدم نخست با شیوه های متعدد باعث گرديدند تا قشر روشنفکر و اگاه جامعه، کشور را ترک کنند و آنانی که با پذیرش شرایط ناهنجار در کشور باقی ماندند، به بهانه های مختلف از کار و دوایر دولتی رانده شده و جای آنها را به افراد غیرمسلکی و یا افرادی که کم سواد و یا اصلا بی سواد بودند سپردند، زیرا غرب با جا بجا نمودن این نوع افراد در رآس کار، خوبتر و بهتر میتوانست به اهداف خود نایل آید.

‎اتحاد و یکپارچگیِ که میان اقوام و مذاهب ساکن در کشورما قبلا وجود داشت، روزتاروز متلاشی گردیده و چنین وضع به نفع این کشورها و نابود ساختن ميهن ماست ، زیرا آنها میتوانند بهترو راحت تر به اهداف و پلانهای شوم شان نایل گردند.

‎با حضور این کشورها در افغانستان، اقتصاد ما کاملا متلاشی گردید؛ زیرا اقتصاد ملی بنابر حضور اکتیف آنها رنگ اصلی خودرا باخته و تحت تآثیر و وابسته به اقتصاد کشورهای غربی و کمکهای آنها گردیده است که این خود ضربهٔ بزرگ و خیانتِ جبران ناپذیر به کشور و مردم ما است.

این کشورها اکثرا بخاطر حضور طولانی شان میکوشند تا افرادِ وطنفروش، خائین به منافع ملی و مردم را در رآس حکومت نصب کنند. مثال عمده آن، تعیین رهبران کشور در نشست بُن تا حکومت فعلی و همچنان تحمیل نمودن گلبدین حکمتیار این نماینده معلوم الحال سی ـ آی ـ ای و آی ـ اس ـ آی و قصاب کابل بر مردم مظلوم و بی دفاع ما، گواه براین ادعا میباشد.

باتأسف افغانستان ازسالها بدینسو از جملهٔ کشورهای فقیردرسطح جهان بشمار میرود، زیرا بیشتر از نصف نفوس کشور درفقرزندگی میکنند. به اساس ارقام ارائه شدهٔ وزارت اقتصاد افغانستان در سال ۲۰۲۰ میلادی، ۵۲ فیصد نفوس کشور در فقر مطلق بسرمیبردند. اما با اطمینان گفته میتوانیم که این رقم بیشتر از آن است که توسط وزارت اقتصاد به نشر رسیده است، زیرا با موجودیت مشکلاتِ متعدد در جمع آوری ارقام درشت و عدم دسترسی محققین به ساحاتِ که تحت کنترول دولت نیستند، سطح فیصدی فقر میتواند بیشتر باشد.

ایالات متحدهٔ امریکا طی بیست سال با داشتن قدرت و توانمندی نظامی که دارد، نتوانست صلح و ثبات را در کشورما برقرار سازد، درحالیکه طی این مدت گروه های تروریستی روز تا روز قویترشده ، جنگها درکشور شدت یافته، تلفات و قربانی آن که مردم بلا کشیده وبی دفاع را دربرمیگیرد، نیز نهایت بيشتر گردیده است. چنانچه به اساس ارقام ارائه شده توسط مرکز تحقیقی انستیتوت واستنِ امریکا، ازسال ۲۰۰۱ الی نوامبر ۲۰۱۹ میلادی جنگ درافغانستان جان ۱۵۷ هزار نفر را گرفته است.

حال بعد از بیست سالی که آنها کشورما را باهزاران مصیبت مواجه ساختند، تصمیم گرفته اند که الی ۱۱ سپتمبر ۲۰۲۱ افغانستان را ترک و کشور را دوباره به ارتجاعی ترین گروه تروریستی یعنی طالبان که آنها را درسال ۲۰۰۱ بنام تروریستان باحملهٔ نظامی شان رانده بودند، دوباره تسلیم نمایند که این امر خود بیانگر ناکامی بزرگترین کشور نظامی و اقتصادی جهان است.

امریکایی ها در واقع دست نشانده گان شانرا در افغانستان رها نموده و باطالبان به توافق رسیده اند. این سیاست امریکا بیانگر آنست که آنها بخاطر منافع خود حتی دست نشانده گان شانرا هم فدا میکنند. این دست نشاندگان باید بدانند که بخاطر نجات کشور ازین حالتِ مصیبت بار، نباید منتظر کمک بیگانگان بود، بلکه خود باید عمل نمود، زیرا هیچ بیگانهٔ کشورمارا نجات نخواهد داد، هیچ کشورِ خارجی بخاطر ما سربازانش را قربانی نمیدهد و هیچ بیگانهٔ بخاطر ما مصارفِ هنگفتی را متقبل نمیشود، مگر آنکه منافع آن کشور درینجا نهفته باشد.

بنابرآن بایست چشم ازدست بیگانه برداشت و خود عمل نمود. اینکه ما چرا محتاج بیگانگان هستیم، باید گفت که ما ناتوانیم و باعث این ناتوانی هم خودما شده ایم، زیرا ما ازتجارب گذشته نیآموخته ایم.

از پیامدهای حضور ایالات متحدهٔ امریکا و همپیمانانش درکشورما، میتوان از گسترش فقر، اعتیاد به مواد مخدر، افزایش فحشا، فروش اعضای بدن بخاطر امرار حیات، بیکاری و فساد گسترده درسراسر اپارات دولتی و درمجموع کشور را نام برد.

بنابر اظهارات وزیر اقتصاد افغانستان، از ۱۶میلیون نیروی کار درکشور، شش میلیون آنها مشغول کار هستند و ۱۰ میلیونِ متباقی بیکار اند. او درعین حال از گسترش فقر در کشور نیز سخن می‌زند.

طی مدتِی که امریکایی ها در افغانستان حضور داشتند، فجایع و اعمالی را انجام دادند که دوراز تصور بود. به اساس اظهارات وزارت دفاع امریکا، آنها بیشتر از ۳۸۰۰۰ بم در کشورما پرتاب نموده اند.

آنها از سلاحها و تسلیحات مختلف حتی با ترکیب اورانیم استفاده نمودند، بزرگترین بم غیر اتمی «مادربم» را در ولسوالی آچین ولایت ننگرهار استعمال و حتی تعدادی ازهموطنان ملکی بیچارهٔ ما را در بمباردهای وحشیانه برمحافلِ شادی آنها کشته و زخمی نموده اند.

قابل تذکر است که آنها کشورمارا به آزمایشگاهٔ سلاحهای جنگی خویش مبدل نموده که از اثر آن تعداد زیاد مردم درافغانستان به سرطان و حملات قلبی مبتلا شده اند. حقوق بشر و حقوق زنان نه تنها بهبود نیافت، بلکه دربدترین سطح قرار گرفت؛ آنها درکشورما حداقل بیست زندان و شکنجه گاهٔ مخفی در اختیار دارند. دراثر افزایش فقردرافغانستان، بیشتر از ۷۰ فیصدِ مردم زیر خط فقر قرار گرفته اند، یعنی با ۰٫۹ دالر در روز زندگی میکنند. ۹۳ فیصد ازجمعیت افغانستان هم با درآمد کمتر از دو دالر در روز زند‌گی می‌کنند.

با آنکه طی بیست سالِ گذشته در اقتصاد افغانستان، تغییراتِ قابل ملاحظه هم رونما گردید، ولی با آنهم کشورما به طور کُل وابسته به کمک‌های خارجی است. تهیه و تأمین تجهیزات و مصارفِ نظامی و تمویلِ پروژه‌های بزرگ زیربنایی، و حتی پرداخت معاشات کارمندان ملکی و نظامی کشورما، همه از کمکهای کشور‌های خارجی و نهاد‌های بین‌المللی صورت می‌گیرد.

طی سالهای اخیر کشورما نتوانست به سیاست‌های اقتصادی خود سروسامان دهد. اقتصاد کشور درین مدت بیشتربه یک اقتصاد مصرفی و اقتصاد مافیایی مبدل گردید که درآن اشخاص و گروپهای مختلف با استفاده ازشیوه های نامشروع، به تجمعِ ثروت‌های هنگفت پرداخته و همیشه منافع شخصی شان را نسبت به منافع ملی ترجیح داده اند. جلوِ چنین منفعت‌جویان غیرمؤلد را زمانِی میتوان گرفت که کشور، وابسته نبوده و حکومتِ قانون درآن حاکم باشد. گذار از شرایط نابسامانِ فعلی، زمانی بوقوع می پیوندد که اقتصاد کشورمسیر توسعه‌ و پیشرفت را درپیش گیرد. درشرایط فعلی کشورما تقریباً در تمام عرصه‌های اقتصادی یا با عدم رشد و یا در سطح نهایت پائین و ناگوار قرار دارد. دولت باید برعلاوهٔ تأمین امنیت و صلح، جهت بهبودِ وضعیت اقتصادی کشور و زندگی مردم، پلانهای مثمرِ طویل المدت نیز رویدست گیرد، درغیر آن فعالیت‌های مجرمانه، شکل‌گیری گروه‌های افراطی جدید و گسترش فعالیت‌های جنایتکارانه و تروریستی افزایش خواهد یافت.

وضعیت بحرانی اقتصادِ کنونی کشور ناشی از ضعف حکومت است. اگر رهبران حکومت با دلسوزی و ارادهٔ سیاسیِ نیرومند، پروسهٔ توسعه را رهبری و مدیریت نمایند، وضعیت اقتصادی کشور بهبود خواهد یافت، زیرا افغانستان از ظرفیت‌های بی‌شمار برخوردار است.

خلاصه درمدت بیشتر از دو دهه، آن کشورعزیز و باستانی را که داشتیم فعلا قابل شناخت نیست. این پروسه ادامه خواهد داشت ما دراین مدتِ بیشتر ازبیست سال شاهد اختلافات و ائتلافات بین گروهها و افراد مختلف که همه و همه بجز از منافع خودشان به چیزی دیگری نمی اندیشدند بودیم.

 بازی اين افراد بنام رهبران سياسی به جز از تلفات و قربانی مردم عادی و بی دفاع و بربادی کشورما چیزی دیگری ارمغان نداشت.

‎به نظر من برای نجات کشور ازاین حالتِ رقتبار ایجاب میکند تا تمام نیروهای ملی، دموکراتیک و انقلابی به همکاری همهٔ مردم بلا کشیده و خسته از این تجاوزات و بی عدالتی ها متحدانه به مبارزه مشترک و دوامدار پرداخته، در روشن ساختن اذهان مردم بخاطر بدست آوردن صلح، دموکراسی، استقلال سیاسی و تمامیت ارضی رسالت تاریخی و انسانی خودرا انجام دهند.

دوکتور نظیفه "توخی"

هالند، جون ۲۰۲۱