غفار عریف 

رضا براهنی ستاره ی تابناک و زبان آور 

ادبیات پارسی در بامداد پنجم فروردین 

۱۴۰۱خ (۲۶ / ۳ / ۲۰۲۲) در غربت 

با زندگی بدرود گفت.

__________________________

چه سوگ بزرگی 

        بر دل سپیده ی بامدادی داغ ماتم نشست! 

          باغ های عشق و آزادی؛ 

            گلزار های پرستاره با غنچه های سرخ؛ 

              چمنزار ها با سبزه های نورس نوروزی؛ 

               در اندوه سفر بی برگشت چکامه سرای " خطاب به پروانه ها" که خواست " آواز کشتگان" را به کهکشان ها ببرد و دفتر " گل بر گستره ماه" را به مهتاب بسپارد،سوگوار شدند. 

       ولاله های ایاغ به دست در دامان دشت ها در ماتم نشستند و نوحه خوانی کردند، وقتی آگاهی یافتند که خامه پرداز " راز های سرزمین من" برای همیش از این جهان

 پر از نابرابری ها، رخت سفر بر بسته است!

         پرستو ها، هد هد ها و قناری ها در این غوغای بهاری، دمی مهر خموشی بر لب زدند ، وقتی خبر شدند که خداوند رمان های " کیمیا و خاک" و " آزاده خوانم و نویسنده اش " به دیدار آفتاب رفته است تا ترانه های: " غم های بزرگ"، " در مدار شب" و " پاییز" را با آواز بلند در پیش پادشاه نور بخواند و از " روزگار دوزخی آقای ایاز " سخن گوید و با صدای گرم گنجینه ی ادبی " طلا در مس " را از بام جهان باز خوانی کند! 

چه سوگ بزرگی ست، سفر بی برگشت این زبان آورفرهیخته! 

(پایان )

۵ / ۳ / ۲۰۲۲