هدايت حبيب

نوروز، خوش آمدی!

 بویی مگر از میهن ما آوردی؟

به غربت توت و تلخان يادم آمد

شب و برف و زمستان يادم آمد

كنار صندلي و جنگ و كابل

دوصد خواب پريشان يادم آمد

(علی احمد فایز)

      سال نو ۱۳۹۴ خورشيدی، جشن نوروز، روز دهقان، فصل خوبی ها و زيبايی ها و ايام رويش دوباره ی سبزه ها و گلبرگ ها را به شما هم ميهنان گران ارج و خوانند گان، همچنان به کليه مردمان حوزه فرهنگی و تمدنی مان در هرکجايی هستيد، مبارک باد می گويم و برای همگان سال صلح و امنيت، بهروزی و خوشبختی آرزو می نمايم!

       بایست گفته شود، که جشن نوروز، روز دهقان و میله ارغوان ، برافراشتن جنده ی سخی جان در مزار شريف و کارته سخی کابل با انجام مراسم توغ مندوی کابل و ساير ميله ها و خوشی ها در سرزمين زيبا و دوست داشتنی ما ، زمانی فرح بخش و مسرت افزا بود، که از پديده ی منحوس جنگ و شرارت ، قتل و وحشت، مجاهد و طالب، القاعده و داعش ، اثری و خبری وجود نداشت و باصطلاح فصل بی غمی بود.

      سوگمندانه بعد از گسترش بال های نامیمون لاشخواران مسلخ ؛ واپسگرایان عصر حجر و تاریک اندیشان خصم بشر به کشور مان؛ نظام ملک الطوائفی وفرهنگ غنیمت گیری؛ یعنی، اخاذی، مافییایی، ترور و گروگانگیری مسلط گرديد.

     حالا نه تنها خنده از لب های مردم رخت بر بسته و مردم از پوشيدن لباس نو عاری گردیده است؛ بلکه سفره ها از نان نيز تهی شده است.

      مردم بی نوای ما به جای غذا غم زنده ماندن،  نگرانی از برگشت اولاد از مکتب، دل واپسی از سرنوشت خونين فردا را، می خورند.

    آنان هر روز به عوض آب صحی، اشک چشم یتیمان و بیوه زنان وخون دل خویش را می نوشند.

  جوانان، اعم از پسر و دختر، بجای لباس های زيبای بهاری، کفن های سپيد می پوشند. مردم بی خانه به عوض ساختمان منازل زيبا ، روزانه دهها قبر می کنند.

   هم ميهنان ما بجای رفتن به  میله ها وجشن ها؛ به ماتم سراها و عذاداری عزیزانشان گردهم می آیند.

    عاید روزانه و ماهوار شان از گداییِ ملی و بین المللی تأمین می گردد. پناه گاهشان تولید و استفاده ی مواد مخدر گردیده است.

    واما، با احساس ژرف آن همه درد ها و رنج های کشور، تجلیل از روز اول سال و بویژه انتخاب این موقعِ زمان؛ یعنی، اول بهار دلالت به فرهنگ پر بار با معنا و منطقی سر زمین آریانای کهن می نماید.

     در بهار است، که همه رستنیها و زمین از پژموردگی وخزانی تیرماه و خواب ژرف و دیرینِ دی برمی خیزد و جان تکان میدهد. آب، علوفه و غذایی زنده جانها را به ارمغان می آورد.

     بنابرآن منطقی، عقلانی و سزاوار است، که آغاز بهار روز اول سال نو باشد. چنانچه به اساس همین اهمیت تاریخی و عقلانی بوده است، که از طرف نهاد های بین المللی، نوروز ـ سر از سال ۱۳۸۹ ـ به مثابه ی جشن جهانی شناخته شده و ثبت تاريخ گردیده است.               

       سال پیشرو را، سال صلح، امنیت و پرمیمنت به مردم کشورخودآرزومندم !