فرخنده باد هشتم مارچ، روز برافراشتن پرچم آزادی زنان در سراسرجهان!

(به اميد روزی که درافغانستان اشغال شده نيز درفش آن باری دراهتزاز درآيد!)

نخست ازهمه، هشتم مارچ، روز همبستگی و پیکار آزاديخوانه ی مادران و خواهران عزيز را، در سراسر جهان و بويژه به همه بانوان رزمنده ی درخون نشسته ميهن دوست داشتنی ام، از ته دل تبريک می گویم!

مزيد برآن جا دارد تا در برابر رشادت، ايثار، و خيزش حق طلبانه ی خانمهای آگاه و دوشيزه گان دلیر و سرسپرده ی سرزمين مألوفم افغانستان، که در داخل و خارج کشور، بخاطر دفاع از ابتدايی ترين حقوق انسانی شان( تحصيل ـ کار و آزادی) و زدودنِ رنجهای بیکران زنان افغانستان، دربرابر موجودات عصر حجر، برخاسته از مراکزدهشتگاههای سازمان جهنمی " آی. اس. آی" و آموزش ديده ی مکتب سوپرفاشيست های دين سالار و قبيله سالار، که تحت نام " طالبان" اجير و گسيل شده اند؛ قهرمانانه می رزمند و برای تعيين سرنوشت امروز و فردای خود؛ خانواده ها و نسل های بعدی اين سرزمين سر می دهند؛ ولی سنگر نمی دهند؛ تکفير می شوند؛ مگر تسليم نمی شوند و به پيش می تازند؛ سر احترام و تعظيم فرود آوريم!

باور کامل دارم، که اين احساس حق طلبی ـ آزادی خواهی و انسان سالاری ضد افکار زن ستيزی هریک شان، نی تنها در برگه های تاريخ کشورمان و جهان ثبت خواهد شد؛ بلکه مانند درسنامه های زنان آزاديخواه و رسالتمند پيشين، مضمون جديد و صفحه ی نوينی را در گهنامه سده ی بيست ويکم ثبت و به نسل های پسين انتقال خواهد يافت.

و اما؛ ازآن جايی که کشورمان افغانستان، بنابر موقعيت جيوپوليتيک و جيو اکونوميک آن که کشورهای شرق را به غرب و شمال را به جنوب وصل می کند؛ طی سده ها و بويژه پنج دهه اخير مورد تهاجم مونوپول های غارتگر بين المللی و کشورهای آزمند منطقه و همسايگان شرير قرار گرفته که درگام نخست تنظيمهای بنياد گرای جهادی و سپس طالبان جهالت پيشه، بحيث گروه های اجير مزد بگير استخدام شده، آنچه را که اين جامه سپيدان سيه دل، در برخود وحشيانه با زنان و مردان انجام می دهند، بخشی از برنامه تفويض شده ی باداران غربی ـ عربی ـ پاکستانی و ايرانی آنان بوده، که بستن دروازه تحصيل ـ کار و آزادی بر روی نيمی از پيکر جامعه ی ما برگه ی اول آن است.

علی رغم اين که طالبان جنايت پيشه، هر روز دستور بستن هرگونه روزنه ی زندگی را بر زنان صادر و با نوک سرنيزه و سرکوب و قتل و کشتار مرد و زن؛ گروگان گيری و نسل کشی اقوام و مخالفين حرف می زنند؛ اما آن گونه که ديده می شود؛ خوشبختانه شيرزنان و دوشيزه گان حماسه ساز ميهن مان نيز با استفاده از اساليب و تاکتيک های مختلف صدای آزادی خواهی و حق طلبی خويش را به گوش جهانيان می رسانند تا وجدان های درخواب رفته ی غرب؛ بويژه کشورها و سازمانهای که ادعای دفاع از حقوق بشر را دارند بيدار سازند.

اما به باور نگارنده، تا وقتی که مردان افغانستان به شکلی از اشکال درکنار زنان مبارز ميهن مان قد راست نکنند؛ احزب و سازمانهای سياسی و اجتماعی با حفظ استقلال برنامه های سياسی خويش در قالب يک ساختارواحدی تحت عنوان " جبهه متحد ملی افغانستان" گرد هم قرار نگيرند و برنامه علمی،( سياسی ـ اقتصادی) سازنده ای را که درآن نه تنها برچيدن بساط طالبان جهالت پيشه و اشغالگران ديروز و امروز؛ بلکه جوابگوی مبرمترين خواستهای تمام اقوام برابری خواه و اقشار زحمتکش جامعه ی افغانستان، باشد تنظيم و در جاده ی عمل پياده نکنند؛ نه تنها زنان کشورمان روی آزادی را از دين سالارهای ديوبندی ـ وهابی ـ قمی و مصری( اسلام سياسی ) نخواهند ديد؛ بلکه سرنوشت مردان اين سرزمين، بدتر از زنان خواهد بود و افغانستانی با اين حدود جغرافيايی موجوديت خود را از دست خواهد داد و مردم آن صدها سال از کاروان تکامل جامعه ی انسانی به فرسخ ها عقب خواهد ماند.

هم ميهن عزيزم! حرف آخرم اين است:

گر من نه رزمم ـ گرتو نه رزمی ـ گر ما نه رزميم؛ پس چه مشعلی اين شب تار را روز و چه نيرو ای، اين هيولای وحشی فرهنگ ستيز و دشمن بشريت را بدست فنا خواهد سپرد.

درخواب بودم، مرا خردمندی گفت

کز خواب کسی را، گلُ شادی نشگفت

کاری چه کنی که با اجل باشد جفت

برخيز! که زير خاک می بايد خفت

هدايت حبيب