یکشنبه، ۲۱ دسامبر سال ۲۰۱۴

اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی چگونه جنگ را در افغانستان آغاز کرد؟

سی و پنج سال پیش درباره اعزام نیرو های شوروی به کابل تصمیم گرفته شد

8 декабря 2014 года 11:47 | Виктор Рыльский

ویکتور ریلسکی

برگردان: ماستر علوم سیاسی، ع . ق . فضلی

جنگ در افغانستان تقریباً دهسال دوام کرد، بیشتر از پانزده هزار سرباز و افسر ما کشته شد. تعداد کشته شده گان افغان در جنگ، با توجه به منابع مختلف، به دو میلیون میرسد. تمام آن از کودتای قصر و مسمومیت مرموز آغاز شده است.

در آستانه جنگ

(محفل کوچک) اعضای دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی، که در مورد مسائل مهم تصمیم اتخاذ میکند، در نیمه روز تاریخ هشت دسامبر سال ۱۹۷۹ در دفتر لئونید ایلیچ برژنف دور هم جمع شدند. در میان اشخاصی به ویژه نزدیک به منشی عمومی، یوری اندروپوف، رئیس کا جی بی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، اندری گرومیکو وزیر امور خارجه کشور، میخائیل سوسلوف ایدئولوگ اصلی حزب و دمیتری اوستینوف وزیر دفاع شامل بودند. این بار، وضعیت در افغانستان، وضعیت در داخل و اطراف جمهوری انقلابی مورد بحث قرار گرفته و دلایل اعزام نیروهای شوروی به جمهوری دموکراتیک افغانستان بررسی می شد.

لازم به یادآوری است که لئونید ایلیچ در آن زمان به بالاترین مقام در یک ششم حصه ی سیاره زمین رسیده است، که به آن می گویند «من به بالا ترین قدرت رسیده ام». پنج ستاره طلا روی سینه اش می درخشید. از جمله، چهار ستاره آن، ستاره های قهرمان اتحاد شوروی و یکی از آنها، ستاره (قهرمان) کار سوسیالیستی بود. ولی اینجا نشان «پیروزی»- عالی ترین جایزه نظامی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی- نماد درخشان از پیروزی حساب می شد. در سال ۱۹۷۸، او یکی از آخرین، هفدهمین دارنده ی مفتخر به این نشان، به خاطر سازماندهی تحولات بنیادی در جنگ جهانی دوم بود. استالین و ژوکوف در میان دارندگان این جایزه میباشند. در مجموع ۲۰ جایزه و ۱۷ دارنده (سه نفر دو بار مفتخر گردیده، لئونید برژنف در اینجا توانست بر همه برتری داشته باشد- او در سال ۱۹۸۹، پس از مرگ از جایزه محروم گردید). باتوم مارشالی، شمشیر طلایی، آماده سازی طرح یک مجسمه اسپ. این ویژگی ها برای او یک حق غیر قابل انکار برای تصمیم گیری در هر سطح می داد. به خصوص، مشاوران گزارش می دادند، که از افغانستان، به علت وفاداری به آرمان های سوسیالیستی و قابلیت کنترل آن، میتوان «منگولیای دوم» ساخت. به خاطر تثبیت استعداد سپاهسالار، رفقای حزبی برای منشی عمومی حزب توصیه کردند که داخل یک جنگ کوچک پیروزمند شود. مردم می گفتند، که لئونید ایلیچ گرامی برای لقب سپهسالاری چشم دوخته است. اما از سوی دیگر، وضع در افغانستان واقعاً نا آرام بود.

ثمرات انقلاب اپریل

به تاریخ ۲۷-۲۸ اپریل سال ۱۹۷۸ در افغانستان انقلاب اپریل به وقوع پیوست (در زبان دری این کودتا انقلاب ثور نیز نامیده می شود). (با این حال، از سال ۱۹۹۲، سالگرد انقلاب اپریل لغو شده، به جای آن در حال حاضر روز پیروزی مردم افغانستان در جهاد علیه اتحاد جماهیر شوروی تجلیل می شود).

دلیل تظاهرات مخالفان علیه رژیم محمد داوود رئیس جمهور، به خاطر قتل یک فعال کمونیست، سردبیر روزنامه به نام میر اکبر خیبر بود. در قتل، پلیس مخفی داوود را متهم کردند. مراسم تشییع جنازه سردبیر مخالف، به تظاهرات علیه رژیم منجر شد. در میان سازمان دهندگان شورش، رهبران حزب دموکراتیک خلق افغانستان نور محمد تره کی و ببرک کارمل بودند، که در همان روز دستگیر شدند. یکی دیگر از رهبران حزب، حفیظ الله امین قبل از این حوادث، به خاطر فعالیت های خرابکارانه تحت بازداشت خانگی قرار گرفت.

بنابراین، این سه رهبر هنوز هم با هم هستند و آنها اختلاف نظر خاصی ندارند، هر سه تحت بازداشت می باشند. در آن زمان، امین به کمک پسرش، به نیروهای وفادار به ح.د.خ.ا. (حزب دموکراتیک خلق افغانستان) فرمان آغاز قیام نظامی را صادر نمود. تغییر حکومت صورت گرفت. رئیس جمهور و تمام اعضای خانواده اش کشته شدند. تره کی و کارمل از زندان آزاد شدند. همانطور که می بینیم، انقلاب یا آنچه را که ما انقلاب می نامیم، به راحتی به دست آمد. ارتش کاخ را گرفت، داوود، رئیس دولت را با خانواده اش از بین بردند. همین و بس، قدرت در دست «مردم» است. افغانستان را جمهوری دموکراتیک (ج.د.ا.) اعلام کردند. نورمحمد تره کی رئیس دولت و صدراعظم شد، معاون او- ببرک کارمل، پُست معاون اول صدراعظم و وزیر امور خارجه برای حفیظ الله امین- سازمان دهنده این قیام- پیشنهاد شد. حالا آنها سه نفر اند. اما این کشور نیمه فئودالی برای پیاده سازی مارکسیزم و گسترش مدل شوروی سوسیالیسم با سلب مالکیت خصوصی، گرفتن زمین از مالکان، برقراری کمیته های فقرا و هسته های حزبی در خاک افغانستان عجله نکرد. مردم محلی، کارشناسان اتحاد جماهیر شوروی را با خصومت استقبال کردند. در مناطق ناآرامی ها آغاز شد که به شورش تبدیل شدند. توافق سیاسی میان سه نفر از هم پاشید.

در تصویر: آندری گرومیکو عضو دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، وزیر امور خارجه و حفیظ الله امین عضو دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب دموکراتیک خلق افغانستان (ح.د.خ.ا.)، معاون صدراعظم و وزیر امور خارجه جمهوری دموکراتیک افغانستان (از چپ به راست) هنگام صحبت در مذاکرات افغان- شوروی در مسکو، سال ۱۹۷۸/ تصویر: واسیلی ایگوروف/ تاس

اول ببرک کارمل را سبکدوش کردند. در ماه جولای سال ۱۹۷۸، او از مقامش برکنار و به عنوان سفیر به چکوسلواکی اعزام شد، که در آنجا به پیچیدگی شرایط در کشورش پی برده، برای بازگشت ]به افغانستان[ عجله نکرد. اختلافات بر سر منافع آغاز گردید، حالا دیگر جنگ به خاطر جاه طلبی بین دو رهبر ]تره کی و امین[  است. به زودی حفیظ الله امین خواستار کناره گیری تره کی از قدرت شد، اگر چه او ]تره کی[ در حال بازدید از هاوانا بود، در مسکو، به گرمی توسط لئونید برژنف استقبال شد و پشتیبانی او را جلب کرد. وقتی تره کی در سفر بود، امین برای به دست گرفتن قدرت خود را آماده میکرد، افسران وفادار به تره کی را عوض کرد، نیروهای تحت فرمان مربوط قبیله ی خود را داخل شهر کرد، و سپس تره کی و طرفداران او بر اساس فیصله جلسه فوق العاده دفتر سیاسی کمیته مرکزی ح.د.خ.ا. از تمام پُست ها سبکدوش و از حزب اخراج شدند. دوازده هزار طرفداران تره کی تیرباران شدند. جریان از این قرار بود: همه چیز مطابق سنت شرقی، عصر بازداشت، شب – بازپرسی و صبح - تیرباران. مسکو به سنت احترام میگذاشت، تا زمانیکه کار به سبکدوشی تره کی نرسیده بود و او با تصمیم کمیته مرکزی حزب درباره بر کناری اش از قدرت موافق نبود. وقتی پند و اندرزها برای کناره گیری تره کی از قدرت نتیجه نداد، باز هم، در بهترین سنت شرق، امین به محافظ خود دستور داد رئیس جمهور را خفه کند. این به تاریخ ۲ اکتوبر سال ۱۹۷۹ اتفاق افتاد. برای مردم افغانستان فقط در ۹ اکتوبر رسماً اعلام کردند که "نور محمد تره کی پس از یک بیماری کوتاه و شدید در کابل فوت کرد.».

در تصویر: لئونید ایلیچ بریژنف منشی عمومی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و نور محمد تره کی منشی عمومی کمیته مرکزی حزب دموکراتیک خلق افغانستان هنگام ملاقات در فرودگاه ونوکووا، مسکو، سال ۱۹۷۸/ تصویر: ادوارد پیسوف/ تاس

بد و خوب امین

قتل تره کی لئونید برژنف را به غم و اندوه فرو برد. با این حال، برای او خبر دادند که دوست جدید او به طور ناگهانی در نتیجه یک بیماری کوتاه فوت نکرده، بلکه ریاکارانه توسط امین خفه شد. با توجه به خاطرات ولادیمیر کریوچکوف، رئیس وقت اداره عمومی اول کا جی بی اتحاد شوروی (اطلاعات خارجی)، - «بریژنف، به عنوان یک شخص وفادار به دوستی، مرگ تره کی را بسختی تحمل میکرد که تا حدودی آنرا مانند تراژدی خودش تلقی میکرد. او به خاطر آن احساس گناه می کرد که گویا شخص خودش تره کی را از مرگ قریب الوقوع نجات نداد و از بازگشت به کابل منصرف نساخت. بنابراین، امین را پس از آن همه چیزی که اتفاق افتاده است او اصلاً نپذیرفت».

روزی هنگام تهیه اسناد برای نشست کمیسیون دفتر سیاسی برای افغانستان، لئونید برژنف به کارکنان گفت: «امین- یک آدم بی وجدان است». این ایراد کافی بود که جستجو برای گزینه های از میان برداشتن امین از قدرت در افغانستان آغاز شود.

در عین حال مسکو اطلاعات ضد و نقیضی از افغانستان دریافت می کرد. علتش اینست که این اطلاعات را ارگان های با هم رقیب (کمیته امنیت دولتی، اداره اطلاعات دولتی، وزارت امور خارجه، شعبه روابط بین المللی حزب کمونیست اتحاد شوروی و وزارتخانه های مختلف) بدست می آوردند.

ستر جنرال ایوان پاولوفسکی قوماندان قوای زمینی و لیف گوریلوف، مشاور عمومی نظامی در جمهوری دموکراتیک افغانستان، با استفاده از اسناد GRU ]اداره اطلاعات عمومی[ و اطلاعات به دست آمده هنگام ملاقات های شخصی با امین، نظر خود را به دفتر سیاسی حزب در مورد رهبر مردم افغانستان به عنوان «یک دوست وفادر و یک متحد قابل اعتماد مسکو در امر تبدیل شدن افغانستان به دوست ثابت قدم برای اتحاد جماهیر شوروی» گزارش می دادند. «حفیظ الله امین شخصیتی قوی است و باید در راس دولت باقی ماند.».

از طریق مجاری اداره اطلاعات خارجی KGB  ]کمیته امنیت دولتی[ اطلاعات کاملاً معکوس گزارش داده می شد: «امین- ستمگری است که ترور و اختناق را در کشور علیه مردم خود براه انداخته است، به آرمان های انقلاب ثور خیانت کرد،  با آمریکائی ها در زد و بند است،  مشی خصمانه در جهت گیری مجدد سیاست خارجی از مسکو به واشنگتن را در پیش گرفته است، او صاف و ساده اجنت سی آی ای میباشد». با این حال هیچ کس تا به حال از رهبری اداره اطلاعات خارجی KGB  ]کمیته امنیت دولتی[ یکبار هم شواهدی درباره فعالیت ضدشوروی و خائنانۀ «نخستین و وفادار ترین شاگرد تره کی» و «رهبر انقلاب اپریل» ارایه نکرده. ضمناً، پس از قتل امین و دو پسر خردسال او هنگام هجوم به قصر «تاج بیک»، بیوه ی رهبر انقلاب با دختر و پسر خردسالش برای زنده گی کردن به اتحاد شوروی رفتند، اگرچه برایش پیشنهاد شد هر کشوری را می تواند انتخاب کند، او در آن زمان گفت: «شوهرم اتحاد شوروی را دوست داشت».

ولی برمیگردیم به جلسۀ ۸ دسامبر سال ۱۹۷۹، که در آن محفل کوچک دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب گرد هم آمده بود. برژنف میشنود. رفقا اندروپوف و اوستینوف دلایل ضرورت دخول نیروهای شوروی در افغانستان را ارائه می کنند. یکی از دلایل- حفاظت از مرزهای جنوبی کشور در برابر تجاوز ایالات متحده آمریکا که پلان دارد جمهوری های آسیای میانه را شامل ساحه منافع خودش کند، جابجایی راکت های «پرشنگ» امریکائی در خاک افغانستان، که فرودگاه کیهان نوردی بایکانور و غیره تأسیسات مهم و حیاتی را زیر خطر قرار میدهد و خطر جدایی ولایت های شمالی از افغانستان و الحاق آنها به پاکستان. در پایان، تصمیم گرفته شد که دو گزینه عملیات بررسی شود: از بین بردن امین و انتقال قدرت به کارمل، اعزام برخی از نیروها به افغانستان به خاطر انجام این کار. مارشال نیکولای اوگارکوف رئیس ستاد که برای ملاقات با «حلقه ی کوچک دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی» دعوت شده بود، در جریان یکساعت برای متقاعد کردن رهبران کشور از زیان مفکوره اعزام نیروهای شوروی به افغانستان تلاش می ورزد. مارشال موفق به این کار نشد. روز بعد، ۹ دسامبر اوگراکوف دوباره به نزد منشی عمومی حزب احضار شد. در دفتر این بار - برژنف، سوسلوف، آندروپوف، گرومیکو، اوستینوف و چرننکو- که برایش وظیفه سپردند تا پروتوکول جلسه را یادداشت کند- حاضر بودند. مارشال اوگارکوف دلایل خود را در مخالفت با وارد کردن نیروها با اصرار تکرار می کرد. او به سنت افغانها استناد میکرد، که در خاک خود خارجی ها را تحمل نمی توانند و درباره احتمال کشانیدن نیروهای ما در عملیات جنگی هوشدار میداد، اما همه بیهوده بود.

آندروپوف مارشال را به جایش نشاند: شما را به منظور این دعوت نکردیم که نظر شما را بشنویم، بلکه به این خاطر که شما دستورالعمل دفتر سیاسی را یادداشت کنید و اجرای آنها را سازماندهی کنید. لئونید ایلیچ برژنف روی بحث نقطه پایان گذاشت: «یوری ولادیمیرویچ باید حمایت شود».

بالاخره تصمیم گرفته شد، که نتیجه ی بزرگ آن به سقوط مستقیم نهائی اتحاد جماهیر شوروی منجر میشود. تراژدی اتحاد جماهیر شوروی را هیچ کدام از رهبرانی که تصمیم به اعزام نیروهای شوروی به افغانستان گرفته بودند، نمیبیند. سوسلوف، آندروپوف، اوستینوف و چرنینکو بیماران علاج ناپذیری که جنگ را براه انداختند، پیش از آنکه از  اعمال و کردار خود پشیمان شوند، در نیمه اول سال های ۸۰ از پیش ما رفتند. در سال ۱۹۸۹ آندری اندریویچ گرومیکو می میرد.

در اعزام نیروهای شوروی به افغانستان سیاستمداران غربی هم تأثیر داشتند. بر اساس تصمیم وزیران امور خارجه و دفاع سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به تاریخ ۱۲ دسامبر سال ۱۹۷۹ در بروکسل، طرح استقرار موشک های میان برد آمریکائی جدید «کروز» و «پرشینگ – ۲» در غرب اروپا، به تصویب رسید. این موشک ها می توانستند عملاً تمام بخش اروپایی خاک اتحاد جماهیر شوروی را هدف قرار دهند و ما باید از خود دفاع میکردیم.

تصمیم نهایی

بتاریخ ۱۲ دسامبر،  درست در آن روز، تصمیم نهایی درباره اعزام نیروهای شوروی به افغانستان گرفته شد. پروتوکول این جلسه ی دفتر سیاسی که چرنینکو، منشی کمیته مرکزی حزب، آنرا نوشته است، در دوسیه ی خاص کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوری نگهداری شده است. از پروتوکول پیدا است،  که آندروپوف، اوستینوف و گرومیکو مبتکرین اعزام نیروهای شوروی به افغانستان میباشند. در اینجا مهم ترین حقیقت مسکوت گذاشته شده، که اولین وظیفه ی که نیروهای ما آنرا ناگزیر حل کنند، سرنگونی و از میان برداشتن حفیظ الله امین و تعویض آن به ببرک کارمل میباشد. بنابراین، اشاره به این واقعیت که ورود نیروهای شوروی در خاک افغانستان به درخواست دولت قانونی جمهوری دموکراتیک افغانستان انجام شد، گمان نمیرود قابل توجیه باشد. به خاطر اعزام نیروها همه اعضای دفتر سیاسی حزب به اتفاق آراء رای دادند. ولی، جالب غیبت الیکسی کاسیگین، رئیس شورای وزیران اتحاد جماهیر شوروی در جلسه ی دفتر سیاسی حزب میباشد که وضعیت اقتصادی کشور را میدانست و به عنوان یک مرد با اخلاق عالی مطلقاً مخالف اعزام نیروها به افغانستان بود. اعتقاد بر این است که از آن لحظه او با برژنف و همراهان او اختلاف کامل پیدا کرد.

دو بار مسموم شدن امین

بتاریخ ۱۳ دسامبر، اجنت اطلاعات مخفیKGB ، به رهبری برید جنرال یوری دروزدوف، شخصی بنام «میشا»، که به زبان فارسی سلیس حرف میزد، در یک عملیات ویژه محلی برای از بین بردن امین اقدام نمود. در نشریات ویژه نام خانوادگی او طالبوف به مشاهده میرسد. او به محل اقامت امین به عنوان یک آشپز معرفی شد که گویای کار درخشان اداره اطلاعات مخفی در کابل و شخص جنرال دروزدوف، سابق رئیس سرویس اطلاعات در ایالات متحده آمریکا میباشد. برای عملیات در افغانستان به او نشان لنین اهداء خواهد شد. جام کوکا کولای آلوده با زهر که توسط «میشا» تهیه و برای امین در نظر گرفته شده بود، بر حسب تصادف به برادر زاده او، اسدالله امین رئیس استخبارات، داده شد. کمک های اولیه را به او هنگام مسمومیت پزشکان نظامی شوروی ارائه کردند. سپس او را در حالت بسیار سخت به مسکو فرستادند. و بعد از درمان او را به کابل برگرداندند، جایی که او به دستور ببرک کارمل اعدام شد.  تا آن موقع حکوت تغییر کرده بود.

دومین تلاش آشپز «میشا» موفق تر میباشد. این بار او برای تمام مهمانان از دادن زهر دریغ نکرد. خدمات امنیتی امین این جام را از سر گذراند، زیرا آن بطور جداگانه تغذیه می کرد و «میشا»ی همه جا حاضر با ملاغه* خود به آنجا نرسید. به تاریخ ۲۷ دسامبر، حفیظ الله امین به خاطر دریافت خبر درباره ورود نیروهای شوروی به افغانستان، یک دعوت باشکوه ترتیب داد. به او اطمینان دادند که رهبری شوروی از بیان روایت درباره مرگ ناگهانی تره کی و تغییر رهبری افغانستان رضایت دارد. اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی، به عنوان ورود نیروها، دست یاری به امین دراز کرد. برای ناهار، از نخبگان نظامی و غیر نظامی افغانستان دعوت شده بود. ولی، در جریان صرف شام، بسیاری از مهمانان احساس بدی پیدا کردند. بعضی ها از هوش رفتند. امین هم بیهوش شد. همسر رئیس جمهور فوراً به بیمارستان مرکزی نظامی و پلی کلینیک سفارت شوروی تیلیفون کرد. اول ویکتور کوزنیچینکوف و جراح اناتولی الیکسییف پزشکان نظامی پلی کلینیک آمدند. هنگامیکه مسومیت دسته جمعی را تشخیص دادند، آنها برای نجات حفیظ الله امین، که در کما بود، آغاز به ارائه کمک های اولیه کردند. آنها رئیس جمهور را از رفتن به آن دنیا نجات دادند.

واکنش ولادیمیر کریوچکوف رئیس اطلاعات خارجی را درباره این پیام میتوان تصور کرد. طرف های عصر، عملیات نامدار «طوفان- ۳۳۳»- حمله به قصر امین «تاج بیک»، که ۴۳ دقیقه دوام کرد، آغاز شد. این حمله شامل کتاب های درسی اکادمی های نظامی دنیا شد. در حمله بخاطر تعویض امین به ببرک کارمل گروپهای ویژه KGB «گروم»- قطعه «A»، یا به روایت ژورنالیست ها، «الفا» (۳۰ نفر) و «زینیت»- «ویمپیل» (۱۰۰ نفر)، و همچنین افراد اداره اطلاعات نظامی GRU - «کندک مسلمان» (۵۳۰ نفر)- واحد ۱۵۴ ماموریت ویژه، متشکل از سربازان، خورد ضابطان و افسران از سه ملیت: ازبیکها، ترکمنها و تاجکها، سهم گرفتند. در هر تولی ترجمان فارسی بود، آنها محصلین انستیتیوت نظامی زبان های خارجی بودند. اما به هر حال، بدون مترجمان هم تاجیک ها، ازبک ها و بخشی از ترکمن ها به فارسی-  یکی از زبانهای عمده افغانستان- راحت مسلط بودند. کندک مسلمان های شوروی زیر فرمان جگرن حبیب خالبایف بود. تلفات در گروپ های ویژه KGB هنگام حمله به قصر تماماً پنج نفر بود. در «کندک مسلمان» شش نفر کشته شدند. در میان چتربازان- ۹ نفر. پزشک نظامی ویکتور کوزنیچینکوف نجات دهنده امین کشته شد. به اساس فرمان خصوصی رئیس شورای عالی اتحاد جماهیر شوروی در حدود ۴۰۰ نفر مفتخر به نشان ها و مدال ها شدند. چهار نفر قهرمان اتحاد شوروی شدند. به دگروال ویکتور کوزنیچینکوف (پس از مرگ) نشان درفش سرخ نظامی اهدا کردند.

فرمان هیئت رئیسه شورای عالی اتحاد جماهیر شوروی و یا سند دیگر دولتی درباره اعزام نیروها همچنان پیدا نشد. تمام فرمان ها به صورت شفاهی داده می شد. تنها در ماه جون سال ۱۹۸۰ پلینوم کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی تصمیم اعزام نیروها به افغانستان را مورد تائید قرار داد. کشته شدن رئیس دولت به عنوان نشانه ی اشغال افغانستان به وسیله غرب تعبیر شد. در آن موقع، این روی روابط ما با ایالات متحده و اروپا تا حد زیادی تاثیر گذاشت. در این میان، ایالات متحده امریکا نیروهای خود را  به افغانستان داخل کرد و جنگ در آنجا  ۳۵ سال میشود که تا کنون ادامه دارد.

یادداشت مترجم: من به عنوان مترجم، این مقاله را، با حفظ احترام به دیدگاه نویسنده، با کمال امانت داری برای هموطنان عزیزم ترجمه کرده ام، ولی در رابطه به تحول ۶ جدی سال ۱۳۵۸ و فعالیت های خائنانۀ «نخستین و وفادار ترین شاگرد تره کی» و «رهبر انقلاب اپریل» دارای دیدگاه خود میباشم که کوچکترین شک و تردید در جاسوس بودن و خائن بودن حفیظ الله امین به امر حزب و انقلاب ثور ندارم. روانشاد ببرک کارمل در سخنرانی خود به مناسبت پانزدهمین سالگرد ح.د.خ.ا. چنین فرموده اند: «اکنون امپریالیزم و وابستگان آن با گرفتن چهره حق بجانب در واقع به خاطر بر افتادن رژیم فاشیستی حفیظ الله امین خائن و خونخوار و مرگ این جاسوس سابقه دار امپریالیزم امریکا و امینی های جنایتکارش گریه و نوحه سرائی میکنند. رهبران کشور های امپریالیستی و سگ های زنجیری آنها به سردمداری آقای کارتر با اظهارات مداخله گرانه و تلاشهای تب آلود خویش صریحاً در امور داخلی ما مداخله مینمایند، . . .».

ع . ق . فضلی

Helmand100@hotmail.com

*ملاغه= چمچه، قاشق بزرگ که غذا را از دیگ توی کاسه یا بشقاب می ریزند.

منبع اصلی مقاله به زبان روسی:

http://svpressa.ru/war21/article/106501/