محمد الله وطندوست

باز هم تقاضای صلح از پاکستان!?

رئیس جمهور متفکر افغانستان که چند ماه قبل بعد از افشای مرگ ملا عمر و افزایش عملیات نظامی طالبان در نقاط مختلف کشور، در يک صحبت خويش ابراز داشته بود، که دیگر صلح را تگدی نخواهد کرد و به پاکستان در مورد تامین صلح اعتمادی نخواهد داشت؛ دراین روز ها حاضر شده است در حاشیه کنفرانس بهبود اقلیم در پاریس با صدراعظم پاکستان نوازشریف این دشمن آزموده شده مردم افغانستان ملاقات نماید و باز هم از دشمنان مردم افغانستان توقع نماید طالبان را در میز مذاکره حاضر نماید.
رئیس جمهور محترم چندی قبل طی نامه یی از پاکستان خواسته بود تا یک ماه آینده سیاست خود را در قبال افغانستان تغیير داده از حمایت طالبان دست بردارد. 
از آن زمان تا امروز که بیشتر از چهار ماه می گذرد نه تنها حمایت پاکستان از طالبان کاهش نیافته؛ بلکه با دهن کجی به دولتمردان ما طالبان را واداشتند تا ولسوالی ها را از بدخشان تا بادغیس نا آرام نموده آتش جنگ را در سراسر شمال شعله ور تر سازند. حتی طالبان طبق مشوره و رهنمایی کرنیل ها و جرنیل های پاکستانی و حمایت لوژیستکی آن کشور ولایت مهم و سوق الحیشی قندوز را نیز متصرف شوند و کفایت و اهلیت حکومت به اصطلاح وحدت ملی را جداً زیر سوال ببرند.
جناب رئیس جمهور با وجود عملکرد های خصمانه پاکستان گویا بنابه تقاضای رهبران خیبر پشتون خواه حاضر شده است همه سیاه کاری های دولتمردان پاکستان را نادیده گرفته با صدراعظم آن کشور در میز مذاکره نشیند و با اکت دپلوماتیک به جهان نشان دهد که اختلاف با پاکستان چندان هم مهم و با ارزش نیست و با مذاکره و مفاهمه این اختلافات را می توان بر طرف نمود. در حالیکه اختلاف با پاکستان اختلاف استراتژیک و طولانی است که از خواسته های غیر قانونی و ظالمانه پاکستان آب می خورد و ریشه در تسلط استعمار انگلیس دارد. 
دولت های قبیلوی و خود کامه قرن بیستم افغانستان نیز مخصوصاً بعد از ایجاد پاکستان نه تنها اختلافات مرزی با پاکستان را نتوانستند رفع نمایند؛ بلکه با شعار میان تهی (دا پشتونستان زمونژ) باعث تحریک آن کشور گردیده زمینه مداخله پاکستان را در افغانستان مساعد نمودند. پاکستان که از چهل سال بدین سو با استخدام اجیران خود فروخته آتش جنگ را شعله ور نگه داشته و از برکت این جنگ کمک های ملیارد دالری غرب را جذب و صاحب تجهیزات اتومی گردیده است، بهیچ وجه حاضر نیست این موقعیت خود را از دست داده و از اهداف استراتژیک خود منصرف شود. 
پاکستا بصورت واضیح خواهان حکومتی وابسته، قوای مسلح ضعیف و ناکار آمد، استخبارات تابع آی.اس.آی و اقتصادی دست نگر به آن کشور را در افغانستان خواهان است. حتی دولتمردان پاکستان در پانزده سال گذشته بی شرمانه در مورد اعضای کابینه و مدیران ارشد اداره افغانستان نظریات خود را ابراز داشته استخدام مهره های وابسته به خود را به پست های معین تقاضا نموده و چندین بار در مورد رابطه افغانستان و هند و حدود این رابطه خواسته های خود را مطرح نموده است. 
در چنین فضا و با چنین خواسته ها چگونه می توان از مذاکره و مفاهمه صحبت کرد و از گرگ خواست که حافظ گوسفندان باشد. اصولا پاکستان اهدافی را در افغانستان بدست آورده است که پنجاه سال قبل دست یافتن به آن در تصور دولتمردان آن کشور نیز نمی گنجید؛ اما متأسفانه بنابه ادامه جنگ نیابتی ابر قدرت ها درسرزمین بلا کشیده ما وبی کفایتی دولتمردان، امروز ما نه تنها هیچگونه اقدام لازم در برابر پاکستان انجام داده نمی توانیم؛ بلکه مجبوریم صلح را از این کشور گدایی کنيم!
درحالی که کرنش در برابر دولتمردان پاکستانی و گدایی صلح از آنان، جز خفت و خواری نتیجه یی عاید دولتمردان ما نمی کند.
رئیس جمهور متفکر ما بجای کرنش و تکدی بایست با تقویت قوای مسلح؛ ایجاد هماهنگی میان نیروهای امنیتی؛ بسیج توده هاعلیه دشمن سوگند خورده شان زمینه مقاومت علیه طالبان و دیگر هراس افگنان ساخت پاکستان و ایران رامساعد نموده با نیروی لایزال مردم دشمن را زبون و نابود نماید. 
اگر چنین اراده یی وجود داشته باشد نابودی دشمن حتمی و تا مین صلح مسلم و قطعی خواهد بود. 
محمدالله وطندوست