زنده باد اول ماه می، روز همبستگی جهانی کارگران

ح . تلاش

می 2019

اول ماه می، روز همبستگی بین المـللی كارگران و تمام زحمتكشان جهان؛ روز تجدید پیمان کليه نیروهای تحول طلب، ترقی خواه و مبارزین راه نجات دایمی انسان زحمتكش از بند و زنجیرمشت اقلیتی از لاشخوران و استثمارگران جهانی ، قاره يی و کشوری است، كه از آن گذشته های دور تاریخ ؛از دوازدهم  اپریل سـال ۱۸۵۶ در آسترلیا و متعاقباً، از اول ماه می سال  ۱۸۸۶  در شـهر شـیکاگوی آمریكا...بدینسو جهت نیل به خواست های انسانی كارگران و زحمتکشان برای دستیابی به عدالت اجتماعی واقتصادی به رزم و مبارزه ی مستمــر، پرداخته اند.

گفتنی است که تظاهرات کارگران شیکاگو درست در یکم ماه می ۱۸۸۶ با سرکوب خشن و خونین پولیس مدافع سرمایه سالاران و نظام سرمایه داری روبرو شد. لیک به رغم دستگیری و اعدام رهبران و کارگران مبارز، جنبش اعتراضی کارگری با نیرومندی و مقاومت بیشترادامه یافت و بدینگونه، اول ماه می، روزهمبستگی جهانی کارگر، نام گذاری گردید.

جا دارد تا این روز خجسته رابه همه ی كارگران، زحمتكشان و تمامی اقشار ولایه های تهیدست و تحت ستم كشورمان وبه كلیه نیروهای ضد امپریالیستهای اشغالگر و تروریست های مزدور آن؛ ضدت تاریك اندیشان دین فروش و زنستیز؛ ضد استبداد، استعمار واستثمار؛ و ضد رژیم مافیایی دست نشانده  ومفسدافغانستانِ به خاك و خون خفته؛ و به همه کارگران جهان، تبریك بگوییم!

اول ماه می، را  در شرایطی گرامی می داریم که هم در جهان و هم در میهن ما،  فاصله طبقاتی و شکاف میان فقر و ثروت؛ فقیر و ثروتمند؛ سرمایه دار و کارگر، به بالاترین حد خود رسیده و با اندوه که این شگاف و تفاوت طبقاتی، روز به روز، افزایش می یابد

بی جهت نیست که بر اساس جدیدترین گزارش موسسه غیر دولتی آکسفام، «دارایی تنهاهشت نفر از ثروتمندترین های جهان با دارایی بیش از ٣ میلیارد و ۶۰۰ میلیون نفر از جمعیت جهان برابری می کند».

بدون تردید وجود و دوام چنین فاصله ی ظالمانه ی حاکم بر دنیا ، که امروزه، به ویژه از طریق توصیه و اجرای سیاست نئولیبرالی توسط دولت ها؛ و وام های کمرشکن  صندوق بین المللی پول و بانک جهانی به دولت های فقیر و دیکته شده، سبب گسترش هر جه بیشتر فقر و بیکاری و وابستگی کشور ها به استعمار و امپریالیسم در جهان می گردد؛ و کشورما افغانستان نیز به عنوان یکی از مستعمرات امپریالیسم جهانی، نمی تواند از این قاعده و آسیب های مستثنی باشد.

هجوم اشغالگرانه ی اتحادیه یی امپریالیستها به كشور ما، آنهم به بهانه ی “ریشه كن سازی ترورو تروریسم؛ زدودنِ كشت وتولید وقاچاق تریاك و هیرویین؛ نظام سازی وباز سازی سیاسی و اقتصادی؛ تامین امنیت فردی، خانواده گی و شغلی و...” صورت گرفته است، نه  تنها در راستای” وعده های” دروغین و فریبنده ی شان كدام دست آوردی نداشته است، بلكه تروریسم در وطن ما،طی هژده سال حور اشغالگرانه ی آنان، بیشتر گسترش داده شده است؛ تولید و قاچاق هیرویین چندین برابرافزایش یافته؛ ناامنی، فساداداری؛ فقر و اعتیاد غم انگیز؛  تحكیم حاكمیت مافیایی و تفنگ سالاری؛ نقض سیستماتیك و روزمره ی حقوق بشر...سال به سال روند صعودی داشته ودر نتیجه، كشور و مردم تهی دست و بیچاره کشور را،بسوی فاجعه ی اجتماعی-اقتصادی، كشانیده است.

طوریکه گفته شد: "طی دوران اشغال افغانستان توسط نیروهای امپریالیستی، كارگران و زحمتكشان میهن ما هیچگونه اقدام و حركت پایه یی و زیر بنایی ملی را ازجانب آنان برای از ‏میان برداشتن فاجعه ی بیكاری، نابرابری های عمیق اقتصادی واجتماعی و بهبود شرایط کار و زنده گی فلاكت باركنونی شان ، شاهد نبوده ونمی توانند باشند؛ زيرا، هجوم اشغالگرانه ی امپریالیسم با ۴۲ دولت عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی"ناتو" به میهن ما به بهانه مبارزه با تروریزم و کمک به مردم افغانستان، دروغی بیش نبود. دولتهای مذکور ... به زعم و ادعای خود شان [گویا]در این مدت طولاني [اشغال کشور

ما]، مردم افغانستان را در مبارزه آنها علیه تروریزم و بسیاری از ناهنجاری

های دیگر از جمله فایق آمدن بر فقر و تنگدستی، «کمک و یاری» همه جانبه دادند.

 خلاف ادعاهای گزاف و دهن پرکن امریکایی ها و متحدان آنها، از بدو ورود {تهاجمی و خونین}این قدرتها در افغانستان، اوضاع امنیتی و به دنبال آن وضعیت اقتصادی مردم به تدریج رو به وخامت و خرابی گذاشت و این روند در شرایط کنونی به مراتب بدتر و خراب تر شده و روزهای اوج و اقتدار خویش را تجربه می کند.به نظر بی شماری از آگاهان، امریکا و متحدان اروپایی آن، سعی دارند تا افغانستان را در یک حد معینی از بدامنی و ضعف اقتصادی، حفظ کنند؛ به گونه ای که چرخه امنیت و اقتصاد در این کشور اسلامی به کندی و آهستگي زجرآور و طاقت فرسا، بچرخد و در نتیجه مردم این کشور چنان در [در مشکلات] روزمره و خرج و مخارج زندگی شان، دست و پا بزنند که به جز سیر کردن شکمهای شان، به هیچ گزینه دیگر از جمله به حضور [اشغالگرانه]، نامشروع و دخالت جویانه امریکا و متحدان آن در کشور، حتی فکر هم نکنند...

با تاسف امریکا را در این هدف غیر انسانی و استعماری اش، تعدادی از افغانهای خودباخته و خائن به خاک و میهن خویش نیز همراهی می کنند و ...[این وجدان باخته های دزد و فاسد، ستون اصلی و پشتیبانان دوام اشغال کشور؛ و نیز عامل] آسایش و رفاه مردم افغانستان، در درون نظام کشور [بوده] و  مصروف خدمت رسانی به اردوی استعمار و استکباراند...»)

بنابران، تداوم اشغال و ترور در سرزمین ما و موجودیت رژیم فاسد، مافیایی و تحمیلـی از یکسو و نبود اقتصاد سالم، مشروع و برنامه ریزی شده ی علمی، عادلانه و فراگیر و بی توجه یی عمدی و ظالمانه ی حكام كشوردرایجاد و تقویه ی زیرساختهای اقتصاد ملی؛ مطلق گرایی در سیاست اقتصادی دیكته شده ازجانب اشغالگران، یعنی اقتصاد “بازار آزاد” و”آزادی بی وجدان تجارت” به نفع کمپرادور ها و دلالان فاسد و منفعت پرست... و سیاست ضد ملی“خصوصی سازی “ ولیلام دارایی های عامه بربنياد سازش ها و معاملات منفعت جویانه میان مهره های مختتلف “دولت اسلامی” ومافیای بیرون مرزی ، از سوی دیگر، فاجعه اقتصادی – اجتماعی و بیکاری و فساد در کشور را،  چندین سره و مرگبار ساخته است.

«به گزارش اداره مرکزی آمار افغانستان، "بیش از ۵۴ درصد [۱۷ میلیون و سه صد هزار] مردم افغانستان در سال ۱۳۹۵ زیر خط فقر قرار داشتند که در مقایسه با سال قبلی آن، ۱۶ درصد افزایش را نشان می‌دهد.

مصطفی مستور، وزیر اقتصاد افغانستان امروز، یکشنبه ۱۶ ثور، در مراسم نشر این گزارش گفت که میزان فقر بر اساس آخرین آمار ۳۸ درصد بود که در گزارش جدید به ۵۴ درصد (17 میلیون سه صد هزار نفر) افزایش یافته است.

به گفته او، معنی آن این است که بیشتر از نصف جمعیت افغانستان ماهیانه کمتر از دو هزار و ۶۰ افغانی(کمتر از ۳۰ دلار) درآمد دارند."- (بی بی سی؛ ماه می ۲۰۱۸)

"کمیسیون حقوق بشر افغانستان می‌گوید، ۵۶ درصد اطفال  در این کشور به دلیل کار‌های شاقه از تعلیم باز مانده‌اند...

این اطفال کارگر یا شاگردان خیاطی، نانوایی‌ها و آهنگری‌ها هستند و یا در بخش قالین بافی کار می‌کنند. ۸۰ درصد‌ شان زیر سن ۱۸ سال اند و ۹۲ فیصد آنان را پسران تشکیل می‌دهند، ۳ فیصد‌ شان معلولیت دارند و ۹۰ درصد‌ شان در هفته بیش از ۳۵ ساعت کار‌های شاقه انجام می‌دهند و همچنان ۲۱ فیصد‌ شان به خاطر پرداخت قرضه خانواده‌های‌ شان کار می‌کنند...

خانم سمر بر اساس سروی انجام شده می‌گوید، ۵۶ فیصد این کودکان برای رفتن به مکتب فرصت ندارند و ۶۱ درصد‌ شان در محیط آلوده کار می‌کنند که ۳۲ درصد شان متضرر شده‌اند و ۲.۴ فیصد‌ شان گفته‌اند که در جریان کار یک عضو بدن‌شان قطع شده و ۵۷ فیصد آنان با پول شخصی خود را معالجه می‌ کنند...همچنان ۱۶ درصد این کودکان در جریان کار آزار‌های جنسی دیده اند...". (رادیوی آزادی)

علاوه برآن گزارش ها می رساند که کودکان حتا از سوی عده ی از اعضای نیروی انتظامی افغانستان نیز تحت عنوان "بچه بازی" مورد بهره کشی جنسی قرار می گیرند.

افزون بر آن، در محلات تحت اداره ی طالبان و داعش نیز کودکان مورد سؤ استفاده ی این گروه های دانش ستیز و تروریست قرار می گیرند؛ و هزاران تن آنان برای شستشوی مغزی و گسیل بعدی شان به عملیات جنگی و انتحاری در نقاط مختلف کشور، به مدارس ویژه در پاکستان، فرستاده می شوند.

این همه بیداد گری های جانگداز، خود نوع از جنایت علیه بشریت و فاجعه ی بزرگ انسانی و اجتماعی است.

بدینگونه، تجربه ی هژده سال گذشته نشان داد که هجوم اشغالگران به میهن ما، فقط برای تٱمین و گسترش منطقه يی منافع انحصارات غارتگر دول سرمایه داری به سردمداری ایالات متحده بوده و می باشد؛ همین و بس! هرگونه تصورغیرآن، یا فریب آگانه ی افكار عامه به نفع اشغالگران و عمال داخلی شان می باشد و یه هم دید خیلی ساده لوحانه و فاقد هرگونه ارزش.

         امروز همه شاهد آنیم كه در كشور های سرمایه داری، دركنار سایرنابرابری های  اقتصادی، اجتماعی، تعداد کثیری از افراد در این جوامع كه همه واجد شرایط کامل كاراند، بادرد و رنج  در صف لشكر بیكاران به انتظار دريافت هستند.

بگونه ی نمونه به یک گزارش ذیل از ثروتمند ترین کشور امپریالیستی جهان، ایالات متحده، اکتفا می کنیم:

«"بنا به گزارش رسمی، ۶۰۱ هزار نفر به نیروی کار آمریکا اضافه شدند، که سبب شد درصد آمریکائیانی که یا سر کار هستند یا دنبال کار می‌گردند ۲ دهم درصد افزایش یابد، و به ۶۲.۹ درصد از جمعیت کشور برسد.

داده‌های حاصل از سنجش خانوارها، نشان می‌دهد که در ماه جون {سال پار}، نرخ بیکاری ۲ دهم درصد بالا رفت و به ۴ درصد رسید. شمار اشخاص فاقد کار ۴۴۹ هزار نفر بالا رفت و به ۶.۶ میلیون نفر رسید. سال گذشته در همین مقطع زمانی، نرخ بیکاری ۴.۳ درصد بود، و شمار اشخاص فاقد کار ۷ میلیون نفر..."

(صدای امریکا)

افزون برآن، بحران سرمایه داری درسطح جهان و تداوم آن، نشاندهنده ی شکست اصلی ترین پایه وقانون سرمایه داری همچون «بازار آزاد» و سیاست اقتصادی نئولیبیرالیستی است که بعنوان راه برون رفت از بحران اقتصادی سالها است توسط سردمداران نظام های سرمایه داری بالای مردم اعمال میشود ؛ ونتایج آن تشدید استثمار، بیکاری، فقر، کاهش بودجه عمومی درعرصه هائی پزشکی، خدمات اجتماعی، آموزش ... تحت نام "ریاضت اقتصادی"؛ و نیز تشدید جنگ و کشتارو ویرانی، نتیجه دیگری دربرنداشته است.

      با آنچه در مورد وضعیت هولناک کشور و مردم آن گفته شد، می توان سطح فشار روحی وروانی بركارگران، استادان دانشگاه ها ودانشكده ها، معلمان مامورین و مستخدمین پائین رتبه، پیشه وران و دیگرزحمتكشان و وظیفه داران عرصه های اداری، تولیدی ، خدماتی ... که درامد ناچیز و ثابت دارند؛ کذا بر بخش عظیـمی از ارتش میلیونی بیكاران جامعه را ملاحظه و خود قضاوت نمود.!

 ناگفته روشن است كه یكی از شرایط ویژه ی نجات زحمتكشان وستمدیده گان میهن ازاین وضعیت ناگوار و تراژیك اقتصادی، سیاسی واجتماعی؛ ‏فقط رهایی كشوراز زیرتسلط امپریالیست های اشغالگر ورژیم پوشالی و ضد مردمی وابسته به آن  وبرقراری نظام واقعن دموکراتيک و مردمسالار، با اقتصاد علمن تنظیم شده و رهبری شده و در مطابقت کامل با منافع اکثریت مطلق شهروندان کشور می باشد.

به بیان دیگر، تشکل یابی آگانه ی کارگران، زحمتکشان و مزد گیران؛ و اتحاد سراسری آنان بمثابه نیروی قوی و مطرح سیاسی جهت مبارزه در برابراشغالگران غارتگر و بیرحم، تروریست های گروهی و دولتی...؛ و بر ضد استثمار؛ بی عدالتی؛ و انواع  ظلم و ستم که به آنان جبرن روا داشته شده، تنها راه رهایی از زنجیر برده گی و تغییر شرایط طاقت فرسای کنونی است.

فرخنده باد اول ماه می، روز جهانی کارگر

درود بر کارگران و زحمتکشان کشور مان